Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου
Γενικοῦ Διευθυντοῦ Ἀποστολικῆς Διακονίας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
† Μνήμη τοῦ ἁγίου προφήτου Μαλαχίου.
῾Ο Προφήτης Μαλαχίας καταγόταν ἀπό τή φυλή Λευΐ καί ἐγεν-νήθηκε στό Σοφερό μετά τήν ἐπιστροφή τῶν ᾿Ιουδαίων ἀπό τή βα-βυλώνια αἰχμαλωσία. Ἔζησε περί τόν 5ο π.Χ. αἰώνα, κατά τούς χρόνους τοῦ Νεεμία, καί ἐργάσθηκε στήν Ἱερουσαλήμ μετά τόν Προφήτη Ἀγγαῖο καί τόν Ζαχαρία. Αὐτό συνάγεται ἀπό τό γεγονός, ὅτι ἡ ἀνοικοδόμηση τοῦ ναοῦ εἶχε πλέον ἀποπερατωθεῖ καί εἶχαν ἀρχίσει οἱ προσφερόμενες θυσίες.
῎Οντας ἀκόμη νέος, κατέκτησε τήν ἀρετή καί διακρινόταν γιά τή θεοσεβῆ συμπεριφορά καί διαγωγή του. Γιά τό λόγο αὐτό ἔλαβε καί τήν προσωνυμία Μαλαχίας, πού στήν ἑλληνική γλῶσσα μετα-φράζεται “ὁ ἄγγελός μου”. Κατά παλαιά γνώμη (Ταλμούδ) τό ὄνομα Μαλαχίας εἶναι ψευδώνυμο τοῦ Ἔσδρα ἤ τοῦ Νεεμία ἤ τοῦ Μαρδο-χαίου. Χρονολογικά ὑπῆρξε ὁ τελευταῖος ἀπό τούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Στό προφητικό του βιβλίο, ὁ Μαλαχίας, ὁμιλεῖ περί τῆς ἀγά-πης τοῦ Θεοῦ πρός τό λαό Του, μέμφεται τήν ἀσεβῆ διαγωγή τοῦ ἱερατείου, ὁμιλεῖ περί τῆς μελλούσης κρίσεως καί προαναγγέλει τήν πρό τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου προπαρασκευαστική ἐμφάνιση τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.
Ἀλλά καί ὅσα «ἐν προφητείᾳ» εἶπε ὁ Προφήτης Μαλαχίας ἐπι-βεβαιώνονταν ἀμέσως ἀπό ἕναν ἄγγελο, ὁ ὁποῖος τοῦ τά ἐπανε-λάμβανε. Τή φωνή δέ τοῦ ἀγγέλου τήν ἄκουγαν καί οἱ ἀνάξιοι, ἐνῶ οἱ ἄξιοι ἔβλεπαν καί τή μορφή του.
Ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί τό τίμιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στόν ἀγρό τῶν προγόνων του.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Γορδίου.
῾Ο Μάρτυς Γόρδιος καταγόταν ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Καππα-δοκίας καί ἔζησε στήν ἐποχή τοῦ βασιλέως Λικινίου (307-323 μ.Χ.). ῏Ηταν ἀξιωματοῦχος τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς.
῾Ο Γόρδιος, ἐπειδή δέν ἀνεχόταν νά ἀκούει τίς δυσσεβεῖς διδα-σκαλίες καί τίς ὕβρεις κατά τοῦ Κυρίου, ἔφυγε καί πῆγε στά ὄρη καί ἐκατοικοῦσε μαζί μέ τά θηρία. Ἐκεῖ στόν ἔρημο τόπο ἀναθερ-μάνθηκε ὁ πόθος του γιά τόν Χριστό καί πῆρε θάρρος νά κτυπήσει τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας. ῎Ετσι κατέβηκε ἀπό τήν ἔρημο στήν πόλη καί ζητοῦσε νά συναντήσει τόν προστάτη τῆς πλάνης. Εἰσῆλθε λοιπόν στό θέατρο καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς φωνῆς του εἶπε λόγους ὑμνητικούς γιά τόν Χριστό. Μέ τήν ἡρωϊκή αὐτή μαρτυρία του ὁ Γόρδιος ἔστρεψε τήν προσοχή τοῦ πλήθους πρός τόν ἑαυτό του. ῾Η παρρησία του ὅμως αὐτή ἐξέπληξε καί ἐξόργισε τόν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα· γι᾿ αὐτό καί διέταξε νά τόν θανατώσουν.
῾Ο Ἅγιος Γόρδιος ἐδέχθηκε χαρούμενος τόν διά ξίφους μαρ-τυρικό θάνατο καί εἰσῆλθε στή χαρά τοῦ Κυρίου του[1].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Πέτρου τοῦ Σημειοφόρου, τοῦ ἐν τῷ ἁγίῳ Ζαχαρίῳ τῆς Ἀτρώας.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἀκολούθησε τή μοναχική πολιτεία καί ἔζησε βίο ἀσκητικό. Δέν ὑπάρχει σχετικό ὑπόμνημα στά Μηναῖα γιά τόν Ἅγιο. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰκάζει, ὅτι πρόκειται περί τοῦ Ἁγίου Πέτρου, Ἐπισκόπου Ἄργους, ἀλλά αὐτό θεωρεῖται ἀπί-θανο, διότι ἐκεῖνος δέν μαρτυρεῖται στίς πηγές, ὅτι ἐμόνασε στήν Ἀτρώα.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πέτρου.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Πέτρος ἐμαρτύρησε τό 311 μ.Χ. στήν Αὐ-λώνα τῆς Σαμάρειας, στήν περιοχή τῆς Παλαιστίνης.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀκακίου τοῦ θαυματουργοῦ.
Ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ἦταν μοναχός καί συνέστησε στό ὄρος τοῦ Λάτρου τή μεγίστη Λαύρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Μυρσινῶ-νος. Ἡ περιοχή τοῦ ὄρους Λάτρου ὀνομαζόταν πρῶτα Λάτμος καί ἦταν κοντά στή Μίλητο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐπειδή ὅμως ἐκεῖ ἐμό-ναζε πλῆθος μοναχῶν μετονομάσθηκε σέ Λάτρος. Οἱ πυκνοί μονα-χικοί συνοικισμοί πού ὑπῆρχαν ἐκεῖ, πρίν τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκρά-τορος Λέοντος τοῦ Σοφοῦ (886-912 μ.Χ.), ἔδωσαν, κατά τήν περίοδο τῆς βασιλείας τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου (913-959 μ.Χ.), στό Λάτρος τήν ὀνομασία “τό κατ’ Ἔφεσον Ἅγιον Ὄρος”.
Ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων (μητρός καί δύο τέ-κνων αὐτῆς).
Εἶναι ἄγνωστο ποῦ καί πότε οἱ Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν καί ὑπέστησαν τόν διά πυρᾶς θάνατο.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Μελίτωνος, τοῦ ἐκ Βηρυττοῦ.
Ὁ Ὅσιος Μελίτων ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 537 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Γενεβιέβης ἐκ Παρισίων.
Ἡ Ἁγία Γενεβιέβη ἐγεννήθηκε, κατά τήν παράδοση, περί τό 419 μ.Χ. στήν πόλη Ναντέρν, πού βρίσκεται κοντά στό Παρίσι. Ἀπό μικρή ἡλικία, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔνιωσε στήν καρδιά της τή μο-ναχική κλήση. Στήν καλλιέργεια αὐτοῦ τοῦ ἐσωτερικοῦ πόθου συνε-τέλεσε καί ὁ πνευματικό της σύνδεσμος μέ τόν Ἅγιο Γερμανό τῆς Ὡξέρρης (378-448 μ.Χ.).
Μετά τήν κοίμηση τῶν γονέων της ἐκάρη μοναχή ἀπό τόν Ἐπίσκοπο τῆς πόλεως τῶν Παρισίων καί ἔφθασε σέ πνευματικά ὕψη ἀσκήσεως καί τελειότητος.
Ἡ Ὁσία Γενεβιέβη ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ ἡλικία 83 ἐτῶν. Ὁ ναός τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν Παρισίων, στόν ὁποῖο ἀποτέθηκε στό ἱερό λείψανό της, ἔλαβε τό ὄνομά της. Εἶναι πολιοῦχος τῶν Πα-ρισίων[2].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Θωμαΐδος τῆς ἐκ Λέσβου.
Ἡ Ἁγία Θωμαΐς καταγόταν ἀπό τή νῆσο τῆς Λέσβου καί ἐγεννήθηκε περί τό 910-913 μ.Χ. ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί εὔπορους, τό Μιχαήλ καί τήν Καλή. Ἦσαν ἄτεκνοι, ἀλλά μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας, ἔφεραν στόν κόσμο τήν Ἁγία. Ἡ Ἀγία, μετά ἀπό πιέσεις καί τή σφοδρή ἐπιθυμία τῶν γονέων της, νυμφεύθηκε κάποιον πού ὀνομαζόταν Στέφανος. Ἐνῶ ὅμως αὐτή ἦταν πολύ εὐσεβής καί ἐνάρετη, ὑπέφερε ἀπό τή βάρβαρη συμπερι-φορά τοῦ συζύγου της, πού τήν ἐκτυποῦσε ἀνηλεῶς καθημερινά. Ἡ Ἁγία ἀντιμετώπιζε αὐτό τόν πειρασμό μέ προσευχή, ὑπομονή καί ἐλεημοσύνη. Ὁ Θεός τήν ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουρ-γίας.
Ἡ Ἁγία Θωμαΐς ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη σέ ἡλικία 38 ἐτῶν καί ἐνταφιάσθηκε στή γυναικεία μονή τήν καλουμένη “τά Μικρά Ρωμαίου” ἤ “τά “Ρωμαίου”, ἡ ὁποία ἔκειτο μεταξύ τῆς πύλης τῆς Σηλυβρίας καί τῆς πύλης τοῦ Πολυανδρίου ἐπί τοῦ ἑβδόμου λόφου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Σαράντα ἡμέρες μετά τήν ταφή της, τό ἱερό λείψανο αὐτῆς ἀνακομίσθηκε καί ἀποτέθηκε σέ πολυτελῆ λάρ-νακα ἐντός τοῦ ναοῦ τῆς μονῆς. Αυτό ἦταν ἀκέραιο καί στά τίμια χέρια της διακρίνονταν οἱ αἰκισμοί τοῦ συζύγου της. Ἀρχικά ἡ μνή-μη της ἑορταζόταν τήν 1η Ἰανουαρίου, ἀλλά ἀπό τόν 10ο αἰώνα μ.Χ. ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης αὐτῆς μετατέθηκε στίς 3 Ἰανουαρίου, διότι ἡ ἡμέρα τῆς κοιμήσεως αὐτῆς, πού συνέπιπτε μέ τήν ἑορτή τῆς Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, δέν ἦταν πρό-σφορη γιά τόν πανηγυρισμό αὐτῆς. Τό τίμιο σκήνωμά της ἀπολέ-σθηκε πιθανόν κατά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Φράγκους (1204)[3].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Παντελεήμονος.
Ὁ Ὅσιος Παντελεήμων ἵδρυσε τή μονή Κόστυτσεβ τῆς Ρω-σίας, ὅπου ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1884.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐκ Γεωργίας.
Ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, καταγόταν ἀπό τή Γεωργία καί ἀφοῦ ἔζησε κατά Χριστόν καί διακρίθηκε γιά τήν ἁγιότητα τοῦ βίου του, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1953.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν!
[1] P. G. 31, σελ. 489.
[2] Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλου, Γενεβιέβη, Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, τόμος 8ος, ἐκδ. Πυρσός, Ἀθῆναι 1929, σελ. 179.
[3] Ἰωάννου Μ. Φουντούλη, Ἡ τιμή τῶν λειψάνων καί τῶν τάφων τῶν Λεσβίων Ἁγί-ων, ἐκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, 18, Μυτιλήνη, 2001, σελ. 63.