Φιλία: «Χαίρετε μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίετε μετὰ κλαιόντων»

Φιλία: «Χαίρετε μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίετε μετὰ κλαιόντων[1]»

Κάθομαι στὸ κιόσκι μιᾶς ἐρημικῆς φωλιᾶς… ἀπολαμβάνω τὸ φθινοπωρινὸ τοπίο, ἀναπνέοντας τὸν καθαρὸ ἀέρα τοῦ δάσους: ἀπόλυτα ταιριαστὸ χρωματικά, πεσμένα φύλλα, ὀμιχλῶδες τοπίο, μελαγχολικὴ ἀτμοσφαῖρα, ἀτελείωτες βόλτες στὴ φύση ἀνάμεσα στὰ ἀποξηραμένα φύλλα…
Διάφορες σκέψεις ξεπροβάλλουν ἀπ’ τὸ μυαλό μου… ἐπικεντρώνομαι σὲ μία μόνο λέξη: τὴ “φιλία”… προσπαθῶ νὰ τὴν ἀναλύσω, νὰ καταλάβω τὸ νόημά της, τί σημαίνει στὴ ζωή μας!!!
Φιλία: μία λέξη τόσο ἱερή, ποὺ μέσα στὸ βοῦρκο αὐτῆς τῆς ζωῆς, μέσα στὴν τόσο ἀδικία, στέκεται ἐκεῖ δίπλα μας, ἀποπνέοντας δυναμισμό, τρυφερότητα, ἐνδιαφέρον, ἀγάπη καί, ἀπ’ ὅ,τι ἀντιλαμβάνομαι, ὅσο περνοῦν οἱ μέρες καὶ τὰ χρόνια ἀποκτᾶ μεγαλύτερη σημασία, μεγαλύτερη διάσταση… γίνεται ἀκόμη πιὸ πολύτιμη μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, γιατὶ σημαίνει πὼς ἀντέχει, ἀντέχει στὴ φθορά του καὶ ξεπερνᾶ μὲ πεῖσμα κάθε ἐμπόδιο ποὺ ἐμφανίζεται στὸ μονοπάτι της, ὅποια μορφὴ καὶ ἂν ἔχῃ.
Εἶναι χιλιοειπωμένη σὲ στίχους, ἀποφθέγματα, σκίτσα, γκράφιτι καὶ κάθε λογῆς ἐπικοινωνιακὸ μέσο…
Ὁ Ἀριστοτέλης[2] ἔγραψε γιὰ τὴ φιλία: “Φιλία ἐστὶ μία ψυχὴ ἐν δυσὶ σώμασιν ἐνοικουμένη”.
μτφρ: Ἡ φιλία εἶναι μία ψυχὴ ποὺ κατοικεῖ σὲ δύο σώματα.
Τελικά, τί εἶναι φιλία;
Διαβάζουμε στὴν Βικιπαίδεια: “Φιλία ὀνομάζεται ἡ σχέση μεταξὺ δύο ἢ περισσοτέρων ἀτόμων τοῦ ἰδίου ἢ καὶ διαφορετικοῦ φύλου, μὲ κύριο χαρακτηριστικὸ τὴν ἀμοιβαία πλατωνικὴ ἀγάπη, ἀφοσίωση καὶ κατανόηση, χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ συμφέρον, κίνητρο ἢ ἀνώτερος στόχος. Εἶναι νὰ ἐμπιστεύεται ὁ ἔνας τὸν ἄλλον, καὶ νὰ εἶναι εἰλικρινεῖς μεταξύ τους. Ἡ φιλία δὲν καθορίζεται ἀπὸ τὴν φυλή, τὸ χρῶμα καὶ τὴν ἐθνικότητα…”[3].
Δὲν ὑπάρχει, φίλοι μου, καλύτερη ἐπένδυση ἀπὸ τὴ φιλία καὶ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴ τὴ χρειάζεται στὴ ζωή του!
Ἡ ἀληθινὴ φιλία γεμίζει τὶς ψυχές… γίνεται αἰσθητὴ ἀκόμη καὶ ὅταν ἐπικρατῇ ἀπόλυτη σιωπή, καὶ ξέρετε γιατί; γιατὶ μπορεῖ νὰ ἐκφραστῇ χωρὶς τὴν παρουσία λέξεων…
Ἀληθινὸς φίλος, εἶναι αὐτὸς ποὺ μαζί του εἶσαι πάντα ὁ ἑαυτός σου, δὲν κρύβεις τίποτα, δὲν ὑποκρίνεσαι γιὰ τίποτα καὶ τὸ πιὸ ὄμορφο… δὲν χρειάζεται νὰ ἀπολογεῖσαι για τίποτα, ὅσον ἀφορᾶ ἐσένα!
Ὁ ἀληθινὸς φίλος, εἶναι αὐτὸς ποὺ χαίρεται μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του γιὰ τὴν εὐτυχία σου… χωρὶς νὰ δηλητηριάζεται ἡ ψυχή του ἀπὸ ζήλια καὶ φθόνο… χωρὶς να ἀποδοκιμάζῃ τὶς ἐπιλογές σου… χωρὶς νὰ ἀμφιβάλλῃ γιὰ ὅλα ὅσα ἔχεις καταφέρει στὴ ζωή σου…
Μὲ τὶς χαρές σου, πετάει στὰ οὐράνια… μὲ τὶς λύπες σου, πέφτει ἀπ’ τὰ σύννεφα…
Σὲ ἐνθαῤῥύνει, ὅταν διστάζῃς καὶ σὲ στηρίζει, ὅταν χάνῃς τὴ γῆ κάτω ἀπ’ τὰ πόδια σου…
Εἶναι διατεθειμένος νὰ κάνῃ τὰ πάντα γιὰ νὰ σὲ δῇ νὰ χαμογελᾶς καὶ βάζει στὴ θέση του, ὅποιον τολμήσει νὰ σὲ κάνῃ νὰ δακρύσῃς!
Τέτοιοι φίλοι, εἶναι δυσεύρετοι…!
Δυστυχῶς, ἐλάχιστοι ἄνθρωποι μποροῦν νὰ χαίρονται χωρὶς φθόνο για τὴν εὐτυχία τῶν φίλων τους!
Δὲν ἀρκεῖ σὲ κάποιον ἄνθρωπο νὰ προσπαθῇ νὰ ἀποκτήσῃ ἀρετές, ἂν πρῶτα δὲν ἔχῃ καθαριστῇ ἀπὸ τὰ πάθη του…
Ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα, εἶναι ὁ φθόνος – ἡ ζήλεια… ἕνα πολυκέφαλο θηρίο, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ ρίζα ὅλων των κακῶν καὶ συμφορῶν… αὐτὸ ποὺ διαλύει τὴν κάθε φιλία!
Οἱ φίλοι, μπορεῖ τὴ μιὰ στιγμὴ νὰ σὲ ζητωκραυγάσουν μὲ τὸ «ὡσαννά» καὶ τὴν ἑπόμενη νὰ σὲ καρφώσουν στὸν σταυρὸ τοῦ ἀναθέματος.
Ὅ,τι κι ἂν ἔχῃς ζήσῃ, μὴ γίνῃς ἔνας ἀπὸ αὐτούς. Να παραμείνῃς ὁ παλιός, καλὸς ἑαυτός σου!
Ἂν γνωρίζῃς γιὰ τὴ θλίψη τοῦ φίλου σου, μὴ διστάσῃς νὰ τὴν κάνεις δικιά σου… νὰ εἶσαι ἐκεῖ καὶ γιὰ τὶς χαρές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς λύπες του. Καὶ θὰ σ’ τὸ ἀνταποδώσῃ, θὰ σ’ τὸ ἀνταποδώσῃ ἡ ἴδια ἡ ζωή, ἡ ὁποία θὰ ξημερωθῇ στὸ πλάι σου… θὰ εἶναι ἐκεῖ γιὰ νὰ σὲ ταρακουνήσῃ, ὅταν εἶσαι ἕτοιμος νὰ ξεστρατήσῃς καὶ νὰ σὲ ἐπαναφέρῃ στὸ σωστὸ μονοπάτι.
Ὁ Albert Camus[4] ἔγραψε γιὰ τὴ φιλία: “Μὴν περπατᾶς μπροστά μου, μπορεῖ νὰ μὴν σὲ ἀκολουθήσω… Μὴν περπατᾶς πίσω μου, μπορεῖ νὰ μὴν σὲ ὁδηγήσω… Ἁπλῶς περπάτα δίπλα μου καὶ γίνε φίλος μου”.
Ἡ φιλία εἶναι ἱερή, ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι. Στὶς μέρες μας γίνεται ὅλο καὶ πιὸ σπάνια. Οἱ ἄνθρωποι γίνονται πιὸ κλειστοὶ καὶ διατηροῦν, πολλὲς φορές, φιλίες γιὰ προσωπικὸ ὄφελος.
Ἂς φροντίσουμε, φίλοι μου, νὰ ἔχουμε δίπλα μας ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἔχουν στὸ μανίκι τους διαθέσιμες μάσκες, ἀλλὰ ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους θὰ μοιραζόμαστε ὅλη μας τὴ ζωή, ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι θὰ χαίρονται μαζί μας καὶ θὰ κλαῖνε μαζί μας.
Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὑψώνει τὴν ἔννοια τῆς φιλίας πολύ, ὅταν λέει πρὸς τοὺς μαθητές Του: «Δὲν σᾶς ὀνομάζω πιὰ δούλους… σᾶς ὀνομάζω φίλους…»[5]. Ἀνυψώνει ὁ Χριστὸς τὴ φιλία καὶ τὴν τοποθετεῖ πολὺ ψηλά, ὡς μιὰ διαπροσωπικὴ σχέση ποὺ εὐλογεῖται καὶ καρποφορεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Ἄλλωστε, ὅ,τι εἶναι ἑνωμένο μὲ τὸ Θεό, μπορεῖ νὰ ζήσῃ, ὅσα δὲν εἶναι ἑνωμένα μαζί Του, χάνονται!!!
Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος θὰ πῇ ὅτι, ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων γίνεται δυνατή, ὅταν “ποτίζεται” ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπῶ τὸν ἄλλον πραγματικά, φίλοι μου, ὅταν τὸν ἀγαπῶ μέσα ἀπὸ τὸ Θεό, τότε μόνο, ὁ πραγματικὸς φίλος, θὰ μᾶς δώσῃ τὴν ἐλευθερία νὰ εἴμαστε ὁ ἑαυτός μας…
Ὅλα τα ἄνθη σβήνουνε,
μονάχα ἕνα δὲ σβήνει,
κὶ ἂν σβήσῃ μὲ τὸν θάνατο,
ἡ ἀνάμνηση θὰ μείνῃ.
Δὲν εἶναι ἀγριολούλουδο
μὲ ψεύτικη ἀξία,
εἶναι τὸ ἄνθος τῆς καρδιᾶς
ποὺ λέγεται ΦΙΛΙΑ”[6].

[1] Ρωμ.12,15
[2] Ἀρχαῖος Ἕλληνας φιλόσοφος, 384-322 π.Χ.
[3] https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1
[4] Ὁ Albert Camus, γαλλοαλγερινός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος καὶ δημοσιογράφος τιμήθηκε μὲ τὸ Βραβεῖο Νόμπελ τὸ 1957
[5] Ἰω. 15,15
[6] Τὸ ἡμερολόγιό μου: maninoula, Μαρίνα. http://www.stixoi.info/

Στοχαστής