Ἀπόγευμα καὶ στέκομαι στὴν ἀπλωταριὰ τοῦ σπιτιοῦ, μὲ ὀνειροπόλο βλέμμα καὶ ἀνεμίζουσα τὴν κώμη ἀπὸ τὸ ἀπογευματινὸ ἀεράκι… ἀτενίζοντας τὶς διάφορες ἐναλλαγὲς τῆς φύσης, στὸ ἀχνὸ Ἑλληνικὸ βουνίσιο τοπίο…!
Πότε ἥλιος, πότε βροχή… πότε ζέστη, πότε κρύο… πότε χάνομαι μέσα στὰ σύννεφα…!
Νομίζω, πῶς τελικὰ βρῆκα τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, ἐδῶ, πάνω στὴ γῆ…! Δὲν τὸ φανταζόμουν, βρῆκα αὐτὸ ποὺ όνομάζεται παράδεισος πάνω στὴ γῆ… βρῆκα τοῦ Θεοῦ τὸ σημάδι… βρῆκα τὴν “Ἀγάπη”…!
Ὅταν γεννιέται ὁ ἄνθρωπος, ἕνας καημὸς γεννιέται… γεννιέται καὶ ἀνασταίνεται… φουντώνει καὶ φουσκώνει, καὶ ἡ καρδιά του ὁλοένα καὶ μεγαλώνει… καὶ ἁπλώνει τὰ φτερά του γιὰ τὸ Θεῖο πόθο…!
Κοιτάζοντας τὸν οὐρανό, δὲν θὰ δεῖς παρὰ μόνο σύννεφα… σύννεφα ὑπέροχα… σύννεφα ποὺ περνοῦν καὶ ἀλλάζουν σχήματα… σύννεφα ποὺ θυμίζουν ἐπιστολικὸ δελτάριο… σύννεφα ποὺ τὰ δίνεις ζωὴ μὲ μερικὲς χαρακτηριστικὲς πινελιές, ποὺ τὰ δίνεις πνοὴ μὲ μία μόνο λέξη…!
Καὶ τὰ σύννεφα ἔρχονται καὶ ξανάρχονται, σὰν μεγάλα κύματα…!
Τὰ μάτια κλείνω γιὰ νὰ μὴν χαθοῦν τὰ ὄνειρα… γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ ἡ φαντασία…!
Ὄμως, μέσα στὰ σύννεφα, δὲν βρίσκεται τὸ ἀληθινό, δὲν βρίσκεται ἐκεῖνο ποὺ σὲ γεμίζει… βρίσκεται ἡ φαντασία, βρίσκεται τὸ ψεύτικο ὄνειρο, βρίσκεται ἡ ἀγωνία γιὰ τὸ αὔριο…!
Ἡ εὐκαιρία προσφέρεται σὲ κάθε ὥρα καὶ στιγμή… ἐπιβάλλεται νὰ τὴν ἀδράξουμε…!
Νὰ διώξουμε, φίλοι μου, τὰ σύννεφα νὰ γίνουμε ἀγέρι… νὰ γίνουμε δροσερὸ εὐωδιαστὸ ἀεράκι… νὰ φανεῖ τὸ ἀστέρι νὰ φέγγει τὸ δρόμο μας… τὸ δρόμο πρὸς τὴν ἀλήθεια…!
Καὶ νὰ ποὺ ἕνα σύννεφο, Θύσανος νομίζω, παίρνει τὴ μορφὴ τῆς “Μετάνοιας”…
Δείχνει, ὅσο καὶ ἂν ἔχουμε πέσει στὴ ζωή, ὅσο καὶ ἂν βιώνουμε τὴν τραγικὴ ὀδύνη στὸ χῶρο τῆς ἁμαρτίας, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἁπλώνεται σ’ ἕνα εὖρος ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ βυθίζεται στὸ σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας… ἀντίθετα, ἡ μετάνοια ἐλκύει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγει τοὺς ὀρίζοντες τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς χαρᾶς καὶ μεταβάλλεται σὲ ὁδοδείκτη ἀληθινῆς ζωῆς…!
Γυρίζω τὸ βλέμμα μου πιὸ δεξιά, καὶ νὰ ἕνα κατακόρυφο σύννεφο, μᾶλλον Μελανίας εἶναι, ἔχει πάρει τὴ μορφὴ τῆς “Δοκιμασίας”…
Ἂχ!… Σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο θλίψεις, πειρασμοὺς καὶ δοκιμασίες θὰ ἔχουμε: “Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε” μᾶς λέγει ὁ Χριστός. (Ἰω 16,33).
Οἱ θλίψεις, φίλοι μου, οἱ δοκιμασίες, ὁ πόνος καὶ τὰ βάσανα, ὅσο ἀνεπιθύμητα καὶ ἂν μᾶς εἶναι, εἶναι σύμφυτα στὴ ζωή μας… ἀποτελοῦν συνοδοιπόρο σὲ κάθε μας βῆμα… εἶναι τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ὡριμάσει ὁ ἄνθρωπος… εἶναι τὰ φάρμακα ποὺ θεραπεύουν τὴν ἀσθενοῦσα φύση τοῦ ἀνθρώπου…! Τὸ καμίνι τοῦ πόνου, τῶν δοκιμασιῶν καὶ τῶν θλίψεων, εἶναι τὸ ἐργαστῆρι, ὅπου ὁ Θεὸς κατεργάζεται τὴν τελειοποίηση τοῦ ἀνθρώπου…!
Συνεχίζω νὰ περιπλανιέμαι στὰ οὐράνια στρώματα ποὺ ἀναπτύσσονται καὶ καταλαμβάνουν τὸν οὐρανὸ καί, λόγω ξαφνικῶν ἀνοδικῶν ρευμάτων, σχηματίζονται Σωρεῖτες… ἕνα γλυκὸ πανέμορφο σχῆμα, λὲς καὶ βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ καλύτερου καλλιτέχνη – ζωγράφου… εἶχε τὴ μορφὴ τῆς “Ὑπομονῆς”…
Γκρίζος οὐρανός… παγωνιά… βράδυ-πρωί μαύρη μου ἡ ζωή,
γιὰ συντροφιά, χμμμ!… ὑπάρχει ἕνα συννεφάκι… μιὰ συννεφούλα ποὺ λέγεται ὑπομονή…!
Καὶ ὅλοι μοῦ λένε: ὑπομονή· βρέ, φίλε μου, ὑπομονή, ὑπομονή, ὑπομονή…!
Μιὰ λέξη μόνο… μιὰ λέξη ποὺ πονάει πολύ…!
Καὶ ὅλοι μοῦ λένε, περνάει καὶ αὐτό… ἔτσι κερδίζεις, μὲ ὑπομονή, τὸ κάθε λεπτὸ τῆς ζωῆς…!
“Ἡ ὑπομονὴ εἶναι πικρή, ἀλλὰ ὁ καρπός της εἶναι γλυκός”. (Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, φιλόσοφος)
Καὶ ὅπως λέει μιὰ Ἑλληνικὴ παροιμία: “Ἡ ὑπομονή, εἶναι τὸ κλειδὶ γιὰ ὅλες τὶς κλειδαριές”.
Στὸ σημερινὸ κόσμο ἡ λέξη-ἔννοια ὑπομονή, ἔχει κακοφορμισμένο περιεχόμενο… ἔχει βαρύ, ἐνοχλητικὸ καὶ ἀπεχθὲς ἄκουσμα…!
Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι, ὅταν λέμε ὑπομονή, ταράσσεται σύγκορμα ὅλο μας τὸ εἶναι…! Δὲν θέλουμε καθόλου νὰ διανοηθοῦμε τὴν ὑπομονή, ἀφοῦ τὰ θέλουμε ὅλα καὶ τὰ θέλουμε τώρα…!
Ὑπομονή, φίλοι μου, θὰ πεῖ:
Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴν καταβάλλεσαι… νὰ μὴν παραφέρεσαι… νὰ μὴ μεμψιμοιρεῖς… νὰ μὴν γκρινιάζεις… νὰ μὴ γίνεσαι ἀντικοινωνικός… νὰ μὴ γίνεσαι πρόβλημα στὸ περιβάλλον σου… νὰ μένεις ὄρθιος… νὰ μένεις σταθερός… νὰ χαμογελᾶς… νὰ δοξολογεῖς… νὰ προσφέρεις… νὰ προσεύχεσαι… ὑπομονὴ θὰ πεῖ νὰ ὑπομένεις…!!!
Ἡ φράση “ἰώβειος ὑπομονή” παραπέμπει στὸν Ἰώβ, ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε τὶς κακουχίες τῆς ζωῆς…!
Ὅποιος πίνει τὸ ποτῆρι τῶν δοκιμασιῶν μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ δοξολογία πρὸς τὸ Θεό, γεύεται ἀπ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ τὸν Παράδεισο…!
Μένοντας ἐκστατικὸς μπροστὰ σ’ αὐτὴν τὴν ἁρμονία καὶ ὀμορφιὰ τοῦ οὐρανίου στερεώματος… βυθισμένος μὲ θαυμασμὸ στὰ μεγαλεῖα τῆς δημιουργίας… ἀπορροφημένος στὶς σκέψεις μου… ἀπολαμβάνοντας μέσα ἀπὸ τὶς οὐράνιες ὀμορφιές, τὰ “κάλλη Του τὰ ἄρρητα”… τὰ ἀνείπωτα μεγαλεῖα Του… τὰ ἀνέκφραστα μυστικά Του… τὴν πανσοφία τοῦ τεχνίτη καὶ δημιουργοῦ Θεοῦ… καὶ ἀποκομμένος ἀπὸ ὅ,τι συμβαίνει γύρω μου, ἀντιλαμβάνομαι ὅτι, ἡ νύχτα ἄρχισε νὰ ἁπλώνει τὸ μαγικό της πέπλο…!
Ἕνας διαφορετικὸς κόσμος πλέον παρουσιάζεται μπροστά μου… ἕνας φανταστικὸς κόσμος, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τόσα, μὰ τόσα πολλά…!
Σηκώνω γιὰ λίγο τὸ πέπλο ποὺ μᾶς σκεπάζει καὶ βλέπω τὰ ἀστέρια, ποὺ μοιάζουν σὰν μικρὲς πυγολαμπίδες…! Λίγο πιὸ πέρα ἕνας προβολέας, ἔτσι μοιάζει τὴ νύχτα τὸ φεγγάρι, ὅλο λάμψη καὶ φῶς γελαστό…! Στὸ βάθος διακρίνεται ὁ γαλαξίας…! Καὶ ἡ πλανεύτρα φαντασία μου, σὲ ταξίδια μακρινὰ μὲ πάει… μὲ καινούργια σχήματα, μὲ καινούργια μηνύματα…!
Στοχαστής