Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Εἶναι συχνὸ πιὰ τὸ φαινόμενο νέοι Μητροπολίτες νὰ ἐπιδιώκουν τὴν προβολή τους καὶ πέρα ἀπὸ τὶς ἐπαρχίες τους, ἐπιλέγοντας πρωτοβουλίες ποὺ δὲν πρέπει νὰ ἀποτελοῦν τὸ κύριο μέλημά τους. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει, γιατί στοχεύουν στοὺς κοσμικοὺς καὶ ἄσχετους μὲ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκείνους θέλουν νὰ ἐντυπωσιάσουν καὶ ἀπὸ ἐκείνους περιμένουν τὸ χειροκρότημα καὶ τοὺς ἐπαίνους.
Οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ Μητροπολίτες δὲν προσέχουν ἰδιαίτερα τούς πιστοὺς ποὺ πάντα βρίσκονται στοὺς ναοὺς καὶ ὄχι σπάνια τούς ἐλέγχουν σκληρά, χωρὶς νὰ ἔχουν στοιχεῖα ποὺ νὰ τοὺς ἐπιβαρύνουν. Παράλληλα τούς ζητοῦν νὰ βοηθοῦν ἔμπρακτα τὸ προσωπικό τους ἔργο, τὸ ὁποῖο ἐκείνους τοὺς ἀφήνει ἀδιάφορους. Ἡ πραγματικότητα εἶναι δύσκολη καὶ γιὰ τοὺς καλοπροαίρετους ἀκόμα πιστούς, ἀφοῦ οἱ Μητροπολίτες, ὡς ἀπόλυτοι ἄρχοντες τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐνεργοῦν μὲ τρόπο κοσμικὸ καὶ ἰδιόρρυθμο, ἀφήνοντας πολλὲς φορὲς νὰ ἐκδηλώνονται τὰ ἀχαλίνωτα πάθη τους, γεγονὸς ποὺ ἀποκαλύπτει ὅτι δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ οὔτε καὶ πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς. Ὅλα αὐτὰ τὰ παρακολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σχηματίσει καλὲς ἐντυπώσεις, ὅταν ἐνθρονίζονταν στὶς περιοχές τους καὶ εἶχαν τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ὑπῆρχε βελτίωση τῶν κακῶς κειμένων στὶς μητροπόλεις τους. Δυστυχῶς, γρήγορα ἀπογοητεύτηκαν ἀπὸ τοὺς νέους Μητροπολίτες καὶ ἀντιμετωπίζουν μὲ πολὺ σκεπτικισμὸ καὶ τὶς τυχὸν καλὲς πρωτοβουλίες τους.
Οἱ προοδευτικοὶ Μητροπολίτες ἐμφανίζονται ὡς εὐαίσθητοι οἰκολόγοι, μιλοῦν γιὰ τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος, πρωτοστατοῦν στὴ διαχείριση τῶν ἀπορριμμάτων καὶ τὴν ἀνακύκλωση, ἐνῷ τὸ πνευματικὸ περιβάλλον ποὺ πρέπει πρωτίστως νὰ ὑπάρχει στὸ χῶρο τῶν μητροπόλεών τους δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ. Δέχονται ἐπίσης δωρεὲς ἀπὸ πλουσίους ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς βραβεύουν δημοσίως πρὸς ἐντυπωσιασμὸ τοῦ ἀνυποψίαστου λαοῦ, τηρώντας τὴν ἀπαράδεκτη γιὰ ἕνα κληρικὸ τακτική: «ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα».
Μερικοὶ Μητροπολίτες, εὐτυχῶς ἐλάχιστοι, ἔχουν καὶ ἐπιχειρηματικὸ πνεῦμα, προκειμένου νὰ αὐξήσουν τὰ ἔσοδα τῶν μητροπόλεών τους καὶ νὰ καλύψουν ἀνάγκες, ποὺ ὅμως εἶναι περιττές. Δὲν ἔχουν καθόλου μοναχικὸ πνεῦμα καὶ δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ποτὲ δὲν ἔθεταν σὲ δεύτερη μοῖρα τὸ πνευματικὸ ἔργο, γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ κοσμικὲς δραστηριότητες. Δὲν εἶναι ὀρθὸ νὰ ἀναλαμβάνουν ἔργο δημάρχου ἢ πολιτικοῦ καὶ νὰ συναναστρέφονται μὲ κοσμικοὺς ἄρχοντες ἀκολουθώντας τὴ νοοτροπία τους, ἐνῷ ὡς Μητροπολίτες πρέπει νὰ ἔχουν ἀφοσίωση στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ποὺ εἶναι πνευματικό.
Ἀλίμονο στοὺς Μητροπολίτες ποὺ ἔχουν ὁράματα καὶ φιλοδοξίες κοσμικῶν ἀρχόντων, ἀλίμονο ὅμως καὶ στὸ ποίμνιο ποὺ ἔχει τέτοιους ποιμένες!
