«Νυχτερινός Ἐπισκέπτης…»

Χριστούγεννα καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν ἐπέτειο τῆς καθόδου τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ!
Ναί! εἶναι πάλι Χριστούγεννα καὶ ἐκεῖ στὸ φτωχικό, ἀλλὰ “θεοδέγμον σπήλαιον”[1] τῆς Βηθλεέμ, ὁ Χριστὸς ξαναγεννιέται.
Ξαναγεννιέται “Αὐτὸς ποὺ πάντα ὑπάρχει (ὁ Ὤν), δημιουργεῖται, πλάθεται ὁ ἀδημιούργητος… ὁ ἄσαρκος παίρνει τὴν ἀνθρώπινη σάρκα… Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ περιβάλλεται τὸ ὑλικὸ σῶμα… Περιορίζεται ὁ ἀπεριόριστος… Ὁ ἀόρατος γίνεται ὁρατός… Ὁ ἄπιαστος ψαύεται, ψηλαφίζεται… Ὁ ἄχρονος καταδέχεται νὰ ἔχῃ ἀρχή… Ἐκεῖνος ποὺ δίνει τὸν πλοῦτο, γίνεται φτωχός… γίνεται φτωχὸς καθότι παίρνει τὴ σάρκα μου, γιὰ νὰ γίνω ἐγὼ πλούσιος μὲ τὴ θεότητά Του. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι πλήρης ἀδειάζει… ἀδειάζει ἀπὸ τὴ δόξα Του γιὰ λίγο καιρό, γιὰ νὰ γευθῶ ἐγὼ τὴν πληρότητά του. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὴ δική μας σωτηρία…”[2]
“Γίνεται Υἱὸς ἀνθρώπου, ἐνῶ εἶναι γνήσιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ κάνῃ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τέκνα θεοῦ”[3].
“Ὁ ἀσώματος ἔρχεται κοντά μας μὲ σῶμα. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἄσαρκος, περιφέρει σάρκα γιὰ νὰ κάνει τὴ δυνατὴ καὶ γεμάτη πάθη ἀνθρώπινη φύση λαμπρὴ καὶ ἀπαλλαγμένη ἀπὸ πάθη καὶ νὰ φέρῃ τὴν ἀνθρωπότητα κοντὰ στὸ Θεὸ Πατέρα, συμφιλιώνοντας μαζί Του τὸ ἀνθρώπινο γένος, τὸ ἐχθρικὸ καὶ πολέμιο, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας”[4].
Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος τὰ Χριστούγεννα, ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ παρηγορήσῃ, ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ ἐνδυναμώσῃ, ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ δώσῃ δυνατότητα ἐπιβιώσεως, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνεβάσῃ τὸν ἄνθρωπο στὸ ὕψος τῆς θεότητος!
Μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου στὸν κόσμο τὸ σκοτάδι διαλύεται καὶ τὸ φῶς παίρνει τὴ θέση του.
“Τὰ ἀρχαῖα πέρασαν, τώρα στὸν κόσμο ἔγιναν ὅλα καινούργια…
Τὸ γράμμα ὑποχωρεῖ… Τὸ πνεῦμα ὑπερέχει, ὑπερτερεῖ… Οἱ σκιὲς ἐξαφανίζονται καὶ στὴ θέση τους ἔρχεται ἡ ἀλήθεια…
Ὁ ἀμήτωρ γίνεται ἀπάτωρ, ὁ Ἰησοῦς, δηλαδή, σὰν Θεὸς δὲν ἔχει μητέρα, ὕστερα ἔρχεται στὸν κόσμο καὶ σὰν ἄνθρωπος δὲν ἔχει πατέρα”[5].
Καί, ὅμως, ὁ Χριστός, φίλοι μου, ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοί… Ταπεινώθηκε, βαθειά, γιὰ νὰ μᾶς ἀνυψώσῃ… Ἔλαβε μορφὴ δούλου, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν ἐλευθερία… Γεννήθηκε στὸ χρόνο, γιὰ νὰ ὑπερβοῦμε ἐμεῖς τὸ χρόνο… Πέθανε, γιὰ νὰ νικήσῃ τὸ θάνατο… Ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ τὴ θεώσῃ!
Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴ γῆ, καί, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο, πῆρε δικά μας ὀνόματα καὶ τὰ ἔκανε δικά Του γιὰ νὰ τὰ ἁγιάσῃ:
Ὀνομάστηκε “Ἄνθρωπος”, γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο… “Ὅδος”, γιὰ νὰ μάθουμε ὅτι, μέσῳ Αὐτοῦ, φθάνουμε στὸν Οὐρανό… “Πέτρα”, γιὰ νὰ διδαχθοῦμε τὴ στερεότητα τῆς πίστεως… “Θεμέλιος”, γιὰ νὰ μάθουμε ὅτι αὐτὸς βαστάζει τὴν οἰκοδομή… “Ρίζα”, γιὰ νὰ μάθουμε ὅτι ἀνθίζουμε μόνο ἐφ’ ὅσον εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ Αὐτόν… “Ποιμήν”, γιατὶ Αὐτὸς μᾶς διαποιμαίνει… “Πρόβατο”, γιατὶ γιὰ χάρη μας ἐσφάγη… “Ζωή”, γιατὶ μᾶς ἀνέστησε, ἐνῶ ἤμασταν νεκροί… “Φῶς”, γιατὶ μᾶς ἔβγαλε ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καὶ μᾶς δίδαξε τὴν ἀλήθεια… “Ἱμάτιο”, γιατὶ μὲ τὸ βάπτισμα τὸν φορᾶμε σὰν ροῦχο «…Χριστὸν ἐνεδύσασθε»… “Τράπεζα”, γιατὶ μᾶς τρέφει μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμά Του… “Οἶκος”, γιατὶ μᾶς στεγάζει μὲ στοργή… “Νυμφίος”, γιατὶ συνδέθηκε μαζί μας σὰν νὰ εἴμαστε ἡ νύμφη Του… “Δεσπότης”, γιατὶ εἴμαστε δοῦλοι ποὺ μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς χάρισε τὴ σωτηρία…”[6].
“Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ χαρίσῃ ξανὰ στὸν ἄνθρωπο, ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο τὸν προόρισε. Τὸν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα· ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, νά εἶναι ὅπως κι ὁ ∆ημιουργός Του τέλειος, ἐνάρετος…
Ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς ξαναδώσῃ τὴν πρώτη εἰκόνα… νὰ μᾶς διδάξῃ τὴν ἐνάρετη ζωή… νὰ μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπ’ τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο… νὰ μᾶς ἐπαναφέρῃ σὲ κοινωνία μαζί Του… νὰ ἀνοίξῃ τὸ δρόμο τῆς δικῆς μας ἀνάστασης… νὰ λύσῃ τὰ δεσμὰ τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου… νὰ μᾶς γεμίσῃ κουράγιο… νὰ μᾶς ἐκπαιδεύσῃ νὰ πολεμοῦμε τὸν τύραννο, μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ταπείνωση…
Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔσωσε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀπ’ τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. ∆ὲν μᾶς ἀνάγκασε μὲ τὴ βία, νὰ ἀσκήσουμε τὴν ἀρετή… μᾶς δίδαξε νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο Του μὲ πραότητα, μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ συγχωρητικότητα”[7].
Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, ἔχει ξεχωριστὴ σημασία, παίρνοντας τὰ δικά του μηνύματα, αὐτὰ ποὺ μᾶς δυναμώνουν. Ἀλλά, δυστυχῶς, πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, ἔχουμε ἐντάξει τὰ Χριστούγεννα μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων, τὸ μάρκετινγκ τῆς ἀγορᾶς…!
Ἡ ἐμπορικὴ ἐκμετάλλευση τῆς ἑορτῆς, ἀφοῦ τὰ δῶρα τῶν Χριστουγέννων θὰ δώσουν ἀφορμὴ γιὰ ψώνια, ἔτσι θὰ κινηθῇ καὶ ἡ ἀγορά…!!!
Ὁ συναισθηματικὸς διάκοσμος “δίνει ρέστα”, ὥστε νὰ αἰσθανθοῦμε ἑορτάσιμα αὐτὲς τὶς ἡμέρες: τὰ σπίτια στολισμένα… οἱ βιτρίνες παίρνουν τὸ ἑορταστικὸ χρῶμα τῶν ἡμερῶν… οἱ δημοτικοὶ ἄρχοντες στολίζουν τοὺς δρόμους τῆς πόλεως, ἔτσι ὅλοι μας νὰ ἱκανοποιήσουμε τὴν ἀπαίτηση τῆς ἀτομικῆς ψυχολογικῆς ἐπιθυμίας γιὰ γιορτή…!!!
Ὄχι-ὄχι, δὲν τὰ κατηγορῶ, δὲν τὰ κατακρίνω, ἁπλῶς τονίζω πὼς ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐπιδερμικὰ καὶ ὅτι δὲν ἀγγίζουν τὸ βάθος τῆς ἑορτῆς καὶ τὸ βασικὸ νόημα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ!
Ὁ Χριστός, φίλοι μου, γεννήθηκε στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ ταπεινά…
Οἱ πρῶτοι ποὺ τὸν ἀντίκρισαν, στὴ φάτνη σπαργανωμένο, ἦταν οἱ ἁπλοὶ βοσκοί…
Οἱ πρῶτοι ποὺ τὸν προσκύνησαν, ἦταν οἱ σοφοὶ μάγοι τῆς ἀνατολῆς…
Καλεῖ καὶ ἐμᾶς νὰ πᾶμε νὰ τὸν προσκυνήσουμε ταπεινά… νὰ τὸν προσκυνήσουμε ὡς ἀληθινοὶ προσκυνητές.
Ποιοί, ὅμως, εἶναι οἱ ἀληθινοὶ προσκυνητές;
Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς πληροφορεῖ:
Οἱ ἀληθινοὶ προσκυνητές, προσκυνοῦν τὸ Θεὸ μὲ τὸ πνεῦμα τους καὶ μὲ τὴν ἀλήθεια![8]
Τὸ ξεκίνημα γιὰ νὰ γίνουμε ἀληθινοὶ προσκυνητὲς τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ “μετάνοια”![9]
Νὰ ἔχουμε καθαρὴ πνευματικὴ καρδιά![10]
Νὰ εἴμαστε παιδιὰ τοῦ θεοῦ![11]
Νὰ ἔχουμε συγχωρημένες τὶς ἁμαρτίες μας![12]
Νὰ ἀνήκουμε στὴν ἐκκλησία τῶν σωσμένων τοῦ Θεοῦ![13]
Νὰ ἔχουμε καθαρισμένη τὴ συνείδησή μας![14]
Νὰ εἴμαστε δικαιωμένοι ἀπὸ τὸ Θεό![15]
Νὰ εἴμαστε συμφιλιωμένοι μὲ τὸ Θεό![16]
Νὰ εἴμαστε ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας![17]
Νὰ διοικούμαστε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα![18]
Νὰ βαδίζουμε τὸ δρόμο τῆς πίστεως![19]
Νὰ βαδίζουμε τὸ δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ![20]
Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο… ἄφησε τὴν τιμή Του, τὴν ὑπόληψή Του, τὸ μεγαλεῖο Του, ταπεινώθηκε καὶ ἦλθε στὴ γῆ γιὰ μᾶς…
Μᾶς ἅπλωσε τὸ χέρι, γιὰ νὰ ἁπλώσουμε καὶ ἐμεῖς τὸ δικό μας, καὶ νὰ Τοῦ βάλουμε στὸ χέρι τὶς ἁμαρτίες μας… ὄχι μὲ τὸ χέρι μας, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά μας… καὶ ἀπὸ τὴν καρδιά μας.
Αὐτὰ τὰ Χριστούγεννα ἂς βροῦμε τὸ Χριστό… ἂς τὸν ψάξουμε… ἂς ρωτήσουμε, ὅπως οἱ μάγοι: “Ποῦ εἶναι ὁ γεννηθείς Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων”[21]; Ποῦ εἶναι ὁ φωτισμὸς ὅλων τῶν ἐθνῶν; Τὸ φῶς ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο;[22]
Ἂς Τὸν δοξολογήσουμε…, λοιπόν, ἂς Τὸν εὐχαριστήσουμε… ἂς Τὸν τιμήσουμε… καὶ ἂς Τὸν προσκυνήσουμε…!
Καλὰ καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα!

 Στοχαστής

[1] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος “Εἰς τὸ γενέθλιον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”
[2] Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος ΛΗ΄, “Εἰς τὰ Θεοφάνεια ἤγουν γενέθλια τοῦ Σωτῆρος”
[3] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ἔνθα ἀνωτέρω
[4] Ἅγ. Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων
[5] Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔνθα ἀνωτέρω.
[6] Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου «Εἰς τὸ γενέθλιον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
[7] Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. “Διὰ τί ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐνηνθρώπησε…”, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Κεφ. 77
[8] Ἰω. 4, 23-24
[9] Πρξ. 17,30
[10] Ἑβρ. 10,22
[11] Ἰω. 1,12. 3,1. Ἐφ. 5,1
[12] Πρξ, 3,19. Ρω. 4,7-8
[13] Πρξ. 2,47. 20,28
[14] Ἑβρ. 9,14
[15] Ρω. 5,1. 3,24-26
[16] Ρω. 5,10-11
[17] Ρω. 7,21-25
[18] Ρω. 8,14-16
[19] Β΄ Τιμ. 4,7
[20] Α΄ Θε. 4.3,7
[21] Μτθ. 2,2
[22] Εὐχὴ Πρώτης Ὥρας