Τὰ πάντα γύρω μου τὰ ἔχει σκεπάσει ἡ ὀμίχλη. Δὲ βλέπω νὰ βαδίσω, μὰ τὰ βήματά μου, ἄφωνα προχωροῦν καὶ μὲ ὁδηγοῦν στὸ γνωστό – ἄγνωστο ἡσυχαστικὸ τόπο.
Ἡ φθινοπωρινὴ διακόσμηση τῆς φύσης, ἀποπνέει μιὰ αἴσθηση ρομαντισμοῦ.
Ἡ ἀθάνατη φυσικὴ ὀμορφιὰ τοῦ ἑλληνικοῦ τοπίου, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν πολυσχιδὴ καιρό, συνθέτουν μιὰ παράξενη ἀτμόσφαιρα, μιὰ ἀσυναγώνιστη ἑλκυστικὴ εἰκόνα, ποὺ κάνει τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὅλο καὶ περισσότερο, νὰ ψάχνῃ τρόπους γιὰ νὰ ἀποβάλῃ τὸ ἄγχος, νὰ βρῇ τὸν ἑαυτό του!!!
Ἡ ἡσυχία κυριαρχεῖ… ἡ γαλήνη σὲ καταβάλει! Καὶ τὰ δυὸ μαζὶ σοῦ χαρίζουν κάτι πολυτιμότερο, σοῦ χαρίζουν τὴν ἠρεμία τῆς ψυχῆς.
Καὶ ὅμως, ἡ φύση κάνει τόσο θόρυβο, τόση φασαρία, κάνει σαματά… ἐντούτοις, δὲν σὲ ταράζει, δὲν σὲ κουράζει, δὲν σοῦ φέρνει τρικυμία ἐν κρανίῳ, καὶ ξέρετε γιατί; διότι ἡ φύση σέβεται τὸ Δημιουργό της… ἐπειδὴ ἡ φύση σέβεται τὸ δημιούργημά της, ἀφοῦ ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της, ἀπὸ τὸ χῶμα της, μᾶς ἔπλασε ὁ πλάστης Θεός: “καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, λαβὼν χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς”[1].
Μέσα στὴν ἡσυχία, μπορεῖς νὰ ἀκούσῃς περισσότερα…
Μέσα ἀπὸ τὴν ἡσυχία, μπορεῖς νὰ μάθῃς περισσότερα…
Ζοῦμε, φίλοι μου, σὲ ἕναν κόσμο θορυβώδη!
Θορυβώδη ἀπὸ πολλὲς πλευρὲς καὶ ὄψεις, εἴτε ἀπὸ τὸν καταιγισμὸ τῶν διαφόρων καὶ πλουσίων πληροφοριῶν, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὰ πολλὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, εἴτε ἀπὸ τὴν ἠχορύπανση ὁποιασδήποτε μορφῆς: θόρυβο ἀπὸ τὰ μέσα μεταφορᾶς… ἐνοχλητικοὶ θόρυβοι τῶν γειτόνων… θόρυβοι στὴν ἐργασία, μά, κυρίως, θόρυβοι τῆς “μαγκιᾶς”!!!
Ἀφήνουμε τὴν ἡσυχία καὶ λατρεύουμε τὶς μεγάλες πόλεις, τὶς μοντέρνες ὑποδομές, τὶς ζωντανὲς συνοικίες…
Κυκλοφοροῦμε σὲ πολυσύχναστους δρόμους γεμάτους ἀπὸ πλεῖστα εἴδη καὶ λογιῶν λογιῶν ἀνθρώπους, παρακολουθοῦμε συναυλίες, συμμετέχουμε σὲ πάρτι, τὰ “δίνουμε ὅλα” στὸ γήπεδο, πηγαίνουμε σὲ ἐκκωφαντικὲς ἐκδηλώσεις, ποὺ δύσκολα ἀκοῦμε τὸ διπλανό μας…
Στὸ σπίτι, ἡ ἔνταση τῆς τηλεόρασης, τῶν cd players καὶ τῶν ἠλεκτρονικῶν παιχνιδιῶν, δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀκούσουμε τὸ κουδοῦνι τῆς πόρτας…
Ὁ θόρυβος, φίλοι μου, μᾶς ἐκδικεῖται… μᾶς ἐκδικεῖται ἀργά, ἀλλὰ σταθερά!
Ἡ ἡσυχία, ὅμως, εἶναι εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς καὶ τῆς καρδιᾶς!
Ἐὰν ἐπιλέξουμε νὰ ζήσουμε τὴ ζωή μας μὲ λιγότερο ὄγκο πληροφοριῶν καὶ λιγότερο θόρυβο, ἐπωφελούμαστε, τόσο ἐμεῖς ὅσο καὶ οἱ γύρω μας!
Ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται, εἶναι σεβασμός, ἀληθινὸς σεβασμός, γιατὶ χωρὶς αὐτὸν δὲν ὑπάρχει ἀνθρωπιά!
Χρειάζεται σεβασμὸ στὸ συνάνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι σύμμαχος στὶς καθημερινὲς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, ποὺ ὁλοένα καὶ πληθαίνουν!
Χρειάζεται σεβασμὸ στὸ φυσικὸ περιβάλλον!
Ὁ Δρ. Γουαίην Ντύερ γράφει: «Σέβομαι σημαίνει, ὅτι θεωρῶ πὼς ἀξίζει νὰ ἐκτιμῶ κάποιον, καὶ ἐπίσης ἀπέχω ἀπὸ τοῦ νὰ παρεμβαίνω, ὅπως ὅταν σέβομαι τὴν ἀνάγκη κάποιου γιὰ ἀπομόνωση ἢ ἡσυχία. Ἀπ’ αὐτὸ θὰ πρέπῃ νὰ γίνεται σαφὲς πὼς ἡ ἀνάγκη γιὰ αὐτοσεβασμὸ καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ σέβεσαι τοὺς ἄλλους γύρω σου (τουλάχιστον αὐτοὺς ποὺ σὲ σέβονται) εἶναι θεμελιακὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιατὶ ἂν δὲν σέβεσαι τὸν ἑαυτό σου, αὐτόματα τὸν θεωρεῖς ἀνάξιο ἐκτίμησης ἢ ἀνυπόληπτο, καὶ στὴν οὐσία ζητᾶς εὐτελῆ μεταχείριση ἀπὸ τοὺς ἄλλους»[2].
Τὸ νὰ σεβόμαστε τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους, μᾶς βοηθᾶ νὰ ζήσουμε μιὰ ζωὴ μὲ νόημα…
Σέβομαι τὸν ἑαυτό μου, σημαίνει πὼς ἐκτιμῶ τὸν ἑαυτό μου ἐπειδὴ θεωρῶ ὅτι ἀξίζω. Αὐτὸς ὁ τρόπος σκέψης ὁδηγεῖ πρὸς τὴν ψυχικὴ ὑγεία καὶ ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς αὐτοπειθαρχίας.
Σέβομαι τὸν ἄλλο, σημαίνει πὼς ἐκτιμῶ τὸν ἄλλο ἐπειδὴ θεωρῶ ὅτι ἀξίζει. Ἡ ἀνικανότητα νὰ ἀντιληφθῇ κάποιος τὴν ἀξία τῆς ἰδιαιτερότητας τοῦ ἄλλου, στὴν ἀκραία της διάσταση, ὀνομάζεται ναρκισσισμός. Ὡστόσο, ἡ βάση τοῦ Σεβασμοῦ βρίσκεται στὸν Αὐτοσεβασμό. Ἂν κάποιος ἔχῃ μάθῃ πραγματικὰ νὰ σέβεται τὸν ἑαυτό του, ἔχει συνήθως τὴν ἱκανότητα νὰ σέβεται καὶ τοὺς ἄλλους.
Σέβομαι τὸν ἑαυτό μου σημαίνει ἀγαπῶ καὶ ἐκτιμῶ τὸν ἑαυτό μου. Σημαίνει ἔχω αὐτοεκτίμηση ποὺ μὲ βοηθᾶ νὰ ἰσορροπῶ στὴ ζωή.
Σέβομαι τὸν ἄλλο σημαίνει ἀγαπῶ καὶ ἐκτιμῶ τὸν ἄλλο. Σημαίνει ὅτι ἔχω τὸ θεῖο δῶρο τῆς συναίσθησης. Σημαίνει καλὴ ἐπικοινωνία καὶ ψυχικὴ ὑγεία.
Σεβασμός, ἐπίσης, πρέπει νὰ εἶναι καὶ πρὸς τὶς ἀξίες, τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ βιώνουμε… νὰ ἐμπνεόμαστε ἀπὸ σεβασμὸ γιὰ τὴν ἱστορία μας, τοὺς ἤρωές μας, τοὺς προγόνους μας, τὸν πολιτισμό μας…
Κοινωνία ποὺ περιφρονεῖ τὸ χθὲς καὶ ἀποκόπτεται ἀπ’ αὐτό, ὁδηγεῖται στὸ χάος!!!
Ζοῦμε, φίλοι μου, σὲ μία παράλογη ἐποχή, ὅπου το καλὸ ἔγινε κακό, τὸ τρελὸ ἔγινε ὀρθό, τὸ ἄσχημο ἔγινε ὡραῖο καὶ τὸ παράλογο ἔγινε λογικό. Τί παραφροσύνη εἶναι αὐτή;…
Φαίνεται πὼς ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῶν ἠλιθίων… τῶν ἀπόψεων καὶ τῶν δοξασιῶν!!!
«Βλέπω ὅτι ὁ homo insipiens (ὁ ἄνθρωπος βλᾶκας), εἶναι ὁ κραταιός, γράφει ὁ Δημήτρης Λιαντίνης[3], ἐνῷ ὁ homo sapiens (ὁ ἄνθρωπος σοφός), εἶναι ὁ ἀνίσχυρος. Καὶ ὅτι, ὁ πρῶτος ὁδηγεῖ τὸ δεύτερο σὲ ὁμαδικὸ θάνατο τάφου. Καὶ πάνω στὴν ταφόπλακα διαβάζουμε κιόλας τὸ ἐπίγραμμα τῆς βλακείας, ποὺ σκάλισε ὁ γοερὸς ποιητής:
«Δῶ μιὰ φορὰ ἦταν ἄνθρωπος,
κι ἐκεῖ ‘τᾶν ἕνας τόπος».»
Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς ἀσέβειας, τῆς ἀγένειας καὶ τῆς “ἀλλεργίας” τῶν νέων πρὸς τοὺς γονεῖς.
Ἀκοῦμε τὸν πιτσιρίκο νὰ φωνάζει Κώστα τὸν μπαμπά, Μαρία τὴ μαμὰ καί, ὅλους τους θείους καὶ τὶς θεῖες μὲ τὰ μικρά τους ὀνόματα!!!
Συνήθως χαμογελοῦμε συγκαταβατικά!!!
Εἴμαστε ἔνοχοι, διότι ἐκείνη τὴν ὥρα γκρεμίζουμε καὶ γκρεμίζουμε ἀνεπανόρθωτα…!!!
Τὸ παιδί, μπαίνοντας στὸν κόσμο, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ στηρίγματα. Καὶ δὲν θὰ στηριχθῇ στὸν Κώστα καὶ στὴ Μαρία, ἀλλὰ στὸν Πατέρα καὶ στὴν Μητέρα. Πατέρα καὶ Μητέρα δύο ἀνθρώπους θὰ ὀνομάσῃ σὲ ὅλη του τὴ ζωή. Καὶ ἡ ἀνάμνησή τους θὰ τὸ συνοδεύῃ μέχρι τοῦ τάφου…!!!
Βάσει ποιᾶς παιδαγωγικῆς ἀρχῆς, καταργοῦμε αὐτὸ τὸ ὄνομα ποὺ ἔχει τόσο ὑμνηθεῖ καὶ ἔχει γίνει σύμβολο στοὺς αἰῶνες…;;;
Τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀσφάλεια καὶ σιγουριά. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀσφάλεια τοῦ τὴν δημιουργοῦν καὶ τὰ «ὄχι» καὶ τὰ «ἀπαγορεύεται», ἀπὸ τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα, ὄχι ἀπὸ τὸν σύντροφο. Συντρόφους, συμμαθητὲς καὶ φίλους ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ πολλούς. Ὁ Πατέρας καὶ ἡ Μητέρα, εἶναι μοναδικοὶ καὶ ἀνεπανάληπτοι.
Φίλοι μου, ἀφήσαμε τὴν ἁπλὴ ζωὴ στὴ φύση καὶ τῆς ἡσυχίας καὶ ζοῦμε στὶς μεγαλουπόλεις, φυλακισμένοι καὶ ἐγλωβισμένοι στὸν ἑαυτό μας.
Ἡ ἐποχή μας περιφρόνησε τὸ Θεὸ καὶ πρόδωσε τὴν Ἀγάπη. Χωρὶς Θεὸ καὶ ἀγάπη, χάθηκαν οἱ ἠθικὲς ἀρχές, χάθηκε καὶ ὁ σεβασμὸς τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Πῆρε τὸν τίτλο τοῦ “ἐλευθέρου” αὐτὸς ποὺ τὶς καταπατοῦσε. Καὶ τὸ τίμημα αὐτῆς τῆς ἐλευθέριας: τὸ “κενό”. Τὸ τρομερὸ κενὸ ποῦ δημιούργησε στὴν ψυχή. Ἀποτέλεσμα: ὠϊμέ!!! οἱ πολλὲς αὐτοκτονίες νέων ἀνθρώπων.
Φίλοι μου, εἶναι ἀδήριτη ἡ ἀνάγκη σήμερα νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ἡσυχία. Ἀδήριτες οἱ περιστάσεις μᾶς ἐπιβάλλουν νὰ ἀλλάξουμε πορεία πλεύσης καὶ νὰ βροῦμε ἄλλες πιὸ πνευματικὲς ἀσχολίες, ἀσχολίες ποὺ μᾶς εὐχαριστοῦν ψυχικά!
Εἶναι καθῆκον μας νὰ ἐμπνεύσουμε στὰ παιδιά μας τὸ σεβασμό…
Εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη τῶν καιρῶν μας νὰ τὰ μάθουμε νὰ σέβονται τὸν ἑαυτό τους, τοὺς γονεῖς τους, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἂν θέλουν νὰ ἐμπνέουν τὸ σεβασμὸ καὶ τὰ ἴδια στοὺς ἄλλους.
Στοχαστής
[1] Γε. 2,7
[2] Γουαίην Ντύερ: Ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, Συγγραφέας
[3] Δημήτρης Λιαντίνης, Καθηγητής Φιλοσοφίας, «Γκέμμα»
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο info@poimin.gr άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
