Εν τούτω νίκα

Τιμά και εορτάζει η Αγία μας Εκκλησία στις 21 Μαΐου την μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου, που η ιστορία του απέδωσε και τον τίτλο του Μεγάλου. Δεν θα σταθούμε στην ζωή και το όντως μεγάλο έργο του για τον χριστιανισμό. Θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε ένα γεγονός που συχνά περνά ασχολίαστο: στη νίκη του, όταν στη μάχη προέταξε ως λάβαρο τον Σταυρό. Πολλοί βέβαια ίσως θεωρήσουν υπερβολή την διήγηση για το όραμα που είδε ο Μέγας Κωνσταντίνος: έναν σταυρό και την επιγραφή «Εν τούτω νίκα». Δεν γνωρίζουν όμως τους λόγους για τους οποίους έγινε αυτό το θαύμα και την σημασία που είχε στον τότε κόσμο.

Στην αρχαιότητα οι πόλεμοι δεν είχαν μόνο πολιτικό χαρακτήρα, αλλά ανάγονταν σε σύγκρουση μεταξύ των θεών, και επομένως, οποιαδήποτε νίκη θεωρούνταν νίκη του ισχυρότερου θεού. Για τον λόγο αυτό και οι πολεμικές προετοιμασίες περιελάμβαναν και θυσίες στους θεούς, ώστε να τους προσελκύσουν συμμάχους τους. Η συμμετοχή του ιερέα των ειδώλων σε μια εκστρατεία ήταν τόσο σημαντική, όσο και του αρχιστράτηγου. Διάφοροι λοιπόν λαοί, και εν προκειμένω οι Ρωμαίοι, όταν επρόκειτο να παραταχθούν σε μια μάχη έβαζαν μπροστά τα ομοιώματα των θεών τους υψωμένα σε λάβαρα, ώστε οι μεν θεοί να βρίσκονται στο πλάι τους όταν πολεμούν, οι δε αντίπαλοι να δειλιάζουν βλέποντας τους θεούς που τους υποστηρίζουν. Έτσι η έκβαση της μάχης ήταν αποτέλεσμα και απόδειξη της ισχύος των θεών.

Η νίκη λοιπόν του Μεγάλου Κωνσταντίνου που είχε ως έμβλημά του τον Σταυρό, αμέσως θεωρήθηκε και αναγνωρίστηκε ως νίκη του μόνου αληθινού και πραγματικά ισχυρού Θεού, του Θεού των Χριστιανών. Η νίκη αυτή απετέλεσε ένα μεγάλο κήρυγμα προς όλες τις κατευθύνσεις και έφερε ως επακόλουθο την πρώτη διακήρυξη της ανεξιθρησκείας και, οπωσδήποτε, έγινε αφορμή να προσέλθουν στον Χριστό πολλές ψυχές. Άφησε όμως και σε όλους μας διαχρονικά την εντολή και παρακαταθήκη του Θεού, να νικάμε πάντοτε το κακό, το ορατό και το αόρατο, το νοητό και το αισθητό, το εμπράγματο και το πνευματικό, προτάσσοντας και αντλώντας δύναμη από τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

«Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους», συμβουλεύει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης. Η θερμή επίκληση του ονόματος του Χριστού μέσα από την προσευχή μας και η αρραγής ελπίδα μας προς Αυτόν και το σημείο του Τιμίου Σταυρού, είναι ικανά από μόνα τους να αποτρέψουν τις δυνάμεις της αμαρτίας και της φθοράς που καθημερινά μας ωθούν στην πτώση και την αποστασία, είναι ικανά να διαλύσουν κάθε μαγεία, κάθε πονηρία, ακόμα και να αποτρέψουν τον θάνατο, σύμφωνα με την βεβαίωση του Αναστημένου Χριστού: «εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις αρούσι, καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτοίς βλάψει, επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσι.» (Μαρ. 16, 17-18).

Είναι λοιπόν κέρδος και καθήκον μας να βαδίζουμε με τον Σταυρό στο χέρι. Όχι όμως παθητικά και κακομοιριασμένα, όπως κάποιοι θέλουν ή πιστεύουν, αλλά ρηξικέλευθα και δυναμικά. Γιατί το άλλο μας χέρι, ο ίδιος ο Κύριος το όπλισε με μάχαιρα, και μας έσπρωξε στον πόλεμο. Μας όπλισε με την μάχαιρα και την ρομφαία του Πνεύματος και της Αληθείας, με τον κατά Θεόν φωτισμό, γνώση και σοφία και μας οδήγησε νικητές στον πόλεμο ενάντια στο σκότος και τους σκοτεινούς ανθρώπους, ακόμα και τους ισχυρούς της γης. Διότι κι αν ακόμα θανατώσουν το σώμα μας, όπως κάποτε έκαναν στους διωγμούς, ποτέ δεν θα μπορέσουν όχι μόνο να νικήσουν, αλλά ούτε καν να αναμετρηθούν στην δύναμη του πνεύματος.

Ποιος άραγε είναι ο αληθινά ελεύθερος; Αυτός που τολμά και εναντιώνεται στον ισχυρό διαπερνώντας τον με την ρομφαία του Πνεύματος, ή αυτός που, ανίσχυρος να αναμετρηθεί στο πεδίο αυτό, εκδικείται την πνευματική ήττα με την σωματική προσβολή, με όποια μορφή κι αν εκδηλώνεται; Οι απαντήσεις δικές σας….