Μια ευλογημένη… διάσπαση των οικογενειακών δεσμών – Κυριακή Α’ Ματθαίου των Αγίων Πάντων

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10,37)

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀκούσαμε καὶ αὐτὸν τὸν λόγον τοῦ Κυρίου μας. Ὅτι δηλαδὴ ὅποιος ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπὸ ἐμένα τὸν πατέρα του ἤ τὴν μητέρα του, αὐτὸς ὁ χριστιανὸς δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Δὲν τὸν θέλω. Λίγο δὲ πρωτύτερα εἶπε ἀκόμη ἕνα πιὸ τολμηρὸ καὶ συζητήσιμο λόγο. Τὸν ἑξῆς: «ἦλθον διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς» (Ματθ. 10, 35).

Ἐπίσης στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀκούσαμε καὶ τὸν ἑξῆς λόγο τοῦ Κυρίου μας, ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν πίστη στὸ Ὄνομά Του καὶ τὴν οἰκογένεια. «Πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἤ ἀδελφοὺς ἤ ἀδελφάς ἤ πατέρα ἤ μητέρα ἤ γυναῖκα ἤ τέκνα ἤ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19, 29).

Πολλά, λοιπόν, εὐαγγελικὰ λόγια ἀκούσαμε σήμερα, τὰ ὁποῖα ἔχουν σχέση μὲ τὴν οἰκογένεια, ἡ ὁποία οἰκογένεια ἀπετέλεσε τὸ κυριώτερο ἀντικείμενο τοῦ ἐφετεινοῦ μας γραπτοῦ κηρύγματος. Πρῶτον, μᾶς εἶπε, ὅτι ἐὰν ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ εἶναι μικρότερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη στοὺς γονεῖς μας, τότε δὲν ἀξίζουμε νὰ θεωρούμεθα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Δεύτερον, ὅτι ὁ Κύριος θὰ φέρη διχασμὸ, «διχόνοια» μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὁ γυιὸς θὰ στραφῆ κατὰ τοῦ πατέρα, ἡ κόρη κατὰ τῆς μητέρας, ἡ νύμφη κατὰ τῆς πεθερᾶς. Καὶ τρίτον πρόσθεσε, ὅποιος ἐγκαταλείψει χάριν τοῦ Χριστοῦ τὴν οἰκογένειά του θὰ κερδήση ἄπειρες ἀμοιβές.

Δὲν ἔχομε λόγο, δὲν πρέπει νὰ ἔχωμε, ὥστε νὰ ἀμφισβητήσωμε τὴν ἀξία αὐτῶν τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας. Γιὰ νὰ τούς κατανοήσωμε ὅμως σωστὰ, θὰ πρέπη νὰ ἔχωμε ὑπόψη, ὅτι αὐτὴ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας ἔχει σχέση μὲ τὶς δύσκολες ἐποχές, ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν. Τὶς γνωστές μας ἀπό τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐποχὲς τῶν διωγμῶν καὶ τοῦ μαρτυρίου. Τότε κυρίως θὰ δοκιμαζόταν ἡ ἀγάπη τῶν χριστιανῶν γιὰ τὸ Ὄνομά Του. Ὅταν γονεῖς, φανατικοὶ εἰδωλολάτρες, θὰ πίεζαν τὰ παιδιὰ τους μέχρι θανάτου, προκειμένου νὰ ἀρνηθοῦν τὴν χριστιανική πίστη τους. Ὁ Κύριος μὲ αὐτὰ τὰ λόγια Του τοὺς βγάζει ἀπὸ τὸ δίλημμα, τότε τί νὰ πράξουν. Νὰ δείξουν ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς των καὶ νὰ παραμείνουν εἰδωλολάτρες ἤ νὰ φύγουν ἀπὸ τοὺς γονεῖς των καὶ νὰ παραμείνουν πιστοὶ στὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Σ’ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τοῦ μαρτυρίου καὶ τοῦ αἵματος, τῶν φοβερῶν διωγμῶν, ἀναφέρονται τὰ ὅσα «τολμηρὰ» λέγει ὁ Κύριος μας γιὰ τὸν διχασμὸ ἀνάμεσα στὰ μέλη τῆς οἰκογένειας. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι σήμερα, Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, τιμοῦμε ὅλους ἐκείνους τοὺς χριστιανοὺς ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἀπὸ ὅλες τὶς ἡλικίες καὶ ἀπό ὅλες τὶς τάξεις καὶ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα, ποὺ ἔκαμαν πράξη τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀκόμη καὶ αὐτά, ποὺ ἀκούσαμε τὴν ὥρα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὴν τὴν γραμμὴ δὲν ἐτήρησαν ἡ Ἁγία Βαρβάρα, ἡ Ἁγία Μαρίνα, πού κατεδιώχθησαν μέχρι θανάτου ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν πατέρα τους;

Ποιὸ εἶναι, λοιπόν, τὸ συμπέρασμα ἀπὸ τὴν διδασκαλία αὐτὴ τοῦ Κυρίου μας; Ὅτι, ὅπως γνωρίζει κάθε χριστιανὸς καὶ ὅπως πολλὲς φορὲς ἐτονίσαμε ἐφέτος στὰ κηρύγματά μας, οἱ δεσμοὶ ἀνάμεσα στὰ μέλη μίας οἰκογένειας πρέπει νά εἶναι ἰσχυροί, ἀκατάλυτοι. Μόνο ὁ θάνατος μπορεῖ νὰ τοὺς διαλύση καὶ μάλιστα πρόσκαιρα. «Οὕς ὁ Θεὸς συνέζευξεν ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω».

Μόνο, λοιπόν, μία περίπτωση ὑπάρχει, ποὺ ἡ κατάλυση τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν ἐπιτρέπεται. Μᾶλλον εἶναι εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεόν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος, τὸ μέλος τῆς οἰκογένειας, ἔχει νὰ διαλέξη ἀνάμεσα στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν οἰκογένειά του. Σπάνιο βέβαια φαινόμενο ἕνα τέτοιο δίλημμα.

Ὁ Χριστὸς, ἀγαπητοί, εἶναι, πρέπει νὰ εἶναι, γιὰ τὸν χριστιανὸ τὸ πᾶν. Τὸ τί προσέφερε στὸν ἄνθρωπο, δὲν τοῦ τὰ προσέφερε κανείς, οὔτε πατέρας, οὔτε μητέρα, οὔτε ἀδελφός. «Ἐπειδὴ μεγάλα κομίζων ἦλθον ἀγαθά, μεγάλην ἀπαιτῶ καὶ τὴν ὑπακοὴν καὶ τὴν διάθεσιν» (Ἱερὸς Χρυσόστομος). Ἐπειδή ἦλθα στόν κόσμο κομίζοντας μεγάλα, τρισμέγιστα ἀγαθά, γι’αὐτό ἀπαιτῶ, θέλει νά μᾶς πεῖ ὁ Κύριος, ἀνάλογη ἐκ μέρους σας ὑπακοή καί διάθεση.

Ἂς τὰ ἔχωμε αὐτὰ κατὰ νοῦν σήμερα καὶ ἂς τὰ προσφέρωμε ὡς θυμίαμα εὐωδίας στὴν μνήμη τῶν ἁγίων Πάντων, ποὺ χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἐθυσίασαν τὴν ἀγάπη τῶν γονέων των καὶ τῶν κατὰ σάρκα ἀδελφῶν των. Ἐμεῖς, εἴθε διὰ πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Πάντων, νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό μας, τουλάχιστον ὅσον ἀγαπᾶμε τοὺς γονεῖς μας ἤ τὰ παιδιά μας. Ἀμήν.