Αποτυπώματα

Ἀπόγευμα καὶ στέκομαι στὴν ἀπλωταριὰ τοῦ σπιτιοῦ, μὲ ὀνειροπόλο βλέμμα καὶ ἀνεμίζουσα τὴν κώμη ἀπὸ τὸ ἀπογευματινὸ ἀεράκι… ἀτενίζοντας τὶς...

Ὁ χειμώνας ἔχει ξεκινήσει καὶ τὰ ρυάκια σιγά-σιγά ἀρχίζουν νὰ ἀνεβαίνουν…! Ἀκούγεται ὁ θόρυβος τῆς βροχῆς, ποὺ εἶχε ὁλότελα ξεχαστεῖ…!...

Ὑποχρεώσεις προσωπικὲς μὲ ὁδηγοῦν σὲ μεγάλη Πόλη, Πόλη πολλὰ ὑποσχόμενη… Πόλη μὲ ἔνδοξη ἱστορία… Πόλη στὴν ὁποία ἔχουν συγκεντρωθεῖ ὅλες...

Μέσα Νοέμβρη… ἡ ὥρα τοῦ τέλους τοῦ φθινοπώρου ἦρθε, κοντοστέκει στὴν ὀξώπορτα… μᾶς ἀφήνει σιγά-σιγά, παραδίδοντας τὴ σκυτάλη του, στὸν...

Κάθομαι μόνος, μέσ’ τῆς ἐρημιᾶς τὸ δάσος… ἀπολαμβάνω τὴ φύση… ἀπολαμβάνω τὴν ἠρεμία… μακρυὰ ἀπὸ τὴν τύρβη τῆς πόλης… μακρυὰ...

Ὦρες-ὦρες, πιάνω τὸν ἑαυτό μου νὰ σιγομουρμουρίζει ὅτι, εἶναι πολὺ βαθιὰ ἡ πληγὴ καὶ πῶς...; πῶς νὰ γιατρευτεῖ...; Χίλιες ψυχὲς...

Ἡ ὤρα κύλησε γοργά... κυλᾶ γοργά, ὅπως τὸ ποταμάκι... λὲς καὶ βιάζεται νὰ φτάσει· νὰ φτάσει ποῦ; Καὶ ἡ πόλη,...

Πέρασε ἡ μέρα, φίλοι μου, καὶ τὸ σκοτάδι μαζὶ μὲ τὸ πέπλο τῆς σιγανῆς βροχῆς, κάνουν τὴν ψυχὴ νὰ γαληνεύει…...