Ὑποχρεώσεις προσωπικὲς μὲ ὁδηγοῦν σὲ μεγάλη Πόλη, Πόλη πολλὰ ὑποσχόμενη… Πόλη μὲ ἔνδοξη ἱστορία… Πόλη στὴν ὁποία ἔχουν συγκεντρωθεῖ ὅλες οἱ ὑπηρεσίες… Πόλη στὴν ὁποία, θέλοντας ἢ μὴ θέλοντας, σὲ ἀναγκάζουν, ἔστω καὶ γιὰ μιὰ φορά, νὰ τὴν ἐπισκεφτεῖς…
Μὲ τὰ κουρασμένα μου πόδια, βουτηγμένα στὰ βρώμια ἀπὸ παντὸς εἴδους νερά, βαδίζω ἀμέριμνος πρὸς τὸν προορισμό μου…
Μέσα σ’ αὐτὸν τὸν τόπο τὸν τόσο γνώριµο, ἀλλὰ καὶ τόσο ξένο… μὲ γυμνὴ τὴν καρδιά μου, ἀναζητῶ ἕνα γαλανὸ παράθυρο, ἕνα παράθυρο γιὰ νὰ ἀπολαύσω τὰ ἀξιοθέατα, τὰ ὁποῖα χάνονται πότε ἀπὸ τὸ νέφος καὶ πότε κρύβονται πίσω ἀπό “μεγαλοπρεπή” κτίρια…!
Πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια; τόσα τραγικὰ δωμάτια;… δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς;… δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου;…
Ὅλα γύρω μου κινοῦνται μὲ γρήγορους ρυθμούς…
Τροχοφόρα, παντὸς εἴδους καὶ μεγέθους… φορτηγά, μικρὰ καὶ μεγάλα… ὀχήματα ἔργου… Ι.Χ. καὶ δίκυκλα, προκαλοῦν, μιὰ ἄνευ προηγουμένου, κυκλοφοριακὴ συμφόρηση μέσα στὸ ἐλάχιστο…!
Κοντοστέκομαι, παίρνω μιὰ βαθιὰ ἀνάσα καὶ γιὰ μιὰ στιγμὴ χάνομαι στὴν παράξενη τούτη βαβούρα…!
Δὲν εἶναι θόρυβος, οὔτε μουσική, δὲ μοιάζει κὰν μὲ συγκεκριμένο ἦχο…! Πιὸ πολὺ θυμίζει τὸν ἦχο τῶν σπασμένων γραναζιῶν…!
Κινοῦνται ἀκατάπαυστα, ὡσὰν τὰ μυρμήγκια καὶ κάθε τόσο
ἀκοῦς, γιὰ ψύλλου πήδημα, τὰ κορναρίσματα καὶ φρεναρίσματα… τὶς φωνὲς καὶ βρισιές, τὰ ὁποῖα διαταράσσουν, σύγκορμα καὶ σώψυχα, ὅλο σου τὸ εἶναι…!
Γύρω μου, λογιῶν λογιῶν ἄνθρωποι… βυθισμένοι στὶς δικές τους σκέψεις… ποιός ξέρει τί κρύβουν μέσα τους;…
Ἄνθρωποι βιαστικοί, μοναχικοί… ἄλλοι σὲ ζευγάρια ἢ μεγαλύτερες παρέες… γελαστοί, μελαγχολικοί, φοβισμένοι, σκυθρωποί, λαβωμένοι, πικραμένοι… ἀγχωμένοι ἢ χαλαροί… ντυμένοι στὴν πένα ἢ κάζουαλ… μερικὲς φορές, ἴσως καὶ ρακένδυτοι…!
Βλέμματα θολὰ καὶ λίγο τρελλαμένα… κουβέντες μέσα ἀπὸ τὰ δόντια… τρικυμία στὸ μυαλό…! Περπατοῦν καὶ ἐξαφανίζονται… προσπαθοῦν νὰ μείνουν ἀνεπηρέαστοι σὲ ὅ,τι σκυθρωπό, ἀπαισιόδοξο καὶ ἰσοπεδωτικὸ ὑπάρχει γύρω τους…!!!
Σκεπτικὸς καὶ προβληματισμένος, συνεχίζω τὸ δρόμο μου…!
Σὲ μιὰ στροφὴ τοῦ ματιοῦ, συνάντησα ἕνα βλέμμα… ἕνα βλέμμα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ καρφώνονται γιὰ μιὰ στιγμὴ καὶ μένουν γιὰ μιὰ ζωή…! Τὸ βλέμμα ἑνὸς μοναχικοῦ ἀνθρώπου… ἑνός “ἀερικοῦ”, ὅπως πολλοί, χωρὶς συστολὴ καὶ συμπόνια, θὰ ὀνομάτιζαν… τί νὰ τοῦ λείπει, ἆραγε; μᾶλλον τὸ στοργικὸ βλέμμα τῆς μητέρας, τὸ ὁποῖο δὲν τὸ συνάντησε σὲ κανέναν ἄλλον δίπλα του, μονολογῶ!!!
Ὁ μελαγχολικός μου πλέον ἑαυτός, ἀδυνατεῖ νὰ παραβλέψει, αὐτὸ ποὺ βλέπει καὶ τὸ βλέμμα μου κάθε φορὰ κοιτάει ψηλὰ τὸν οὐρανό, ἀδημονώντας νὰ πέσει ἕνα ἀστέρι, γιὰ νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἐπιθυμία μου… Δυστυχῶς, ὅμως, ὅλα τ’ ἀστέρια παραμένουν καθηλωμένα ἢ ἀπὸ τὸ νέφος ἐξαφανισμένα…!
Ὤχ, Θεέ μου! Σὺ εἶσαι ἡ μόνη ἐλπίδα… Σὺ εἶσαι ἡ μόνη παρηγοριά…!!!
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ζοῦν μονάχοι, σὰν τὸ ξεχασμένο στάχυ… σὰν τοῦ πελάγου οἱ ἀνεμοδαρμένοι βράχοι…!!!
Ἄνθρωποι χωρὶς οἰκογένεια, χωρὶς φίλους, χωρὶς κοινωνικὸ περίγυρο…!!!
Ζοῦν σὲ κλειστὰ ψυχρὰ διαμερίσματα… ἐνίοτε ζοῦν στοὺς δρόμους… κοιμοῦνται σὲ παγκάκια… κανεὶς δὲ ρωτᾶ γι’ αὐτούς… κάνεις δὲν ἐνδιαφέρεται γι’ αὐτούς…!!!
Ζοῦν, ἔχοντας ἀγαπήσει τὴ μοναξιά τους… συμφιλιωμένοι μὲ τὴ μοναξιά τους… μόνοι, μὰ μὲ παρέα τὸν ἑαυτό τους…!!!
Ὁ κόσμος γύρω ἄδειος κάμπος…!
Οἱ ἀνθρώπινες ἀγκαλιές, ὅσο πάνε ἀραιώνουν…!
Οἱ καρδιὲς σιγά-σιγά κρυώνουν…!
Αὐτοὶ οἱ ταπεινοὶ καὶ καταφρονεμένοι ἄνθρωποι, εἶναι σιωπηλὲς παρουσίες… περνοῦν ἀπαρατήρητα… ἀόρατοι στὸ βλέμμα, μὰ ὁρατοὶ στὴν ψυχή… εἶναι σκιὲς μέσα σὲ ἔντονα φῶτα… γλιστροῦν, δῆθεν, ἀδιάφορα, ἀλλὰ τὸ πέρασμά τους ἀφήνει πάντοτε ἴχνη μέσα σου…!
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τρέχουν σὲ διάφορα στέκια, ὅπου ἡ μουσικὴ ἀκούγεται δυνατά… φωνὲς καὶ τραγούδια… κρασὶ καὶ λουλούδια… συνθέτουν τὸ κρυφὸ σκηνικό τους…! Καὶ αὐτὸ τὸ πάρτυ πρέπει νὰ ἀντέξει… νὰ ἀντέξει ὡς τὸ πρωί, μέχρι ὁ ἥλιος νὰ φέξει… γιὰ νὰ ξεφύγουν ἀπ’ τὸ σῶμα τους, γιὰ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ σκέψεις παράλογες…!
Πόσο ἀπελπιστικὰ μόνοι, πόσο θλιβερὰ μόνοι…!!!
Μόνοι, σὲ μιὰ λαμπερὴ πολιτεία, γεμάτη φῶς στὸ δρόμο… σκοτάδι, ὅμως, στὸ σπίτι, καὶ παγωνιὰ στὴν ψυχή…!!!
Ξεχωρίζαμε ἀπὸ τὰ ἄλλα ὄντα, ξέρετε γιατί;… γιατὶ μπορούσαμε μὲ λογικὴ νὰ ἐπικοινωνήσουμε… γιατὶ εἴχαμε Φιλότιμο…!!!
Τώρα δὲν ἐπινοοῦμε τρόπους γιὰ νὰ ἐνισχύσουμε τὴν ἀνθρωπιά… ὄχι, φίλοι μου, ὄχι! ἐπιχειροῦμε νὰ βροῦμε τρόπους νὰ ἐξοντώσουμε τὸ συνάνθρωπό μας…!!!
Πόσο ἄνθρωποι ἀπάνθρωποι γίναμε, Θεέ μου!!!
Γίναμε ἀπὸ μόνοι μας σιχαμεροὶ καὶ ἀπάνθρωποι μὲ τὴν κατάντιά μας…!
Μὰ γιατί ὅλα αὐτά;…
Θὰ σὰς τὸ πῶ ξεκάθαρα, φίλοι μου, γιατὶ ἀφήσαμε τὶς παραδόσεις μας…!!!
“Ὅλοι θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε τὸν κόσμο, ἀλλὰ κανένας δὲν θέλει νὰ ἀλλάξει τὸν ἑαυτό του”. (Πλάτων)
Δὲν χρειάζεται κάποιο λόγο γιὰ νὰ βοηθήσουμε τοὺς ἀνθρώπους… ἀνθρωπιὰ χρειάζεται…!!!
Ἂς κάνουμε, φίλοι μου, τὸ καλό, μὲ ὅποιον τρόπο μποροῦμε… σὲ ὅσες ψυχὲς μποροῦμε… κάθε φορὰ ποὺ μποροῦμε!!!
Ἂς δώσουμε τὴ βοήθειά μας σ’ αὐτὸν ποὺ μᾶς τὴ ζητάει… ἀφοῦ μποροῦμε, ὅταν μποροῦμε… καὶ ξέρετε γιατί; γιατὶ δὲν μᾶς κοστίζει τίποτα!!!
Νὰ τὸ κάνουμε γιὰ μᾶς… γιὰ τὴ συνείδησή μας… γιὰ τὴν ψυχή μας… γιὰ κανέναν ἄλλον… μόνο γιὰ μᾶς!!!
Ἡ ζωὴ ἔχει τὴν ἱδιότητα νὰ τὸ γυρίζει πίσω ἁπλόχερα… πιὸ καθαρό… πιὸ μεγάλο…!
Ἂς κάνουμε τὸ καλό, χωρὶς νὰ κοιτάζουμε ποῦ τὸ κάνουμε…! (John Wesley)
Φίλοι μου, ἂς κάνουμε τὸ καλὸ καὶ ἂς τὸ ρίξουμε στὸ γυαλό… ἡ θάλασσα θὰ μᾶς τὸ φέρει πίσω… θὰ μᾶς τὸ φέρει πιὸ καθαρό…!
Στοχαστής