Που αποβλέπει η αναθεώρηση του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Βιάζεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με δεκανίκια άλλων κομματικών παρατάξεων κρατιέται ακόμη στην εξουσία, να ολοκληρώσει το έργο της. Μια μικρή μειοψηφία βάλθηκε να ξεριζώσει κάθε τι που θυμίζει Ορθοδοξία και Ελλάδα. Να ξεθεμελιώσει τον Ελληνοχριστιανικό μας Πολιτισμό, να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας, να κατεδαφίσει τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής και της ειρηνικής συμβιώσεως της ελληνικής κοινωνίας. Μ’ ένα πρωτοφανή ζήλο εργάζεται πυρετωδώς να θέσει σε εφαρμογή τα εθνομηδενιστικά σχέδια της Νέας Τάξεως πραγμάτων.

Ένα από τα «κάστρα» που απόμεινε τώρα για κατεδάφιση είναι ο χώρος της δικαιοσύνης. Αυτόν επέλεξε η κυβέρνηση να πλήξει, με την ανακοινωθείσα αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, (βλ. Εφ. «Έθνος», 14.3.2019): «Για πρώτη φορά από το 1950 επιχειρούνται αλλαγές, ενώ προτείνεται η κατάργηση 170 από τις 463 διατάξεις του Π.Κ., [ποινικού κώδικα] και η προσθήκη 30 νέων. Τα σηµεία τριβής έχουν ήδη αρχίσει να καταγράφονται, µε το Υπουργείο ∆ικαιοσύνης, σε ρόλο ‘πυροσβέστη’, να τονίζει ότι το θέµα παραµένει ανοιχτό, ότι οι επικείµενες αλλαγές βρίσκονται στη διαβούλευση και θα ακουστούν όλες οι φωνές, ενώ ο Μ. Καλογήρου, [νυν Υπουργός Δικαιοσύνης], πήρε πρωτοβουλία να καταθέσει στις νοµοπαρασκευαστικές επιτροπές τις προτάσεις του για τα θέµατα που άναψαν φωτιές». Ο συντάκτης παραθέτει στη συνέχεια πέντε τροποποιήσεις που προκάλεσαν θυελλώδεις αντιδράσεις από τα κόμματα και τον νομικό κόσμο της χώρας: Την παρασκευή, προµήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών, την διεύθυνση εγκληµατικής οργάνωσης, την ανθρωποκτονία από πρόθεση, την ερµηνεία του βιασµού και την παραβίαση του τηλεφωνικού απορρήτου. Οι τροποποιήσεις θεωρήθησαν, (και δικαίως), ως ιδιαίτερα προβληματικές, αν όχι και επικίνδυνες, για την κοινωνική ευστάθεια και ειρήνη, διότι προβλέπουν μείωση των αντιστοίχων ποινών, ή υποβιβασμό τους από κακούργημα σε πλημμέλημα, σε σχέση με τον ισχύοντα ποινικό κώδικα.

Μεταξύ των αλλαγών που προβλέπονται είναι και οι διατάξεις των άρθρων  198, 199 και 201 του Π.Κ. οι οποίες αφορούν την κακόβουλη βλασφημία των θείων και την περιύβριση νεκρού. Συγκεκριμένα προτείνεται η κατάργηση των εν λόγω άρθρων, πράγμα που σημαίνει κατ’ ουσίαν, ότι θα μπορεί ο οποιοσδήποτε, χωρίς να κινδυνεύει να του επιβληθεί κάποια ποινική κύρωση, να υβρίζει ελεύθερα, δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο τον Θεό και γενικώς  τα θεία και να προβαίνει σε περιύβριση νεκρού. Ο ισχύων Ποινικός Κώδικας έθετε φραγμούς στις υβριστικές επιθέσεις αθέων, χριστιανομάχων, αιρετικών και αλλοθρήσκων, προστατεύοντας και διαφυλάσσοντας έτσι την θρησκευτική ειρήνη. Ταυτόχρονα προστάτευε και την πίστη των αιρετικών και αλλοθρήσκων, διότι δεν είναι επιτρεπτό, πολλώ δε μάλλον χριστιανικό, το να προσβάλλει ο οιοσδήποτε την πίστη κανενός, όσο σαθρή και ψεύτικη και αν την θεωρεί. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σέβεται την ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως του καθενός και ουδέποτε μεταχειρίστηκε βία, ή εξαναγκασμό, ακολουθώντας τον λόγο του Κυρίου μας: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» (Μαρκ.8,34) και το λόγο του αποστόλου: «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού»  (Τιτ.3,10). Ο καθένας είναι ελεύθερος να ακολουθήσει όποια πίστη και όποια θρησκεία επιθυμεί, όπως αυτό άλλωστε προβλέπεται και από το ισχύον Σύνταγμα της χώρας μας.

Τώρα όμως με την αποποινικοποίηση της κακόβουλης βλασφημίας, διακινδυνεύεται η θρησκευτική ειρήνη και η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής στο κοινωνικό σύνολο. Και τούτο διότι, όπως παρατηρεί σε σχετικό δημοσίευμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Σεραφέιμ: «το πρόσωπο του κάθε συναθρώπου μας που θρησκεύεται ταυτίζεται και συγκροτείται πνευματικά με την θρησκευτική του παραδοχή και κατά ταύτα η κακόβουλος βλασφημία του θείου που λατρεύει ως οντολογικό του θεμέλιο, όπως προαναφέραμε, προσβάλλει το ίδιο το πρόσωπο και προκαλεί εύλογα το θυμικό του συναίσθημα με απροβλέπτους συνεπείας διά το κοινωνικόν σύνολον. Η βλαπτική επομένως συνέπεια της βλασφημίας που είναι σαφώς αποδείξιμη εκ των συνεπειών και αποτελεσμάτων της ενώπιον της Δικαιοσύνης, είναι ad hoc η διακινδύνευση της διατηρήσεως της θρησκευτικής ειρήνης και της κοινωνικής συνοχής και η αποτροπή της κακουργηματικής θρησκευτικής αυτοδικείας.  Με την αποποινικοποίηση της κακόβουλης βλασφημίας οδηγούμεθα αναποδράστως στην κακουργηματική θρησκευτική αυτοδικία, διότι δεν θα υφίσταται πλέον έννομος τρόπος αντιδράσεως και ικανοποιήσεως του πλησσομένου θρησκευτικού συναισθήματος, που δολίως και χυδαίως θα καθυβρίζεται και θα απομειώνεται, με πρόδηλο αποτέλεσμα την βαρυτάτη προσβολή του θρησκευομένου προσώπου, που όπως ανέφερα συγκροτείται και νοηματοδοτείται ηθικά, πνευματικά και οντολογικά από την θρησκευτική του παραδοχή…Άλλωστε είναι εντελώς αντιφατικό η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ να θεωρεί ότι πρέπει να ποινικοποιείται η περίπτωσι ‘εθνικού, θρησκευτικού ή φυλετικού μίσους, που αποτελεί υποκίνησι διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας’, (άρθρο 20 παρ. 2 του Διεθνούς Συμφώνου) και την ίδια στιγμή να προτείνεται η αποποινικοποίηση του γενεσιουργού αιτίου, που είναι η κακόβουλος βλασφημία, για την πρόκλησι και υποκίνησι θρησκευτικού μίσους». Για το θέμα αυτό η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε πρόσφατη Συνεδρία της, αποφάσισε να παρέμβει σημειώνοντας σε σχετικό Δελτίο Τύπου: «…το γεγονός αυτό θα έχει αρνητικά αποτελέσματα για το αγαθό της θρησκευτικής και κοινωνικής ειρήνης, θέμα που αφορά και όλες τις δραστηριοποιούμενες στον τόπο μας γνωστές θρησκείες». Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος σε σχετικό δημοσίευμά του προσθέτει: «Όταν ακόμα και στην αρχαιότητα ο νεκρός, κεκοιμημένος κατά την Εκκλησία, τύγχανε τιμής και σεβασμού και η ταφή αποτελούσε πρωτογενές στοιχείο της ανθρώπινης συνείδησης, χρέος στα ‘άγραπτα και ασφαλή θεών νόμιμα’, (Σοφοκλής) και όχι απλώς έθιμο, σήμερα θα πρέπει να επιτρέψουμε να υβρίζεται και εμείς να σιωπούμε; Όταν η πίστη και η θρησκεία είναι στοιχείο ιδιοπροσωπίας, στοιχείο ταυτότητας ενός λαού, ενός Έθνους, δεν έχουμε χρέος και ευθύνη όλοι μας: Θεσμοί, Πρόσωπα και Κοινωνία, να διαφυλάξουμε και διασφαλίσουμε την ιερότητα αυτής της πίστης; Όταν με πλειάδα Νόμων κατοχυρώνονται τα πάσης φύσεως δικαιώματα μειονοτήτων και διαφορετικοτήτων, και καλώς γίνεται, δεν θα πρέπει να είναι κατοχυρωμένο το δικαίωμα του σεβασμού στην πίστη, την θρησκεία και τους νεκρούς;».

Όλοι οι λαοί και τα έθνη στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητος από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρούσαν τη βλασφημία των θείων ως αμάρτημα βαρύ και κολάσιμο.  Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν θεσπίσει αυστηρούς νόμους, οι οποίοι τιμωρούσαν αυστηρά την κακόβουλη βλασφημία των θείων, ακόμα και με θάνατο. Ανάλογους νόμους είχαν θεσπίσει οι ρωμαίοι και οι βυζαντινοί αυτοκράτορες. Ο προφήτης Ησαΐας, ομιλώντας εν Πνεύματι Αγίω και στηλιτεύοντας το φοβερό κακό της βλασφημίας γράφει: «δι’  υμάς διαπαντός το όνομά μου βλασφημείται εν τοις έθνεσι», (52,5). Με ανάλογο τρόπο εκφράζεται και ο απόστολος Πέτρος: «δι’  ούς η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται», (Β΄  Πέτρ.2,2). Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας σε πολλούς λόγους των στηλιτεύουν τη βλασφημία ως αμάρτημα φοβερό, για το οποίο θα δώσουμε λόγο στον Θεό εν ημέρα κρίσεως. Μόνον κατά τους τελευταίους αιώνες, στους οποίους κυριάρχησε στην Ευρώπη ο άθεος Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, η βλασφημία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και παραμένει ατιμώρητη. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στο γεγονός, ότι ο ευρωπαίος άνθρωπος, απελευθερωμένος από το φρικαλέο θρησκευτικό σύστημα του Παπισμού και μη διατρέχοντας τον κίνδυνο να βρεθεί στην πυρά της «Ιεράς Εξετάσεως», αισθάνθηκε την «ανάγκη» να υβρίσει και να λοιδορήσει την πίστη στον ψεύτικο και ανύπαρκτο θεό του Παποπροτεσταντισμού, που τον καταδυνάστευε επί αιώνες και ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον αληθινό Θεό της αγάπης και της εν Χριστώ ελευθερίας της Ορθοδοξίας. Η σημερινή κυβέρνηση, απολειφάδι της μαρξιστικής ιδεολογίας και γνήσιο τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, πήρε τη σκυτάλη για να εξαπολύσει έναν πρωτοφανή και ανελέητο πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας μας, ψηφίζοντας και θεσπίζοντας νόμους που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τον νόμο του Ευαγγελίου και αποποινικοποιώντας ό,τι είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού.

Κλείνοντας, εκφράζουμε την οδύνη και τον έντονο προβληματισμό μας για όσα  συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην πολύπαθη πατρίδα μας. Η ανησυχία μας δεν έγκειται τόσο στις ενέργειες της παρούσης κυβερνήσεως. Η κυβέρνηση προχωρεί με συνέπεια στο πρόγραμμά της και αφ’ όσον είναι άθεη, είναι απόμενο και αναμενόμενο να πράττει, αυτά που πράττει. Η ανησυχία μας έγκειται στην αδράνεια και στον εφησυχασμό. Στο γεγονός δηλαδή, ότι ενώ βλέπουμε να συντελείται μια μεθοδευμένη επιχείρηση αλλαγής θεμελιωδών θεσμών και μια προοδευτική και σταδιακή αποδόμηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητάς μας, ενώ βλέπουμε να κατεδαφίζονται τα πάντα μπροστά στα μάτια μας, παραμένουμε αφωνότεροι ιχθύος, είτε μόλις και μετά βίας τολμούμε να αρθρώσουμε λόγο με πολύ φόβο και τρόμο. Που είναι σήμερα οι δυναμικές κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις, τα συλλαλητήρια, οι συλλογές υπογραφών κ.λ.π. που είχαμε επί των ημερών των αειμνήστων Προκαθημένων Χριστοδούλου και Σεραφείμ; Πως φθάσαμε σ’ αυτό το πνευματικό κατάντημα; Καιρός να ξυπνήσουμε και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, πριν είναι πλέον οριστικά αργά.