Δυο άνθρωποι ανέβηκαν στο ιερό μια μέρα,
να κάνουνε την προσευχή στον ουράνιο Πατέρα.
Ο ένας ήταν προύχοντας, αρχοντο-Ιουδαίος
κι από τις πεποιθήσεις του, γνήσιος Φαρισαίος.
Στα τελωνεία ο έτερος πέρασε τη ζωή του,
με αδικίες και κλεψιές γέμιζε το πουγκί του.
Ο πρώτος κοντοστάθηκε, μες στου ναού τη μέση,
εκεί που στέκονται αυτοί πούχουν την πρώτη θέση.
Εσήκωσε προς τον Θεόν, τα μακριά του χέρια,
τα τέντωσε σα νάθελε ν’ αγγίξουνε τ’ αστέρια.
Άνοιξε ευθύς το στόμα του να πει την προσευχή,
πούμοιαζε περισσότερο με αυτοπροβολή.
«Νηστεύω», είπε στον Θεόν, «δις, κάθε εβδομάδα
και καίω στην εικόνα σου, μια δίμετρη λαμπάδα.
Το δέκατο των αγαθών το δίνω στούς φτωχούς
κι απ’ τα πολλά τα πλούτη μου, ευεργετώ πολλούς.
Και τούτο, άκουσε Θεε, εσύ πούσαι το φως,
πως δεν υπήρξα στη ζωη άδικος και μοιχός.
Εμένα η αγαθότης σου λάθη μη μου χρεώνει,
δεν μοιάζω εγώ μ’ αυτόν, εδώ, τον ασεβή Τελώνη».
Αυτά είπε κι αποσύρθηκε, ευθύς, σε κάποιαν άκρη,
χωρίς από τα μάτια του να τρέξει ένα δάκρυ.
Ο άλλος, ο «παλιάνθρωπος», χωρίς να τον κοιτάξει,
σε μια γωνιά, μονάχος του, σύρθηκε για να κλάψει.
«Κύριε», σιγοψέλλισε, «λύτρωσε την ψυχή μου,
συγχώρεσε τα λάθη μου, Πατέρα ιλάσθητί μου».
Και όσο έμεινε εκεί, άλλον λόγο δεν είπε,
πιστός στη θεία εντολή: «Την αρετή σου κρύπτε».
«Ποιός απ’ τούς δυο τους κέρδισε;» ερώτησε ο Χριστός,
«ποιανού η ψυχή φωτίστηκε με το ουράνιο φως;
Αλήθεια, λέγω, σε εσάς, πως απ’ αυτούς τούς δυο,
αυτός που δικαιώθηκε, ήταν ο ταπεινός!»
Τ’ αμαρτωλού ακούστηκε πιότερο η ευχή
γιατί ήτανε καρδιακή, απλή και ταπεινή.
Δεν είχε μέσα κομπασμό κι εγωϊσμό κενό,
είχε αυτό που ευαρεστεί ανθρώπους και θεό.
Η πιο μεγάλη αρετή, εις γην και ουρανόν,
είναι, αναμφισβήτητα, αυτή των ταπεινών.
Αυτήν προτρέπει η Γραφή νάχουν οι Χριστιανοί
και με αυτήν αγίασαν τόσοι πιστοί στη γη.
Αυτή σώζει τον άνθρωπο, αυτή τον συγκρατεί
και κατεβάζει τ’ αγαθά, απ’ τα ψηλά στη γη.
Πολλούς ανθρώπους έβλαψε ο φαρισαϊσμός,
πόλεις και έθνη αφάνισε, του «εγώ» ο κομπασμός.
Καλό Τριώδιον!
Αρχιμ. Δαμασκηνός Ζαχαράκης
Ηγούμενος Ιεράς Μονής Αγάθωνος
