Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΟΣ; 5ον-ΣΥΝΕΧΕΙΑ
5η ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ «ΑΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ« ΤΟΥ ΘΕΟΥ,
ήτοι Αρχιερείς, Ιερείς, Διακόνους και Λαϊκούς
Αίγιον, 19η Νοεμβρίου 2018
ΘΕΜΑ: Ο Θεός είναι ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, άρα και ΤΙΜΩΡΟΣ !
ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΔΙΔΩ «ΤΗΝ ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ!»
Και Σας εύχομαι Μετάνοια και Διόρθωση!
Μέρος 5ον και τελευταίον.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Αγαπητοί μου Αδελφοί «Αγαπούληδες»,
Με τέσσερες συνεχόμενες αναρτήσεις προσπάθησα να Σας αποδείξω, ότι η τοποθέτησή Σας πάνω στο φλέγον θέμα, εάν και κατά πόσον ο Θεός, ως Παιδαγωγός, ενίοτε γίνεται και Τιμωρός, ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ! Μέχρι σήμερα, έστω και με κάποια ιδιωτική – προσωπική επικοινωνία, ανέμενα κάποια ανταπόκριση εκ μέρους Σας, αλλά-δυστυχώς- χωρίς αποτέλεσμα! Ουδείς έξ Υμών, όπως αποδεικνύεται, έχει μετανοήσει για την εις βάρος μου καταγγελία του, όπως π.χ. ότι λέγω «καρικατούρες», ή το ακόμη χειρότερο, ότι εκφράζω «τις απόψεις του Σατανά, του Αντιχρίστου»!!!!
Δεν πειράζει! Σας συγχωρώ από τα βάθη της αμαρτωλής ψυχής μου! Να γνωρίζετε όμως ότι άλλος περισσότερο και άλλος ολιγότερο εξ Υμών διαστρέφετε το περιεχόμενο της Πίστεώς μας. Με την σημερινή ανάρτησή μου σταματώ πια την προσπάθεια να Σας πείσω! Σας εύχομαι ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, μερικοί δε νεώτεροι εξ Υμών να μάθετε, ότι στούς μεγαλυτέρους μας πρέπει να εκφραζόμεθα με κάποια ευγένεια, με κάποια ταπείνωση, με κάποια ανοχή! Με ακούτε Σεβασμιώτατε Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμε «για τίς καρικατούρες» μου και Σείς, Σεβασμιώτατε Ιωαννίνων κ. Μάξιμε, για την «αμνησία» μου; Σας μνημονεύω ονομαστικώς όχι από μνησικακίαν, αλλά για να Σας αποδείξω, ότι δεν πάσχω ακόμη από αμνησίαν! Με την Χάριν του Κυρίου συμπληρώνονται σήμερα σαράντα χρόνια της ταπεινής μου διακονίας ως Μητροπολίτου της ιστορικής ταύτης Μητροπόλεως. Ευγνωμονώ τόν Κύριόν μου.
+ Ο Κ καί Αι. Α.
ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,
Πανοσιολογιώτατε και ασεβέστατε Αρχιμανδρίτα π. Νεόφυτε,
Ιερολογιώτατε και ασεβέστατε Διάκονε π. Νεόφυτε,
ΕΡΩΤΗΣΙΣ 1η: Σας παρακαλώ νά ανατρέξετε στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας, ειδικώτερα δε στην τελετή της Αρτοκλασίας, όπου υπάρχει μια Δέησις, η εξής:
«Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν ἐκκλησίαν ταύτην, τὴν πόλιν (ἢ κώμην) ταύτην, τὴν ενορίαν ταύτην καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου καὶ αἰφνιδίου θανάτου· ὑπὲρ τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλλακτον γενέσθαι τὸν ἀγαθῶν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καὶ διασκεδάσει πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον τὴν καθ’ ἡμῶν κινουμένην καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς καὶ ἐλεήσαι ἡμᾶς».
Σας ερωτώ, λοιπόν, αδελφικά: Σεις απαγγέλλετε, δηλ. αποδέχεσθε αμέσως ή και εμμέσως, τήν δέησιν ταύτην, οσάκις τελείτε την Αρτοκλασίαν;
Εάν ΟΧΙ! Μπράβο Σας! Είσθε συνεπείς με την διαστρεβλωμένην μέσα στη σκέψη Σας και στην ψυχή Σας εικόνα του Θεού, ότι δηλ. ο Θεός είναι Θεός της Αγάπης, δεν είναι Τιμωρός!
Εάν, αντιθέτως, απαγγέλλετε την δέησιν ταύτην, Σας ερωτώ: Ποιόν εμπαίζετε; Τον Θεόν, τούς χριστιανούς Σας ή τον εαυτόν Σας; Διότι, αφού ο Θεός είναι μόνον Αγάπη, γιατί Τον παρακαλούμε, να αποστρέψει την οργήν Του από εμάς; Γιατί Τον παρακαλούμε να μας προφυλάξει από την πείνα, την αρρώστεια, το σεισμό, τον πνιγμό, την φωτιά, την επιδρομή των αλλοφύλων κλπ. Υπάρχει κάποιος άλλος Θεός, από τον οποίο προέρχονται αυτές οι δοκιμασίες; Δεν είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών μας; Δεν μας τις παραχωρεί, ως Παιδαγωγός, ο Επουράνιος Πατέρας μας, ώστε να συνέλθουμε από τον λήθαργο της αμαρτωλής βιοτής μας και να μάς προλάβει από την ΑΙΩΝΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ; Δεν είναι σαν τον γήϊνο πατέρα μας, ο οποίος, όταν ήμασταν μικρά παιδιά και καμμιά φορά βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά, π.χ. σε ένα αναμμένο κάρβουνο, μας έδινε ξυλιές στα χέρια και μας έλεγε: «μή εκεί, κακό, τζίζ!», ώστε νά μας προ-φυλάξει από τό μεγαλύτερο κακό; Μήπως, λοιπόν, και η καταστρεπτική πυρκαϊά στη Ραφήνα, στο Μάτι κλπ. ήταν μια παιδαγωγική ενέργεια του Πανοικτίρμονος Θεού; Τι Σας ενώχλησε, ώστε να με ταπεινώσετε τόσο πολύ και μάλιστα δημοσίως; Πως ετολμήσατε, Άγιε Αλεξανδρουπόλεως, να εκστομίσετε την λέξη «καρικατούρες» τόσο αβασάνιστα;
ΕΡΩΤΗΣΙΣ 2α:
Σας παρακαλώ νά ανατρέξετε και πάλι στο Μέγα Ευχολόγιο, (‘Εκδοση Παπαδημητρίου, Αθήναι 2008, σελ. 540), υπάρχει μία «Ευχή εις φόβον σεισμού», όπου διαλαμβάνονται και τα εξής:
«Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, η των οικτιρμών ανεξάντλητος πηγή, το της φιλανθρωπίας ανεξιχνίαστον πέλαγος, η άπειρος άβυσσος της μακροθυμίας και της χρηστότητος’ ο και τας κατά γενεάν επαγομένας τω γένει των ανθρώπων πληγάς τε και μάστιγας συμφερόντως δια φιλανθρωπίας υπερβολήν επιφέρων, ίνα το προς την αμαρτίαν ημών ακρατές και οξύρροπον, καθάπερ τινί χαλινώ, τω θείω σου κατεχόμενον φόβω, μη ατάκτως κινήται κατά της θείας εικόνος, μηδέ εις το της ψυχής ευγενές κακώς εξυβρίζη’ Στήσον, δεόμεθα, τον φοβερόν της γης κλόνον, και την αήθη ταύτης φοράν, ην νυν δικαίως καθ’ ημών κινείσθαι ταύτην προσέταξας, εις υπόμνησιν της προς πάσαν αμαρτίαν παρά φύσιν ημετέρας ορμής, και της σης δια ταύτην προς ημάς δικαίας αποστροφής. Ει γαρ ημείς τα σα προστάγματα διεφυλάττομεν, και των οικείων όρων εντός ιστάμεθα, ουκ αν η γη, τω σω παντοδυνάμω προστάγματι πειθομένη, καθ’ ημών εκινείτο νυν, της φυσικής ακινησίας εξισταμένη, και τη παρά φύσιν ταύτης κινήσει καταπιείν ημάς εκζητούσα. και δικαίως, ω δίκαιε Κύριε’ ου γαρ ποιούμεν τα προστάγματά της βασιλείας σου, και μη ποιούντες, ου φοβούμεθα την σην δικαίαν οργήν καθ’ ημών, Δέσποτα’ αλλά το πονηρόν ποιούμεν ενώπιον των σω οφθαλμών, μισούντες αλλήλους, φθονούντες αλλήλοις, οργιζόμενοι κατα’ αλλήλων’ την αγάπην απωσάμεθα, την φιλαδελφίαν απεβαλόμεθα, την ελεημοσύνην απεθέμεθα, και την ακτημοσύνην εμισήσαμεν, την δε νηστείαν και εγκράτειαν ουκ εποθήσαμεν’ και απλώς, πάσαν σου εντολήν ηθετήσαμεν, Κύριε, και πάσαν αμαρτίαν διαπραττόμεθα’ Δια ταύτα γαρ, φήσιν, έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας.»
Σας ερωτώ, λοιπόν, αδελφικά: Σεις αποδέχεσθε την ευχή αυτή;
Εάν ΟΧΙ! Μπράβο Σας! Αλλά γιατί δεν τήν έχετε καταγγείλει αρμοδίως, ώστε να διαγραφεί από το Μέγα Ευχολόγιον, ως διατρεβλώνουσα το περιεχόμενον της πίστεώς μας; Αποδέχεται ένα Θεό Τιμωρό, τον Οποίον και ικετεύουμε να «στήσει τον φοβερόν της γης κλόνον…» Εάν, αντιθέτως, αποδέχεσθε την ευχήν ταύτην, και πάλιν Σας ερωτώ: Ποιόν εμπαίζετε; Τον Θεόν, τούς χριστιανούς Σας ή τον εαυτόν Σας;
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,
Μετά ζωηρού ενδιαφέροντος αναμένω μια επανόρθωση εκ μέρους Σας των φοβερών κατ’ εμού καταγγελιών Σας. Δεν δύναμαι να αποδεχθώ την βαρυτάτην ύβριν Σας! Ακολουθώ τήν οδόν ενός ανεκδότου.
Είπαν σε κάποιον:
-Είμαι! απάντησε κάθε φορά με απόλυτη ηρεμία ψυχής.
-Είσαι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, του είπαν, για μια ακόμη φορά.
Καί τότε γεμάτος από οργήν απάντησε:
-Ανακάλεσε ΑΜΕΣΩΣ! Πάρε τον λόγο σου πίσω! Αμαρτωλός είναι. ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!
Αγαπητοί Αδελφοί,
Το παράδειγμα αυτό ακολουθώ κι’ εγώ! Πως να δεχθώ την καταγγελίαν, ότι είμαι «η φωνή του Αντιχρίστου»;
Επισφραγίζω, λοιπόν, την επικοινωνίαν μας με τά λόγια του Προφ. Ησαΐα: «Ημέρα …Κυρίου Σαβαώθ έπί πάντα υβριστήν και υπερήφανον και επί πάντα υψηλόν και μετέωρον» (κεφ. 1, στ.12). ΚΑΙ
Σας περιμένω…..
Αίγιον, 19 Νοεμβρίου 2018 – 40ή Επέτειος της ενθρονίσεώς μου ως Μητροπολίτου