του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Ι.Μ. Κυδωνίας Πρωτ. Γεωργίου Περάκη
Γέροντα Ευλόγησον…
Χτυπώ τσι πόρτες τ’ Ουρανού Αγγέλων κι Αρχαγγέλων
Που ψέλνουν τα Χερουβικά, ότε σηκώνουν τ’Άγια
Ν’ απλώσουν τσι φτερούγες τους στις Σφακιανές Μαδάρες
τις χιονοφεγγόφωτες, κρυσταλοχιονισμένες,
να αναζητήσουν τον ΠΑΠΑ που μίλιε σαν προφήτης
και είχε βλέμμα αητού και κάρβουνο στη γλώσσα
και η καρδιά του ήτανε σαν του μωρού κοπέλι.
Και με τσι χτύπους την καρδιά στο θρόνο να τη πάνε
την Κυριακή ξημέρωμα στη τράπεζα απάνω,
να ξετελέψουν λειτουργιά στ’ Άγια των Αγίων
Κι ύστερα απολείτουργα
Αντίδωρο να δώσει
πάντα με το χαμόγελο.
ο Παπαγιώργης Χιώτης
Ο Παπαγιώργης ο Χιωτάκης ήταν ο παπάς που τιμούσε το ράσο που φορούσε. Τιμούσε την εκκλησία την πατρίδα Τα Σφακιά την Κρήτη όλη.
Ήταν ο Αγωνιστής Παπάς, ήθελε την Ευτυχία όλων των ανθρώπων εδώ και τώρα. Αξίωνε ο κόσμος να έχει Ειρήνη και τόνιζε με την προφητική του μορφή τις ευθύνες που έχουμε όλοι για τα κακώς κείμενα. Για την μόλυνση του περιβάλλοντος με τα πυρηνικά, για το Ξεπούλημα της γης μας στους Ξένους. Για την ερήμωση των χωριών. Για τις Αξίες που ποδοπατούνται.
Η Νίκη για τον Παπαγιώργη ήταν ο αγώνας όχι απαραίτητο το αποτέλεσμα αλλά το άγρυπνο και ανύστακτο βλέμμα για το Αύριο. Η ραθυμία το καθισιό και το βόλεμα ήταν κατάρα για τον Ιερέα του Θεού που μετρούσε με τα βήματά του τις περισσότερες φορές πεζός τα μέτρα της μεγαλοσύνης της Κρητικής Γης.
Η καρδιά του πάντοτε χτυπούσε για τους πολύτεκνους, την φτωχολογιά, μιλούσε στους φοιτητές με παλμό και τον καμάρωναν λειτουργούσε για αυτούς και τους κοινωνούσε στην Σαμαριά στα Σφακιά και στην Αγία Ρουμέλη.
Δεν φοβόταν είχε το ελεγκτικό χάρισμα έπαιρνε το λόγο στα συνέδρια και δεν ήταν “ η γραφικότητα της χαλάρωσης και του διαλείμματος”. Αλλά η φωνή της Κρήτης για τα καθημερινά προβλήματα και το επερχόμενο ζοφερό Αύριο.
Μου έλεγε “Παπαγιώργη, να κάνουμε παιδί μου μια επιτροπή, ένας-ένας από γύρω γύρω τα περίχωρα και όταν μαθαίνουμε ότι εδώ είναι τσακωσμένοι, ετοιμάζονται για φονικό δύο αδέρφια, δύο χωριανοί, ένα αντρόγυνο να επεμβαίνουμε και να πηγαίνουμε να τους τα σάζουμε, να τους βοηθούμε να τα ξαναβρίσκουνε”. Αλήθεια στα λόγια αυτά δεν συναντούμε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό; Τον φτωχούλη του Θεού; Τον Αρχάγγελο της καλοσύνης; Παπαγιώργη το ξέρουμε κι αν έφυγες θα σαι κοντά μας. Την ευχή σου.
