Βαρβάραν την Αγίαν τιμήσωμεν

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καυχᾶται δίκαια σήμερα, διότι ἑορτάζει τή μνήμη τῆς λαοφιλοῦς Ἁγίας Ἐνδόξου Μεγαλο-μάρτυρος Βαρβάρας, τήν ὁποία οἱ Χριστιανικοί λαοί τιμοῦν οἰκουμενικά σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς.

Χαιρόμαστε, λοιπόν, σήμερα καί ἑορτάζουμε, διότι τό πρόσωπο τῆς Ἁγίας Βαρβάρας μᾶς βοηθᾶ νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μιά ἀνθρώπινη ὀργάνωση, οὔτε ἕνας χῶρος ὅπου ἱκανοποιοῦνται οἱ ψυχολογικές καί συναισθηματικές μας ἀνάγκες, ἀλλά τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό πεπληρωμένο ἀπό τίς ἐνέργειες τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐχαριστιακή κοινότητα, ὁ  Ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ ἀπαρχή καί τό πλήρωμα τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Τό δίδαγμα τοῦ βίου και τοῦ μαρτυρίου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας εἶναι ὁτι ὁ Θεός εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τό πρόσωπο δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατά τήν θεϊκή ὡραιότητα, καί γιά  τόν λόγο αὐτό δύναται νά μετατρέψη τόν κόσμο. Ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ μαρτυρία της ἐλευθερώνουν τόν κόσμο ἀπό τήν μοῖρα, γιά νά τοῦ δώσουν διέξοδο πρός τίς δυνάμεις καί τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος.

Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μήνυμα τῶν φίλων τοῦ Κυρίου πού μαρτύρησαν κατά τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες σέ ἐποχές κατά τίς ὁποῖες ἡ κοινω-νία βρισκόταν, καί τότε, σέ ὁλοκληρωτική κρίση. Ὑπῆρχε κρίση τῶν ἠθῶν. Ὑπῆρχε κρίση τῶν ἀξιῶν, κρίση πού συνοδεύεται ἀπό μιά γενική ἀπογοή-τευση καί τόν πολλαπλασιασμό τῶν αἱρέσεων. Οἱ Ἅγιοι ὅμως πρῶτοι ἀνα-γνώριζανν ὅτι «ἄν πρέπει νά σωθεῖ κάτι μέσα στόν κόσμο, δέν εἶναι προπαντός ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, διότι Ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε Πρῶτος καί ἡ δύναμή Του κρατεῖ καί στηρίζει τόν ἄνθρωπο».

Τό τέλος τῆς Ἁγίας, τό μαρτύριό της, δέν θά μποροῦσε νά εἶναι διαφο-ρετικό ἀπό τό τέλος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως δέν μπορεῖ νά εἶναι διαφορετικό καί τό τέλος τῶν μαθητῶν Του. Αὐτός εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλη-σίας: νά ἀμφισβητεῖται, νά δοκιμάζεται καί νά συμμετέχει στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτό εἶναι καί τό κριτήριο τῆς γνησιότητας τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι δηλαδή συνδέεται μέ τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Χριστό. Καί αὐτό πού ἰσχύει γιά τήν Ἐκκλησία, ἰσχύει καί γιά ὅλους ἐμᾶς. Κριτήριο γνησιότητας τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἰδιότητας εἶναι ἡ βίωση τοῦ Σταυροῦ.

Τό θέμα, λοιπόν, δέν εἶναι ἡ ἀπουσία τῶν δοκιμασιῶν καί τοῦ μαρτυ-ρίου, ἀλλά νά σηκώνουμε τόν Σταυρό τοῦ μαρτυρίου μέ πίστη καί ἀγάπη στόν Χριστό, γνωρίζοντας ὅτι, κατά τό πρότυπο τοῦ Κυρίου, ὅσο ὁλοκληρω-τική εἶναι ἡ κένωσή μας, τόσο μεγαλύτερη θά εἶναι ἡ δόξα καί ἡ μακαριό-τητα.

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων δεν εἶναι ἕνα ἁπλό ὅραμα, μία περιορισμένη χαρά, ἕνα καθῆκον. Εἶναι ὁλόκληρος ὁ οὐρανός, ὅλη ἡ ἱστορία, ὅλη ἡ πίστη, ὅλο τό συναξάρι.  Εἶναι μία εἰρηνική μαρτυρία τῆς ἐπανάστασης τῆς συνειδήσεως. Ὅταν οἱ Ἅγιοι ὁδηγοῦνται στό μαρτύριο, βιώνουν τήν χαρά τοῦ Πάσχα καί εὐλογοῦν τούς δημίους τους. Εὔχονται ὑπέρ αὐτῶν, γιά νά ἔλθουν σέ ἐπίγνω-ση τῆς Ἀλήθειας καί νά σωθοῦν. Γι’ αὐτό ἑορτάζουμε, γι’ αὐτό νιώθουμε ἰδιαίτερα εὐλογημένοι, γι’ αὐτό θεωροῦμε τήν παρουσία τῆς Ἁγίας Βαρβάρας κοντά μας ὡς ἀκένωτη παρακαταθήκη πού μᾶς καλεῖ νά σκορπίζουμε καθημερινά τίς μνῆμες τῆς Ἐκκλησίας ὡς μάρτυρες καί ἀποστολικοί κήρυκες τῆς ζωῆς τοῦ Εὐαγγελίου.

Στην πορεία μας προς τά Χριστούγεννα, στο μέσον μιᾶς δοκιμασίας και ἀνείπωτης θλίψης, ἀπό τήν καρδιά μου σᾶς παρακαλῶ νά ζήσουμε τήν χαρά τῆς προσδοκίας τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας μέ Πνεῦμα Θεοῦ, μέ ἁγιότητα βίου, νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά κατανοοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά συγχωροῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά στηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά εἰρηνεύουμε, διότι μόνο ἔτσι μποροῦμε νά ἀντέχουμε, νά ὑπομένουμε, νά ἐλπίζουμε, νά φανερώνουμε στήν ζωή μας τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός καί Κύριός μας, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, νά σᾶς χαρίζει κάθε εὐλογία καί καλή ὑγεία. ΑΜΗΝ !