Πέρασε ἡ μέρα, φίλοι μου, καὶ τὸ σκοτάδι μαζὶ μὲ τὸ πέπλο τῆς σιγανῆς βροχῆς, κάνουν τὴν ψυχὴ νὰ γαληνεύει… νὰ πλέει σὲ πελάγη εὐτυχίας… ἠρεμίας…! Νὰ οὐρανοβατεῖ σὲ πουπουλένια σύννεφα…! Νὰ ταξιδεύει μὲς τὰ ὄνειρα…!
Σὲ πόσα, ἆραγε, ὄνειρα ταξιδεύουμε, φίλοι μου;
Σὲ πόσα ὄνειρα ἀγάπης, ποὺ γίνονται ἐλπίδες…;
Σὲ πόσες ἐλπίδες, ποὺ γίνονται ὄνειρα…;
Καὶ ὅμως, φίλοι μου, ταξιδεύουμε μέσα τους…!
Χανόμαστε σὲ εἰκόνες… ἀρώματα… χρώματα… γιατί;
Προσδοκώντας ὅλα τους νὰ βγοῦν ἀληθινά…!
Ταξίδια ὄμορφα… ταξίδια τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς…!
Μέσα ἀπὸ τὴν ἀνοιχτὴ καρδιά μας… μέσα ἀπό τὶς ἀλήθειες μας… θὰ δοῦμε ἡ ψυχὴ νὰ ταξιδεύει…!
Καὶ τὸ αὔριο… αὐτὸ τὸ αὔριο ποὺ τόσο πολὺ ἐπιθυμοῦμε καὶ μὲ λαχτάρα μέσ’ τὰ ὄνειρα δημιουργοῦμε… νὰ ξέρετε, φίλοι μου, θὰ εἶναι ἐκεῖ! θὰ εἶναι πιὸ γλυκό…!
Ξέρετε γιατί; Γιατὶ ἐμεῖς τὸ δημιουργήσαμε!!!!
Στοχαστής