Λάμπρος Παγούνης / ΥΠ.Δ.Θεολογίας
Ενα βλέμμα σου είναι αρκετό…
Ήθελα να σου μιλήσω…
Να κάνω τα παράπονά μου.
Για τα προβλήματα και τους ανθρώπους…
Ξέρεις, οι άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι πλέον.
Δεν έχουν πολύ χρόνο να σε ακούσουν.
Και αν σε ακούσουν, απλά θα σου απαντήσουν ρηχά “έχει ο Θεός, κάνε υπομονή”.
Και αυτό που πληγώνει, είναι, ότι ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν μια καλή ζωή, σε παρηγορούν.
Δε φταίνε αυτοί.
Απλά μένεις με το παράπονο ότι δε σε καταλαβαίνουν.
Απλά σε παρηγορούν ώστε να πάνε παρακάτω και να μη νιώθουν άσχημα για τη δική τους ζωή..
Έτσι και εγώ ένιωσα την ανάγκη να κοιτάξω την εικόνα σου και να παραπονεθώ.
Μετά σκέφτηκα… Είναι ο μήνας σου.
Η μεγάλη γιορτή σου.
Όλοι προστρέχουν για να ζητήσουν ή να ευχαριστήσουν για τη δωρεά σου.
Δεν είναι μόνο ο Αύγουστος όμως.
Όλοι οι μήνες του χρόνου δικοί σου είναι.
Κάθε μήνας έχει και μια γιορτή προς τιμή σου.
Κάθε τόπος έχει μια παράδοση για Σένα.
Κάθε όνομα προς τιμήν σου, κρύβει μια ιστορία.
Κάθε σπίτι, έχει να διηγηθεί και ένα θαύμα σου.
Κάθε τάμα και λαμπάδα στην εικόνα σου, μια πονεμένη ιστορία από πίσω.
Και είπα, τι να σε κουράσω με τα δικά μου;
Ένιωσα όμως, ότι μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις.
Πίσω από τους ένδοξους προς τιμήν Σου ύμνους, κρύβεται μια σταυρική πορεία.
Δεν πρόλαβες να γνωρίσεις καλά τους υπέργηρους γονείς σου.
Στη τρυφερή ηλικία των τριών ετών, αφιερώθηκες στον Ναό.
Παιδική ηλικία δε χάρηκες.
Σήκωσες στους ώμους σου το βάρος της άγαμης μητέρας.
Πήρες στην πλάτη σου το συμβόλαιο της ελευθερίας του ανθρώπου, και με την αποδοχή της κλήσης σου, έβαλες την υπογραφή.
Ούτε τον Υιό σου μπόρεσες να χαρείς.
Δεν ανήκε σε εσένα.
Ανήκε σε όλο τον κόσμο.
Τον είδες να εξευτελίζεται και να πεθαίνει ατιμωτικά.
Και μετά την Ανάσταση και την Ανάληψη όμως πάλι τον στερήθηκες.
Έζησες στην αφάνεια, όμως από επιλογή.
Σε μια εποχή όπου δημοσιοποιείται κάθε τι ασήμαντο, είναι ακατονόητη η αφάνεια σου.
Είσαι ο σημαντικότερος άνθρωπος που πέρασε από τον κόσμο αυτό, και όμως ποτέ δεν το εκμεταλλεύτηκες προς όφελός σου.
Από πρόσωπο της ιστορίας, έγινες κομμάτι του Δόγματος των Αγίων Συνόδων.
Πρώτη εσύ γεύτηκες την Πεντηκοστή, την ημέρα του ευαγγελισμού, και όμως δε ζήτησες τα πρωτεία των Αποστόλων.
Πρώτη εσύ προσκύνησες τον Ανάσταντα Χριστό, και όμως, το όνομα σου δεν αναφέρεται στις Μυροφόρες.
Πριν ζητήσουμε, προστρέχεις.
Χωρίς την παρουσία σου, το φορτίο της ζωής θα ήταν αβάσταχτο…
Η Σωτηρία μας θα έμοιαζε άπιαστη , χωρίς τη μεσιτεία σου.
Πιο πολύ από όλα όμως, αυτό που με παρακίνησε να σου μιλήσω ήταν η μητρότητα.
Αυτή, που ενώ γέννησες τον ΕΝΑ της Τριάδος, έγινες μάνα δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Είναι αυτό, το γεμάτο γλυκειά μελαγχολία βλέμμα Σου.
Σε όλες τις εικόνες σου, αυτό το βλέμμα, που εκπέμπει την τρυφερότητα.
Σα να μου λέει “μη φοβάσαι, Είμαι εδώ”.
Αυτό το βλέμμα, που το κοιτάς, και ξεχνάς όλα σου τα παράπονα.
Αυτό το βλέμμα, που ευχαριστείς και μόνο που υπάρχει για να το ατενίζεις.
Αυτό το βλέμμα, που νιώθεις να φτάνει στα βάθη της καρδιάς σου.
Αυτό το βλέμμα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι “χωρίς εσένα Παναγία μου τι θα κάναμε;”.
Αυτά ήθελα να σου πω…
Δεν έχω πλέον παράπονα.
Σε ευχαριστώ και μόνο που με άκουσες.
Για εμένα δεν είσαι η αγέρωχη “Μαντόνα” καλλονή της Δύσης.
Για μένα είσαι ο ταπεινός καρπός των προσευχών του Ιωακείμ και της Άννης.