Άγγελου Ασημινάκη, Θεολόγου
“Δει γαρ τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι ως Θεού οικονόμον” (Τιτ. 1, 7)
Φτωχοί οι λόγοι μου για να αποτυπώσουν το μεγαλείο της διανοίας, των έργων και των λόγων του Μητροπολίτου πρ. Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη, ο οποίος πριν από 7 έτη, το πρωινό της Μεγάλης Τρίτης 30 Απριλίου 2013, εξεδήμησε προς Κύριον και εκοιμήθη πλήρης ημερών έχοντας εκπληρώσει το κοινό του βίου χρέος.
“Γίγαντας της ιεροσύνης”, “ο ειρηνικός επαναστάτης”, “Ιππότης του Σταυρού”, “Παππούς της Κρήτης” είναι λίγοι μόνο από τους πάμπολλους χαρακτηρισμούς που έχουν αποδοθεί στον Κισάμου και Σελίνου κυρό Ειρηναίο, τον Αποκορωνιώτη, τον Φτωχούλη του Θεού, τον ταπεινό εργάτη του Ευαγγελίου.
Πάντοτε πρώτος στο έργο ο Γέροντας, πρώτος στη διακονία, πρώτος στη μαρτυρία Ιησού Χριστού, πρώτος στη θυσία, πρώτος σε όλα, για 67 ολόκληρα χρόνια, από το 1946 οπότε και χειροτονήθηκε Διάκονος – Πρεσβύτερος, διαδραμάτιζε ουσιαστικό ρόλο στα εκκλησιαστικά πράγματα όχι μόνο των Μητροπόλεων Κισάμου και Σελίνου και Γερμανίας αλλά ολόκληρης της Κρήτης. Η δράση του σεμνού Ιεράρχου, με το μπαλωμένο ράσο, του Ιεράρχου που σπάνια φορούσε καινούριο ράσο και τα παπούτσια του συνήθως δεν ήταν γυαλισμένα, γιατί είχε άλλο σκοπό στη ζωή του, απλώθηκε και πέραν της Ελλάδας, αποτελώντας παράδειγμα για όλους τους Κληρικούς.
Προερχόταν από μια φτωχή, αγροτική οικογένεια από το Νεροχώρι Αποκορώνου. Μεγάλωσε σε ένα ζεστό περιβάλλον, στην ατμόσφαιρα της πραότητας, της απλότητας και της φιλοξενίας. Αυτήν την απλότητα έκανε στάση ζωής του, μ’ αυτήν πορεύτηκε. Γι’ αυτό ήταν πάντοτε καταδεκτικός προς όλους, ευπροσήγορος, σεμνός ταπεινός άνθρωπος. Δεν τον αλλοίωσε το αξίωμά του. Δεν τον ζάλισε η αρχιερατική μίτρα.
Ο Μητροπολίτης Ειρηναίος απ’ όπου και αν πέρασε από την Αγία Τριάδα Τσαγκαρόλων ως μοναχός, από την Ιερατική Σχολή Χανίων ως Υποδιευθυντής, από την Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου ως εφημέριος, από το Καστέλλι της Κισάμου και την Γερμανία ως Επίσκοπος, άφησε άριστες εντυπώσεις ανθρωπιάς, αγάπης, υπομονής, ταπεινοφροσύνης και ζεστασιάς. Με χαμογελαστό πρόσωπο τον θυμούνται οι πάντες και έχουν να πουν ένα καλό λόγο γι’ αυτόν, με ένα πρόσωπο φλογερό έτοιμο να βγάλει σπίθες ξεκινώντας τις ομιλίες, τα κηρύγματα του όχι με τη λέξη «Θεός», αλλά με τη λέξη «μέλλον».
Ο Ειρηναίος τιμούσε ανελλιπώς την μοναχική του ιδιότητα. Φιλακόλουθος, φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος. Ο Ειρηναίος ήταν κάτι που στην εποχή μας είναι δυσεύρετο, είναι σπανιότατο είδος, αλλά και κάτι σπουδαίο, ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ με όλη τη σημασία του όρου, αυτός είναι τίτλος τιμής, που θα συνοδεύει τη μνήμη του. Διέθετε άριστο λειτουργικό ήθος και υποδειγματικό τελετουργικό ύφος.
Ο Ειρηναίος έδινε μεγάλη έμφαση στην ποιμαντική προσέγγιση του ανθρώπου, ώστε αυτή να γίνεται με ενδιαφέρον, ευαισθησία και καλοσύνη. Αυτό επιχειρούσε να μεταλαμπαδεύσει στους κληρικούς των επαρχιών του. Ο ίδιος είχε σπουδάσει με ένταση και σε βάθος, την πονεμένη ψυχή.
Ο Μακαριστος Επίσκοπος κοπίασε, δαπανήθηκε, αναλώθηκε υπέρ της Εκκλησίας και της λογικής ποίμνης την οποία του εμπιστεύθηκε η χάρις του Τριαδικού Θεού.
Η κοίμηση του μας λύπησε αφάνταστα. Τον αγαπούσαμε. Δάκρυσαν πολλοί για την κοίμηση του. Προσευχήθηκαν πολλοί για τη ανάπαυση της ψυχής του.
Κύριος ο Θεός μνησθείη της Αρχιερωσύνης του. Ας έχουμε την ευχή του.