Ιματισμένοι – Κυριακή ΣΤ’ Λουκά

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο» (Λουκᾶ 8,27)

Καὶ πάλι, ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί, τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Θείας Λειτουργίας μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν. Τόση διδακτικὴ ἀξία περιέχει! Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ἂς τὸ ξαναφέρουμε στὴ σκέψη μας, προσπαθώντας μὲ τοῦ Θεοῦ τὴ Χάρη κάποιο ὠφέλιμο δίδαγμα νὰ ἀποκομίσωμε.

Θλιβερὴ πράγματι ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ ἱστορία, ἀλλὰ διδακτικώτατη. Ἄς ἐπικεντρώσουμε, λοιπόν, τὴν προσοχὴ καὶ τὸ εὐλαβικὸ ἐνδιαφέρον μας στὴν κατάσταση τὴν ἀπελπιστική τοῦ κατοίκου αὐτοῦ τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν, ποὺ εἶχε τὴν ἀτυχία νὰ κυριευθῆ ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ καὶ κακοποιοῦ πνεύματος. Συγκεκριμένα ἄς ἐπιμείνωμε στὴν παρατήρηση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελιστοῦ μας, ὅτι «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο.»

Μάλιστα καὶ αὐτὸ, ἡ γύμνια, ἦτο μέσα στὰ στοιχεῖα τῆς ἀφόρητης δυστυχίας του. Ὅτι δηλαδή περιφερόταν μακρυὰ ἀπὸ τοὺς δικούς του, στὶς ἐρημιὲς,σὰν θηρίο, γυμνός. Χωρὶς κάποιο ροῦχο νὰ σκεπάζη τὸ δαιμονόπληκτο σῶμα του. Καὶ τοῦτο, διότι ἔτσι τὸν εἶχε καθοδηγήσει ἡ λεγεὼν τῶν δαιμονίων, ποὺ τὸν εἶχε κατακυριεύσει καὶ στὴ ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Ὁ δαιμονιζόμενος δὲν εἶχε θέληση. Εἶχε ἀντικατασταθῆ ἡ θέληση του ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ διαβόλου. Φοβερὸν εἰπεῖν! Καὶ ὅπως τὸν εἶχε «καθοδηγήσει» νὰ ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ ἀντὶ γιὰ σπίτι νὰ χρησιμοποιῆ τοὺς τάφους καὶ τὸν εἶχε καταστήσει φόβητρο τῶν συνανθρώπων του ὁπλίζοντάς τον μὲ δύναμη ἀκαταγώνιστη, ὥστε νὰ μὴν ἐπαρκοῦν οὔτε ἁλυσίδες, οὔτε χειροπέδες γιά νά τόν συγκρατήσουν, ἔτσι καὶ στὴν ἐνδυμασία. Ἐκεῖνοι οἱ φοβεροὶ καὶ ἀπαίσιοι δαίμονες τὸν εἶχαν ἐξωθήσει τὸν δυστυχῆ νὰ περιφέρεται, χωρὶς ἴχνος ντροπῆς, γυμνὸς στὸν κόσμο.

Ὅσο καὶ νὰ μᾶς παρεξηγοῦν καὶ νὰ «σκανδαλίζωνται» οἱ διάφοροι φυσιολάτρες καὶ ἀνεκδιήγητοι ὀπαδοὶ τοῦ γυμνισμοῦ, ἡ γύμνια, ἡ ἀναιδὴς ἀμφίεση, εἶναι ἔμπ­νευση ὄχι ὑγιής, ἀνθρώπου σωστοῦ, ἰσορροπημένου, ἀλλὰ ἔμπνευση τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Ἤδη στὸν παράδεισο ἀκόμη, οἱ Πρωτόπλαστοι μετὰ τὴν διάπραξη τῆς πρώτης των ἁμαρτίας, αἰσθάνθηκαν τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς καὶ ἔρραψαν περιζώματα ἀπὸ φύλλα συκῆς γιὰ νὰ καλυφθοῦν εὐπρεπῶς. Αὐτὸ δὲ τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς ἀπὸ τὴν γύμνια διασώζεται ἀκόμη καὶ σὲ ἀπολίτιστους, πρωτόγονους λαούς, οἱ ὁποῖοι τουλάχιστον μὲ ἕνα ἁπλὸ, ἀπέριττο περίζωμα καλύπτουν μερικῶς τὴ γύμνια των.

Ἄς γίνη, ἑπομένως, ἀπόλυτα δεκτό, «πιστὸς λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος», ὅτι ἡ ἐλευθεριότητα μερικῶν οἰκογενειῶν στὸ κεφάλαιο αὐτό, δὲν πηγάζει ἀπὸ τὸ πνεῦμα τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα. Οἱ γυναῖκες στὴν Ἁγία Γραφὴ ἐντέλλονται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ εἶναι πάντοτε «ἐν καταστολῇ κοσμίω, μετά αἰδοῦς και σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς» (Αʹ Τιμ. 2,9). Ἀκόμη καὶ μέσα στὸ ναό, ὅταν βρίσκωνται γιὰ τὴν προσευχή, πρέπει νὰ καλύπτουν τὴν κεφαλή τους μέ κάποιο καλυμμα, «διὰ τοὺς ἀγγέλους» (Αʹ Κορ. 11,10).

Εἶναι πρόβλημα, διόλου εὐχάριστο, μέσα στὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια, ὅταν μερικά μέλη της, ἰδίως τά νεώτερα δὲν ἐμφοροῦνται ἀπὸ αὐτὲς τὶς εὐαγγελικὲς ἀ­ν­τι­λήψεις περὶ σεμνότητος καὶ εὐπρέπειας στὴν σωματικὴ ἔνδυση, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς μηδενιστικὲς καὶ ἀναρχικὲς καί ἐκφυλιστικές ἀντιλήψεις τοῦ κόσμου τούτου. Πόσο στενοχωροῦν τούς εὐσεβεῖς γονεῖς των!

Ἡ οἰκογένεια ὅμως ἡ χριστιανική θὰ πρέπη νὰ ἀποτελῆ φυτώριο τῆς σεμνότητος. Ἡ οἰκογένεια, ποὺ ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ παράξενα «εὐαγγέλια» τοῦ κόσμου τούτου, θά πρέπη νά εὐωδιάζη ἀπό τό ἄρωμα τῆς εὐσεβείας.Ὅπως πεντακάθαρα εἴδαμε στὴ σημερινὴ Εὐαγγελική μας περικοπή, ὁ δαιμονιζόμενος τῶν Γαδαρηνῶν, ἐφόσον ἦτο ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ διαβόλου, περιφερόταν γυμνός χωρίς νά αἰσθάνεται καμμία ντροπή. Ἀργότερα ὅμως, ὅταν ἡ Ἀγάπη ἡ ἀνεξάντλητη τοῦ Κυρίου τὸν ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος, βρέθηκε κοντὰ Του ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν, ντυμένος καί σεμνότατος.

Δὲν εἶναι παρωνυχίδα τὸ θέμα, ποὺ θίξαμε σήμερα, Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Ἡ γύμνια καὶ ἡ ἀπρεπὴς ἐνδυμασία δὲν εἶναι ἴδιον τοῦ χριστιανοῦ. Γνωρίζομε ὅτι μία τέτοια ἀπευκταία διαγωγή ἐγκυμονεῖ πολλούς κινδύνους ἠθικῆς φύσεως. Ἡ ἄσεμνη καί προκλητική ἐνδυμασία εἶναι ὁ καλύτερος σύμμαχος τῆς ἀνηθικότητος. Εἶναι ἡ εὔφλεκτη ὕλη, τό προσάναμμα γιά τίς ἠθικές παρεκτροπές. Ἀκόμη καί γιά ἐγκλήματα. Καί κάτι ἄλλο καί ἄς μή παρεξηγηθῆ ὁ ἱεροκήρυξ. Αἰσθανόμαστε κάποια ντροπή θεωρώντας τέτοια προκλητική, ἄσχημη ἐνδυμασία σέ πρόσωπα ἰδίως γυναικεῖα, μέσα στήν Ὀρθόδοξη κοινωνία μας, ὅταν ἀναλογισθοῦμε μέ πόση εὐπρέπεια ντύνωνται γυναῖκες, πού ἀνήκουν σέ ἄλλες θρησκεῖες, ὅπου τά ἤθη εἶναι πιό αὐστηρά ἀπό τῶν χριστιανῶν..

 Εἴθε οἱ πάντες νὰ τὸ κατανοήσωμε καὶ ἰδίως οἱ ἀγαπητὲς χριστιανικὲς οἰκογένειες, ὑπὲρ τῶν ὁποίων ὁμιλοῦμε ἐφέτος, ὥστε νὰ ἔχουν περὶ πολλοῦ τὴν εὐπρέπεια στὴν ἐνδυμασία. Ἀμὴν!