Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Οι αυθαίρετες ενέργειες στις οποίες προβαίνει σήμερα η Τουρκία στη Μεσόγειο με τις γεωτρήσεις στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), καθώς και οι άλλες συναφείς προκλήσεις της, δεν αποτελούν μια καινοφανή εμπειρία από τη στάση της γείτονος απέναντι στη διεθνή νομιμότητα. Οι ενέργειες αυτές έχουν παρελθόν. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, σίγουρο μέλλον, εφ’ όσον εξακολουθήσει βέβαια να υφίσταται έναντι της Τουρκίας η αδράνεια των αρμοδίων διεθνών οργάνων, που μπορούν να τις αποτρέψουν ή να τις εξουδετερώσουν. Πριν ασχοληθούμε όμως με το ζήτημα των κυρώσεων που εξαγγέλθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ενωση σε βάρος της Τουρκίας, αξίζει νομίζω, να δούμε εδώ, πού ήταν η Τουρκία πριν από 100 περίπου χρόνια και πώς έφτασε σήμερα, όχι απλώς να αγνοεί τους «μεγάλους» του κόσμου, αλλά να αυθαδιάζει κιόλας προς αυτούς, όταν επιχειρούν να την ανακαλέσουν στην τάξη.
Στη σχετική ατμόσφαιρα μας εισάγουν το ύφος και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο «Σουλτάνος» στους πραγματικούς ή ρητορικούς διαλόγους του με τους Ευρωπαίους Ηγέτες, όπως π.χ. με τον Γάλλο Πρόεδρο: «Πού πας, ρε εσύ»; «Γιατί ανακατεύεσαι στα προβλήματα της περιοχής»; «Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ, ρε» κλπ. Βέβαια η «περιοχή» δεν άλλαξε από το 1922 μέχρι σήμερα. Εκείνο που άλλαξε ασφαλώς είναι οι άνθρωποι οι οποίοι τη διαφεντεύουν ή την αμφισβητούν. Τότε όμως αυτοί που σήμερα κακομιλούν στους Γάλλους επιζητούσαν την παρέμβασή τους στην περιοχή, ή πάντως τη θεωρούσαν ευπρόσδεκτη, για να μπορέσουν να συγκροτήσουν τους Τσέτες και τα άλλα απομεινάρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε κράτος. Και η Γαλλία τους έδωσε τελικά αυτό που επεδίωκαν στην περιοχή, «πουλώντας» ωστόσο την Ελλάδα, την οποία είχαν στείλει οι ίδιοι εκεί με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1919 (!), για να πάρει εκείνο που δικαιούτο βάσει των ιστορικά απαράγραπτων τίτλων της. Γιατί λοιπόν να μη συμπεριφερθεί τώρα με αυτό τον τρόπο η Τουρκία στη Γαλλία; Με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσε να εκδηλώσει την αχαριστία της προς τη μεγάλη ευεργέτιδά της, η οποία συνέβαλε αποφασιστικά στην αναγέννησή της μέσα από την «τέφρα» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τη συντριβή αυτής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να εισπράξει τελικά η Γαλλία το «τίμημα» της προδοσίας της προς την Ελλάδα; Μας έδωσαν την «εντολή», ύστερα από τη σχετική Συνδιάσκεψη της Ειρήνης, να πάμε στη Σμύρνη και να καταλάβουμε τα προαιώνια ελληνικά παράλια της Ιωνίας. Και αφού αποβιβαστήκαμε σε αυτά, άρχισαν βαθμιαία να μας εγκαταλείπουν επικαλούμενοι ως πρόσχημα την επάνοδο στον θρόνο του φιλογερμανού Βασιλιά Κωνσταντίνου, επειδή, όπως έλεγαν, «η μη νομιμόφρων συμπεριφορά αυτού υπήρξε πρόξενος πολλών δεινών στους συμμάχους». Προφάσεις εν αμαρτίαις!
Η αλήθεια της μεταστροφής των Γάλλων και των Αγγλων υπέρ του Κεμάλ Ατατούρκ (οι Ιταλοί ήσαν από την αρχή αντίθετοι στην απόβαση Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, διότι είχαν ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή, λόγω της κατοχής από αυτούς των Δωδεκανήσων) βρίσκεται αλλού: Στο γεγονός ότι ο νεαρός Συνταγματάρχης που είχε επαναστατήσει εναντίον της εξουσίας του Σουλτάνου, τους απέδειξε ότι με το κίνημα των Νεότουρκων, το οποίο είχε συγκροτήσει, ελέγχει πλήρως την κατάσταση στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Σε αυτό βέβαια συνέβαλαν οι ερασιτεχνικοί ελληνικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί στην περιοχή, κυρίως όμως η «αυτοχειριαστική» προέλαση των στρατευμάτων μας στην Ανατολία, από την οποία φαινόταν πια καθαρά, προς τα πού «γέρνει» η «πλάστιγγα» στη Μικρά Ασία. Εάν ο Ελληνικός Στρατός παρέμενε οχυρωμένος στις περιοχές γύρω από την κεντρική Μικρά Ασία και δεν προσφέρονταν «βορά» στο «στόμα» του καραδοκούντος «θηρίου» στην αλμυρά έρημο, στους βάλτους του Σαγγάριου και στο τραχύ οροπέδιο της Αγκυρας, δεν θα θρηνούσαμε σήμερα τις «χαμένες πατρίδες» της Μικρασίας, έστω κι αν οι Σύμμαχοι έδιναν, όπως έκαναν τελικά μετά την αποχώρησή τους από το Μικρασιατικό Μέτωπο, όλο το στρατιωτικό υλικό τους (πυροβόλα όπλα και αεροπλάνα) στους Τσέτες του Κεμάλ Ατατούρκ. Και τούτο, διότι εκείνη την εποχή είχαμε τον ισχυρότερο στρατό στον κόσμο, ιδίως μετά την επιστράτευση του 1921 (320.000 στρατιώτες)! Θα μπορούσαμε έτσι να επεκταθούμε σιγά-σιγά εκ του ασφαλούς στις γειτονικές περιοχές, όπου κατοικούσαν από την αρχαιότητα ελληνικοί πληθυσμοί, αντί να επιχειρήσουμε να επαναλάβουμε με περισσή αφροσύνη την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα βάθη της Ανατολής, που ήταν εθνολογικά εντελώς ξένη προς τις δίκαιες διεκδικήσεις μας στην Μικρά Ασία. Ασχετα όμως από αυτά, δεν μπορεί να συγκαλυφθεί από τα δικά μας λάθη η μεγάλη προδοσία των Συμμάχων μας προς την Ελλάδα, εξ αιτίας της συμφεροντολογικής τους προσέγγισης στη νέα ανερχόμενη δύναμη της Τουρκίας, που την εκπροσωπούσε ο Κεμάλ. Φοβήθηκαν τη Μεγάλη Ελλάδα, που θα ήταν «ανάχωμα» διολίσθησης προς την Ευρώπη οποιασδήποτε επιβουλής των αξιών της, αφού η Ελλάδα είχε «γαλουχήσει» τους Ευρωπαίους (και όχι μόνο) με τις αξίες αυτές. Και εμπιστεύθηκαν μία πολιτισμικά ξένη προς τα ευρωπαϊκά ιδεώδη χώρα, αντί να την εκτοπίσουν, πρωτίστως με δικές τους στρατιωτικές επιχειρήσεις, στον φυσικό της γεωγραφικό χώρο, που ήταν η Μογγολία. Ετσι ανενόχλητη «γιγαντώθηκε» η Τουρκία και καταβάλλει σήμερα σε όλους αυτούς που την «εξέθρεψαν» το «αντίτιμο» της απερισκεψίας τους.
Τη λογική του «πλιάτσικου», που είναι κληρονομική «προίκα» της Τουρκίας από τους προπάτορές της, τους Οθωμανούς, την εξεδήλωσε η γείτων πρωτίστως το 1974, με τη στρατιωτική εισβολή της στην Κύπρο, που κατά το ήμισυ την κατέχει έκτοτε διά των όπλων. Και ποια ήταν η αντίδραση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών σε αυτή την ενέργεια των Τούρκων; Τα αναρίθμητα ομόφωνα Ψηφίσματα της Γενικής τους Συνέλευσης, με τα οποία καταδικάζεται η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας και ζητείται η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο! Ανάλογη ήταν και η αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας ενός κράτους-μέλους της. Περιορίστηκε σε λεκτικές μόνον αποδοκιμασίες, δηλ. σε «άσφαιρες βολές»! Είναι σε όλους γνωστό, τι τα έκανε τα σχετικά Ψηφίσματα του ΟΗΕ και τα Ανακοινωθέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης η Τουρκία. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα με τις αυθαιρεσίες της Τουρκίας στη Μεσόγειο. Εξαγγέλλονται κυρώσεις σε βάρος της, με τις οποίες της γνωστοποιείται ότι θα πάθει εκείνο που γνωρίζουν ως βεβαιότητα τόσον η Τουρκία, όσο και οι εξαγγέλλοντες: Οτι δηλ. δεν θα τη βάλουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση! Αστειότητες που προκαλούν θυμηδία. Το έχω πει πολλές φορές και το επαναλαμβάνω και τώρα. Η Τουρκία δεν φοβάται τίποτε άλλο, παρά μόνο μήπως την «πατήσει» κανείς σε έναν από τους δύο μεγάλους «κάλους» που έχει: Το κουρδικό και την στρατιωτική κατοχή της Κύπρου. Ειδικά για την τελευταία η Ευρωπαϊκή Ενωση, εάν ήθελε να εξαγγείλει κάποια ουσιαστική κύρωση σε βάρος της Τουρκίας, θα έπρεπε να της θέσει τελεσίγραφο αποχώρησης των στρατευμάτων της από τη Μεγαλόνησο, απειλώντας την μετά την εκπνοή του με στρατιωτική επέμβαση των Ενωσιακών Δυνάμεων προς εξαναγκασμό της. Ο όψιμος σύμμαχός της, «Τσάρος», δεν θα μπορέσει να τη βοηθήσει εδώ, διότι έχει και αυτός τον δικό του «κάλο»: την κατοχή της Κριμαίας!
Υστερα από όλες αυτές τις σκέψεις, μπορούμε νομίζω τώρα να συνειδητοποιήσουμε όλοι, τι σημαίνει να μεταλλάσσεις στα «εργαστήρια» των στρατηγικών σου «πειραματισμών» έναν επικίνδυνο «νάνο» σε «γίγαντα». Και επίσης, με ποιον στρατηγικά και λογικά πρόσφορο τρόπο μπορείς να διορθώσεις το λάθος σου. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για αυτό είναι να ξεκαθαρίσεις προηγουμένως μέσα σου τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε μία «βόμβα» κρότου-λάμψης και στην αληθινή «βόμβα», η οποία «σκοτώνει» πραγματικά τον «Φρανκεστάιν» που δημιούργησες.