Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
«…ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ…» (Μάρκ.8,34)
Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί, περιλαμβάνουν τὴν ἀπαραίτητη προυπόθεση γιὰ νὰ εἶναι πράγματι ὁ κάθε χριστιανὸς γνήσιος μαθητής Του. Ἐὰν δὲν ἀπαρνηθοῦμε τὸν κακὸ ἑαυτό μας, δηλαδὴ πάθη καὶ ἀδυναμίες, πού μας ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεὸ καὶ τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς, τότε ματαίως, χωρὶς σοβαρὸ ἀποτέλεσμα, ἀκολουθοῦμε τὸν Κύριο.
Στὴν καθόλου αὐτὴ εὐχάριστη περίπτωση, νὰ καυχώμαστε ὅτι εἴμαστε χριστιανοί, ἀλλὰ χωρὶς νὰ τηροῦμε τὸ Νόμο τοῦ Χριστοῦ, ἔχει ἐφαρμογὴ ὁ ἑξῆς λόγος Του. «πᾶς ὁ ἀκούων μου τοὺς λόγους τούτους καὶ μὴ ποιῶν αὐτοὺς ὁμοιωθήσεται ἀνδρὶ μωρῶ, ὅστις ὠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν ἄμμον. Καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέκοψαν τῆ οἰκία ἐκείνη, καὶ ἔπεσε, καὶ ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς μεγάλη». (Ματθ. 7,26-27).
Ἐὰν οἱ ἀλήθειες αὐτὲς τοῦ Εὐαγγελίου μας ἔχουν ἰσχὺ γιὰ κάθε ἄνθρωπο μεμονωμένως, πολὺ περισσότερο ἀφοροῦν τὴν οἰκογένεια. Ἐὰν τὸ «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» τοῦ Χριστοῦ μας ἀποτελεῖ τὸ σωτήριον σύνθημα γιὰ νὰ ἔχωμε πρόοδο στὴν πνευματικὴ καὶ ἠθική μας ζωή, πολὺ περισσότερο πρέπει τοῦτο νὰ ἀντηχεῖ στὴν ψυχὴ τῶν συζύγων, τῶν δύο ἀνθρώπων ποὺ ἀπεφάσισαν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων νὰ συμπήξουν οἰκογένεια.
Θὰ εἶναι ὁμολογουμένως ἔλλειψη σοβαρωτάτη καὶ ἐπικίνδυνη, ἐὰν ἀπὸ τὰ ἐφόδια τὰ ἠθικὰ τῶν συζύγων λείπει ἡ ἀρετὴ αὐτή, ποὺ κρύβεται στὴν ἐντολὴ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μας «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Τότε, ὅπως εὔστοχα ἐπεσήμανε κάποιος χριστιανὸς συγγραφέας, οἱ μέλλοντες σύζυγοι θὰ μοιάζουν μὲ ἕνα καινούργιο καράβι, ἐφοδιασμένο καὶ ἐξοπλισμένο μὲ τὰ πλέον σύγχρονα μέσα, ἀλλὰ χωρὶς πυξίδα καὶ πηδάλιο. Μὲ ἕνα καράβι προορισμένο δυστυχῶς γιὰ ναυάγιο.
Δὲν τὸ βλέπομε στὴν καθημερινή μας ζωὴ παρατηρώντας στοχαστικά τὴ ζωὴ τῶν νέων ἀνδρογύνων; Μὲ πόσα ἐφόδια πολύτιμα καὶ σπουδαῖα δὲν ἔρχονται νὰ κτίσουν τὸ σπίτι τους; Καὶ μόρφωση τά περισσότερα σήμερα διαθέτουν καὶ κάποια οἰκονομικὴ ἄνεση ἔχουν καὶ οἱ λοιπές τοῦ βίου ὑλικὲς προϋποθέσεις δὲν τοὺς λείπουν, ὅπως εἶναι ἡ κατοικία ἤ τό αὐτοκίνητο καὶ ὅμως τὸ ναυάγιο τὸ θλιβερό τοῦ γάμου των δυστυχῶς δὲν ἀργεῖ νὰ ἔλθη.
Γιατί, παρ’ ὅλες αὐτές τὶς καλὲς ὑλικὲς προυποθέσεις, δὲν εὐδοκιμεῖ ἡ συμβίωση καὶ μαῦρα σύννεφα κάνουν τὴν ἐμφάνιση τους στὸν πρὶν λίγο ὁλοφώτεινο ὁρίζοντα τῆς ζωῆς των; Γιατί προβλήματα σοβαρὰ δυσχεραίνουν τὶς ἀγαθὲς των σχέσεις; Διότι ὅλα ὅσα νομίζουν σήμερα οἱ νέοι μας, πὼς ἀρκοῦν γιὰ ἕνα επιτυχημένο γάμο, δὲν εἶναι ἀρκετά. Μὲ ὅλη τὴ θεϊκὴ καὶ ἀνεξάντλητη ἀγάπη Του θὰ τοὺς ἐπαναλάμβανε ὁ Χριστός μας ἐκείνη τὴ παρατήρηση Του πρὸς τὴν Μάρθα, τὴν ἀδελφή τοῦ φίλου Του Λαζάρου. «Ὦ καλοί μου νέοι, μεριμνᾶτε καὶ τυρβάζετε περὶ πολλά. Ἑνὸς δὲ ἐστι χρεία».
Ὅλα καλά, ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερο πού σας χρειάζεται εἶναι ἐκεῖνο, πού μας ὑπενθύμισε τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Τό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», πρᾶγμα πού σημαίνει, νά μὴ θέλετε νὰ ζῆτε καὶ νὰ συμπεριφέρεσθε, ὅπως ζούσατε καὶ συμπεριφερόσασταν μέχρι σήμερα. Διότι ἂν θέλη καὶ ὁ σύντροφός σας νὰ ζεῖ καὶ νὰ συμπεριφέρεται ἐγωϊστικά, τότε ἀναπόφευκτα θὰ ἔλθη ἡ μοιραία σύγκρουση καὶ ἡ μεγάλη συμφορά.
«Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Ἀναλογισθήκατε τί κρύβεται στήν ἐντολή αὐτή τοῦ Κυρίου μας: Ὀφείλετε τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὸ ἀτομικό σας θέλημα νὰ τὸ ἐναρμονίσετε καὶ μὲ τοῦ ἄλλου τό θέλημα γιὰ νὰ προχωρήση ἡ κοινὴ ζωή. Εἶσθε σύζυγοι. Εἶναι πολὺ σοφὸς αὐτὸς ὁ παραστατικός χαρακτηρισμός. Δηλαδὴ σύρετε τὸν ἴδιο ζυγό τοῦ βίου. Ἑπομένως πρέπει νὰ συντονίσετε τὸ βῆμα σας, καὶ ὄχι ὁ ἕνας νὰ πηγαίνη ἐμπρός καὶ ὁ ἄλλος νὰ μένη πίσω. Τότε εἶναι ἀδύνατον νά προχωρήσετε.Ὀφείλετε ἐλαττώματα καὶ πάθη νὰ ἀγωνισθῆτε νὰ τὰ ἐξαλείψετε μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ προπάντων νὰ ἀνέχεσθε «ἄνευ γογγυσμῶν» τὰ ἐλαττώματα, τίς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τοῦ ἄλλου. «Ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ».
Αὐταπάρνηση εἶναι ἡ χρυσὴ καὶ σωτήρια ἀρετὴ γιὰ τὴν προκοπὴ καὶ τὴν στερέωση τοῦ ἀνδρογύνου. Εὔκολο κατόρθωμα; Ὄχι ἀσφαλῶς. Εὔκολα δέν ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος. Εὐκαιρία νά θυμηθοῦμε τήν σοφή διαπίστωση τῶν προγόνων μας πρό Χριστοῦ. «Φύσιν μεταβαλεῖν οὐ ράδιον.» Δηλαδή δέν ἀλλάζει εὔκολα ἡ κακή ἀνθρώπινη φύση, ὁ «παλαιός ἄνθρωπος», ὅπως μᾶς διδάσκει καί ἡ Χριστιανική μας Ἠθική. Ἀπαιτεῖται μακρόχρονη καί σκληρή προσπάθεια, ἀγώνας τιτάνιος μέ τόν χειρότερο καί πιό δύσκολο ἐχθρό μας, τόν ἑαυτό μας. Γι’ αὐτὸ χρειάζεται ἡ «ἄνωθεν ροπὴ καὶ βοήθεια». Ἡ βοήθεια καί ἡ ἐνίσχυση ἀπό τήν Θεία Χάρη. Εἴθε τὰ νέα ἰδίως ἀνδρόγυνα νὰ κατανοήσουν καλῶς, ὅτι ὀφείλουν νὰ ἀπαρνηθοῦν τὸν κακὸ ἑαυτό τους γιὰ νὰ χαροῦν καὶ ἀπολαύσουν τὴν εὐλογημένη χριστιανικὴ οἰκογένεια. Ἀμὴν!