Η αμαρτία εμπόδιο της κοινωνίας με τον Θεό

Η αμαρτία εμπόδιο της κοινωνίας με τον Θεό

Η Εκκλησία μας προβάλλει σήμερα ενώπιόν μας, αγαπητοί μου, ένα ιδιαίτερο πρόσωπο της εκκλησιαστικής ιστορίας, το οποίο στο πρώτο μισό του βίου του λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή και στο δεύτερο μισό ως παράδειγμα προς μίμηση. Πρόκειται για την γνωστή σε όλους μας Οσία Μαρία την Αιγυπτία, η οποία προβάλλεται δεόντως και τιμάται κατά την σημερινή Ε΄ Κυριακή των Νηστειών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Η Μαρία έζησε στην Αίγυπτο τον 6ο αιώνα μ.Χ. και από την ηλικία των 12 ετών επέλεξε να ζήσει στην ασωτία και στην πορνεία.

Έζησε με τέτοιον τρόπο, ώστε το γεγονός της αμαρτίας για εκείνη να θεωρείται ότι είναι ο φυσιολογικός τρόπος ζωής. Και έφτασε μέχρι τα έσχατα της αμαρτωλότητος, δοκιμάζοντας κάθε σαρκική εκτροπή, την οποία θα μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Σε αυτή τη ζωή της έξαλλης ψυχικής και πνευματικής ένδειας και απώλειας η Μαρία έζησε μέχρι το 30ό έτος της ηλικίας της. Τότε, βλέποντας τα πλήθη των Χριστιανών από την Αίγυπτο να ταξιδεύουν στους Αγίους Τόπους, για να προσκυνήσουν, θέλησε κι εκείνη να τους ακολουθήσει, από περιέργεια. Φθάνοντας στο ναό της Αναστάσεως, επεχείρησε να εισέλθει εκεί όπου φυλάσσεται ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου μας, ακολουθώντας τα πλήθη των προσκυνητών. Και ενώ όλοι οι άνθρωποι εισέρχονταν στο ναό ελευθέρως, εκείνη, φθάνοντας στην είσοδο του ναού, ένιωσε μία αόρατη δύναμη να την εμποδίζει να εισέλθει σ’ αυτόν. Κατάλαβε τότε η Μαρία ότι ο Χριστός δεν επιτρέπει την είσοδό της στο ναό Του, δεν επιτρέπει να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο Του, λόγω της βαθύτατης και εκούσιας αμαρτωλότητός της. Και τότε η Μαρία στάθηκε, λέγει ο βιογράφος της Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, σε μία άκρη, έξω από το ναό, συνειδητοποιώντας τους λόγους αυτής της απόρριψης, έκλαψε πικρώς, απευθύνθηκε με δάκρυα στην Υπεραγία Θεοτόκο, ζήτησε συγχώρηση και έτσι άνοιξαν οι πύλες του ναού της Αναστάσεως, η Μαρία προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και αποσύρθηκε στην έρημο του Ιορδάνου, όπου ασκήτεψε για 47 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ανθρώπου πρόσωπο.

Τότε ο Θεός θέλησε και τη συνάντησε ένας αγιασμένος ασκητής, ο αββάς Ζωσιμάς, ο οποίος εξεπλάγη από το θέαμα και θέλησε να μάθει την ιστορία αυτής της σκελετωμένης και αποστεωμένης ασκήτριας. Και αφού πληροφορήθηκε το θαυμαστό βίο της, την κοινώνησε για πρώτη φορά, μετά από 47 χρόνια, των Αχράντων Μυστηρίων και εκείνη του ζήτησε ένα χρόνο μετά να την ξανασυναντήσει στο ίδιο σημείο, όπερ και εγένετο. Ο Αβάς Ζωσιμάς επέστρεψε και βρήκε κεκοιμημένη την Μαρία την Αιγυπτία, την ενταφίασε και την παρέδωσε στα χέρια του Θεού απαλλαγμένη από πάντα ρύπο αμαρτίας, αγιασμένη στο σώμα και στη ψυχή. Αυτός είναι, δι’ ολίγων, ο βίος αυτής της ωραίας γυναίκας, η οποία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μετανοούντος ανθρώπου. Και από αυτόν τον βίο επιλέξαμε να σταθούμε σε τρία βασικά σημεία.

Το πρώτο είναι ότι η αμαρτία συνιστά εμπόδιο επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό. Η αμαρτία, όταν παγιώνεται στη ζωή του ανθρώπου, τον οδηγεί στην αναισθητοποίησή του, στην απώλεια της χάριτος του Θεού και ορθώνει ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θεό τείχη απροσπέλαστα, σαν και αυτό το πνευματικό τείχος που εμπόδιζε τη Μαρία να εισέλθει στο ναό της Αναστάσεως. Η αμαρτία δεν είναι μια φυσιολογική κατάσταση, όσο κι αν εμείς οι άνθρωποι την εκλαμβάνουμε ως τέτοια. Είναι μία δαιμονική ενέργεια, η οποία εισήλθε στη ζωή μας από τότε που επιλέξαμε να παρακούσουμε το θέλημα του Θεού και ν’ αυτονομηθούμε από αυτό. Και μπορεί να ζούμε μέσα στην Εκκλησία, μπορεί ελεύθερα οι πόρτες του ναού να είναι ανοιχτές για μας, εκείνοι, όμως, από μας οι οποίοι είμαστε δοσμένοι στο γεγονός της αμαρτίας εκουσίως και θεωρούμε ότι αυτό το γεγονός είναι ο φυσιολογικός τρόπος ζωής, να ξέρουμε ότι έχουμε ορθώσει τείχη απροσπέλαστα ανάμεσα σε εμάς και τον Θεό. Να ξέρουμε ότι ο όποιος εκκλησιαστικός βίος ζούμε είναι περιττός και αναποτελεσματικός, γιατί επιλέξαμε να θεοποιήσουμε τη σάρκα και να καταστήσουμε επισφαλή την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Άρα, η αμαρτία είναι ένα τείχος, που εμποδίζει τη θέα του Θεού, εμποδίζει την κοινωνία μας με τον Θεό.

Το δεύτερο σημείο διασώζει ο βιογράφος της Μαρίας της Αιγυπτίας, ο Άγιος Σωφρόνιος ο Ιεροσολύμων. Όταν η Μαρία συνειδητοποίησε αυτό το οποίο συνέβη έξω από το ναό της Αναστάσεως, στάθηκε σε μια γωνιά και έστρεψε το νου της στην Υπεραγία Θεοτόκο και προσευχήθηκε σ’ αυτήν: «Εσένα, Παναγία μου, βάζω εγγυήτρια της μετανοίας μου και αν επιτρέψεις να ανοίξουν οι θύρες του ναού του Υιού σου, τότε εγώ θα αφιερώσω τη ζωή μου όλη σε Αυτόν και μέχρι το τέλος του βίου μου θα μετανοώ και θα κλαίω για τις αμαρτίες μου». Και έτσι άνοιξαν οι πύλες του ναού της Αναστάσεως, πράγμα που σημαίνει ότι η Παναγία είναι η εγγυήτρια της προσωπικής μας μετανοίας. Και εν ώρα κρίσεως, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, όταν όλοι μας θα βρεθούμε ενώπιος ενωπίω με τον Δικαιοκρίτη Χριστό, Εκείνη θα είναι παρούσα, Εκείνη θα πάρει θέση εγγυήτριας της μετανοίας μας, προκειμένου να ικετεύσει τον Υιό της, ως μητέρα προς τέκνο, για να ανοίξουν και για μας οι θύρες του Παραδείσου, εφόσον η μετάνοιά μας είναι πραγματική, ολοκληρωτική και ειλικρινής.

Και το τρίτο σημείο είναι το γεγονός πως η Μαρία η Αιγυπτία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αποφυγής της απελπισίας. Θα μπορούσε, σκεπτόμενη ότι ο Θεός την έχει απορρίψει, της έχει κλείσει

τις θύρες της χάριτος, δεν της επιτρέπει να ενωθεί μαζί Του, λόγω του βάρους της αμαρτωλότητός της, να απελπιστεί, θα μπορούσε να οδηγηθεί στην παραίτηση, στην απόγνωση, θα μπορούσε να κάνει χειρότερο κακό στον εαυτό της, πιστεύοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να δει έλεος και χάρη από το Θεό. Όμως, δεν απελπίστηκε, δεν οδηγήθηκε στην απόγνωση, αλλά κέρδισε την αγάπη του Θεού και την συγχώρησή Του, μέσα από την μετάνοια.

Αυτό είναι ένα μήνυμα για όλους εμάς, οι οποίοι ζούμε, εκουσίως ή ακουσίως, τη ζωή της αμαρτίας. Το μήνυμα είναι ότι δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από την αγάπη του Θεού. Όσο χαμηλά κι αν έχουμε πέσει, όσο βάρος αμαρτιών κι αν έχουμε σωρεύσει μέσα μας, δεν είναι δυνατόν να κάμψει το άπειρο έλεος του Θεού, δεν μπορεί να μας στερήσει την σωτηρία, εφόσον επιλέξουμε το σωτήριο δρόμο της μετανοίας, εκείνον που επέλεξε η Μαρία η Αιγυπτία. Γι’ αυτό, στον Χριστιανό δεν πρέπει απελπισία, δεν πρέπει απόγνωση και παραίτηση.

Το πρόβλημα, αγαπητοί μου, δεν είναι η αμαρτία, αλλά η αμετανοησία. Δεν είναι η αμαρτία εκείνη που θα μας κλείσει τις θύρες του παραδείσου, αλλά η εμμονή σ’ αυτήν. Η λύση αυτού του δράματος είναι η εκούσια και ειλικρινής μετάνοια, η οποία σβήνει το παρελθόν της αμαρτίας και ανοίγει το δρόμο για το μέλλον της σωτηρίας. Αμήν.

Αρχιμ. Ε.Ο