Ἐκυκλοφορήθη κείμενον μὲ τίτλον «Σκέψεις Ἐπισκόπων τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα», ποὺ ὑπογράφεται ἀνωνύμως ὡς «Οἱ τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας ταπεινοί, ἀλλὰ ὄχι ἀθεολόγητοι Ἐπίσκοποι». Παραθέτομεν χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα:
«…συγκεντρωθήκαμε ἱκανὸς ἀριθμὸς Ἀρχιερέων τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὴ περίσκεψη καὶ προσευχὴ ἀποφασίσαμε νὰ δοθεῖ στὴν δημοσιότητα τὸ παρὸν κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ προϊὸν ἀφοσιώσεως καὶ ἀγάπης στὴν Ἐκκλησία καὶ στὰ ὅσα οἱ θεοφόροι Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἐθέσπισαν…
Ὁ ἀποστολικὸς Θρόνος τοῦ ἁγίου Μάρκου, τὸ δεύτερο τῇ τάξει μέλος τῆς Πενταρχίας, ὀφείλει παντὶ τρόπῳ καὶ πάσῃ δυνάμει νὰ συνταχθεῖ ἀναφανδὸν μὲ τὴν Πρωτόθρονη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν Παναγιώτατο Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη…
…ὁ μέγας Runciman ἔχει ἀποφανθεῖ: «Ὁ Πατριάρχης, ὡς ἐπικεφαλῆς τοῦ Ὀρθοδόξου millet, σὲ κάποιο βαθμὸ ἦταν διάδοχος τοῦ Αὐτοκράτορα»…
Ἡ συνήθης μομφὴ πρὸς τὸν σεπτὸ Οἰκουμενικὸ Θρόνο ὅτι τὸ Πρωτεῖο τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἀποτελεῖ τιμητικὸ καὶ μόνον τίτλο χωρὶς τὸ ὁποιοδήποτε κανονικό, συγκεκριμένο καὶ ἁπτὸ περιεχόμενο εὑρίσκεται σὲ καταφανῆ ἀντίθεση πρὸς τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τὶς Αὐτοκρατορικὲς Νεαρές…
…ὅσοι σήμερα ζητοῦν πανορθοδόξους Συνόδους γιὰ τὸ οὐκρανικὸ ζήτημα εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὑπέσκαψαν μὲ κάθε τρόπο τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης, μία Πανορθόδοξη Σύνοδο ποὺ θὰ εἶχε ἀποφανθεῖ γιὰ τὸ θέμα τῆς Ἀνακηρύξεως τοῦ Αὐτοκεφάλου, ἐὰν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δὲν προέβαλε ἀντιρρήσεις καὶ δεύτερον καὶ σπουδαιότερον, ὅσοι σήμερα ἀρνοῦνται τὸ δικαίωμα στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ παράσχει μόνος αὐτὸς ἄνευ τῆς συμπράξεως, πολλῷ δὲ μᾶλλον τῆς συναινέσεως ὁποιουδήποτε, τὸ καθεστὼς τῆς Αὐτοκεφαλίας στὴν ἐν Οὐκρανίᾳ Ἐκκλησία εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο τὴν Αὐτοκεφαλία…
Ὅσοι πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία χωρὶς τὶς προνομίες καὶ τὴν πρωτοκαθεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἢ δὲν γνωρίζουν ἐκκλησιολογία καὶ ἱστορία ἢ συμβαίνει κάτι πολὺ χειρότερο. Κατακλείοντας, ἐπαναλαμβάνεται μετ’ ἐπιτάσεως ὅτι ὁ Ἀλεξανδρινὸς Θρόνος ὀφείλει ἐξάπαντος νὰ στηρίξει σθεναρῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο…».
Ἡ συνάθροισις Ἐπισκόπων ἐν ἀγνοίᾳ τῆς Ἱ. Συνόδου των καὶ τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς συνεπάγεται καθαίρεσιν, ὡς τυρεία καὶ φατρία. Ἡ ὑπεράσπισις «πρωτείου ἄνευ ἴσων» καὶ ἡ ἐμμονὴ εἰς τὴν ἰδέαν ἑνὸς Πατριάρχου δίκην Αὐτοκράτορος ἀντίκειται εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν πραγματικότητα καὶ τὴν ἀξιοπρέπειαν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Τὸ κείμενον θέτει εἰς ἀμφισβήτησιν ὅλα τὰ Αὐτοκέφαλα καὶ τὴν ὑπόστασιν τῆς καθόλου Ἐκκλησίας. Ἂν τὸ ζήτημα δύναται νὰ λυθῆ εἰς Πανορθόδοξον, ὡς ἰσχυρίζεται, τότε ποῖος ὁ λόγος μὴ συγκλήσεώς της; Εἶναι πασιφανὲς ὅτι τὸ κείμενον ἔχει γραφῆ ἀπὸ ἄτομον, τὸ ὁποῖον προσβλέπει εἰς τὴν ἀνάρρησίν του εἰς τὸν Θρόνον τῆς Ἀλεξανδρείας μὲ τὴν ὑποστήριξιν τοῦ Φαναρίου.
