Το Θαβώριο Φως, το ζητούμενο στο σκοτάδι της ζωής μας!

Toυ π. Αντώνιου Χρήστου

Η από αιώνες αναμονή και προσμονή, για τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους, φτάνει στο τέλος της με τα γεγονότα του όρους Θαβώρ και φυσικά ολοκληρώθηκαν με αυτά που πραγματοποιήθηκαν 40 μέρες στα Ιεροσόλυμα, δηλαδή το πάθος, η Σταύρωση, η Ανάσταση και αργότερα η Ανάληψη.

Μπορεί ο Δεκαπενταύγουστος, αγαπητοί μου αναγνώστες, να έχει κέντρο το πρόσωπο της Παναγίας μας, αλλά ήδη από τα τέλη Ιουλίου, από την εορτή του Αγίου Παντελεήμονος (27 Ιουλίου), μέχρι και τις 13 Αυγούστου, που είναι η απόδοση της εορτής, η Εκκλησία μας προετοιμάζει και μας προβάλει τη μεγάλη Δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Μια σπουδαία εορτή, στην οποία δεσπόζει το Θαβώριο Φως, το οποίο ο κόσμος δυστυχώς αγνοεί και κατά συνέπεια, δεν αναζητεί στη ζωή του.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού, έγινε 40 ημέρες προ του Πάθους του Κυρίου, με σκοπό να στηριχθούν στη πίστη οι μαθητές Του, όπως λέει και το Κοντάκιο της εορτής : «…ίνα όταν σε ίδωσι σταυρούμενον, το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τω δε κόσμω κηρύξωσιν, ότι συ υπάρχεις αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα». Επομένως με βάση το Πάσχα, η γιορτή έπρεπε κανονικά να εορτάζεται μέσα στον μήνα Μάρτιο. Επειδή όμως ως γνωστόν, στον Μάρτιο είναι η πένθιμη περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής, η Εκκλησία μας μετέφερε την εορτή στις 6 Αυγούστου και η ημερομηνία φυσικά που επιλέγει, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Τοποθέτησαν οι Αγιοι Πατέρες την Εορτή της Μεταμορφώσεως, 40 ακριβώς ημέρες πριν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, που την εορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου. Αυτά όσο αναφορά τον χρόνο που εορτάζουμε την εορτή.

Ας δούμε τώρα το περιεχόμενο της εορτής, τι ακριβώς γιορτάζουμε;Οπως διαβάζουμε και στο σχετικό ευαγγέλιο  (κατά Ματθαίον ιζ’ 1-9) που διαβάζουμε την ημέρα της εορτής: Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός διάλεξε και πήρε μαζί του, από τους 12 μαθητές του, τους τρείς κορυφαίους, τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο και ανέβηκαν στο όρος Θαβώρ για να προσευχηθεί ο Θεάνθρωπος.

Οι τρεις μαθητές Του, ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο όρος Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Οταν όμως ξύπνησαν, αντίκρισαν ένα απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο και τα φορέματά Του ήταν λευκά σαν το φώς, ώστε να μην μπορούν να τον κοιτάξουν. Τον περιστοίχιζαν δε και συνομιλούσαν μαζί Του δύο άνδρες Προφήτες, οΜωυσής καιοΗλίας.

Αφού οι μαθητές συνήλθαν κάπως από τη θεσπέσια αυτή εμπειρία, ο πάντα ενθουσιώδης και αυθόρμητος Απόστολος Πέτρος, θέλοντας να διατηρηθεί αυτήηαγία μέθη που προκαλούσε ηακτινοβολία και η μέθεξη του άκτιστου φωτός Του Κυρίου, ικετευτικά πρότεινε να στήσουν σε εκείνο τον τόπο τρεις σκηνές: μία για τον Κύριο, μία για το Μωυσή και μία για τον Ηλία. Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει την πρότασή του, ήλθε σύννεφο που τους σκέπασε και μέσα απ’ αυτόακούστηκε η φωνή Του Θεού Πατρός πουείπε: «Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε». Δηλαδή:Αυτός είναι ο Υιός μου οαγαπητός, που τον έστειλα για να σωθείο κόσμος. Αυτόν ναακούτε.

Μόλις άκουσαν αυτά τα λόγια οι τρεις μαθητές φοβήθηκαν τόσο πολύ, ώστε έβαλαν το πρόσωπό τους κάτω στη γη. Μετά από λίγο όμως, ήλθε ο Ιησούς και τους ακούμπησε απαλά, προτείνοντάς τους να σηκωθούν και να μη φοβούνται. Αυτοί μόλις σήκωσαν το βλέμμα τους, είδαν τον Κύριο μόνο με τη γνωστή του ανθρώπινη μορφή. Οταν κατέβαιναν από το βουνό για να συναντήσουν τους επόμενους Αποστόλους, ο Χριστός έδωσε την εντολή να μη φανερώσουν τίποτα από ότι είδαν και άκουσαν πριν ο ίδιος αναστηθεί από τους νεκρούς.

Από όλα τα παραπάνω, που διαβάζουμε στη διήγηση του Ευαγγελίου, σε συνδυασμό με το Απολυτίκιο της Εορτής της Μεταμορφώσεως που αναφέρει: «δείξας τοις Μαθηταίς σου, την δόξαν σου καθώς ηδύναντο», αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά ο Κύριος δεν έδειξε κάτι που δεν ήταν, αυτή η θεϊκή δόξα ήταν πάντα μαζί με τον Κύριο, απλά εκείνη τη μέρα, επέτρεψε να μας δείξει λίγο από αυτή, που πάντα επαναλαμβάνουμε είχε, όσο βέβαια μπορούσαν με βάση την πνευματική τους κατάσταση να αντικρίσουν και να διακρίνουν οι τρεις μαθητές. Το Θαβώριο Φως, αυτή η άκτιστη δόξα Του Θεού είναι αμέθεκτη ως προς την ουσία της από τον άνθρωπο, είναι όμως μεθεκτή ως προς την ενέργειά της. Ολη αυτή τη Θεολογία και διάκριση δηλαδή, που έκανε ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τον 14ο αιώνα, με τις γνωστές Ησυχαστικές έριδες. Τα δε δύο πρόσωπα των προφητών, ο Μωυσής και ο Ηλίας, ως εκπρόσωποι των προφητών και του Μωσαϊκού νόμου, οι οποίοι συνομιλούσαν με τον λουσμένο από Φως Κύριο, δηλώνουν και βεβαιώνουν με την παρουσία τους περίτρανα, ότι ο Κύριος είναι η εκπλήρωση όλων των Προφητών και προφητειών για τον Μεσσία. Αυτή η από αιώνες αναμονή και προσμονή, για τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους, φτάνει στο τέλος της με τα γεγονότα του όρους Θαβώρ και φυσικά ολοκληρώθηκαν με αυτά που πραγματοποιήθηκαν 40 μέρες στα Ιεροσόλυμα, δηλαδή το πάθος, η Σταύρωση, η Ανάσταση και αργότερα η Ανάληψη.

Κλείνοντας το άρθρο μας, για την εορτή της Μεταμορφώσεως, ας εμπνευστούμε και ας την κάνουμε και εμείς οι πιστοί σκοπό ζωής. Αυτό το Φως δίνεται απλόχερα κατά τη βάπτισή και το χρίσμα μας. Μας γίνεται φαγητό και ποτό, κατά τη Θεία Κοινωνία. Μας γίνεται οδηγός στα αγαθά έργα και λόγια μας. Αν όμως κάνουμε το δικό μας θέλημα και αιχμαλωτιζόμαστε σε αμαρτίες και πάθη, τότε αυτό το Φως φυγαδεύεται και εμείς σκοτιζόμαστε. Ας φωτίζει το σκότος μας ο Κύριος, ας μεταμορφωθούμε και εμείς σε ανθρώπους φωτός! Αμήν!

Εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»