Σταύρος Γουλούλης
Λίγο μετά τις ευρω-εκλογές (26/5) μία πολύ γνωστή, η κ. Μ. Ρεπούση το ομολόγησε! Σε αθηναϊκό σταθμό (Action 24) αναγνώρισε ότι το κυβερνών κόμμα έχασε τη Μεσαία τάξη, έχασε και την πρόταξη πολιτισμού! Αλλά πολιτισμός, ο καθημερινός βίος και πολιτεία, σημαίνει ηθικό-πολιτικό πλεονέκτημα.
Την πολιτιστική παρακμή ενός λαού προειδοποιεί ο προφήτης. Σε ένα χωρίο, λίγο γνωστό (Ησαΐας, κεφ. 3.1κ.εξ.), είναι σαν να περιγράφει το σήμερα: «Θα αποσύρω», λέγει ο Θεός, «άνθρωπο πολεμιστή και δικαστή και προφήτη και στοχαστή και σοφό αρχιτέκτονα και συνετό ακροατή.., νεανίσκοι και εμπαίκτες θα σας κυβερνήσουν…».
Δεν χαιρόμαστε γι’ αυτό, ένα κομμάτι του ελληνικού λαού να βρεθεί ακόμη τόσο χαμηλά. Πολλοί έλπιζαν ότι επειδή δεν είχε κυβερνήσει ως το 2015, δεν είχε βαρίδια για να αποφύγει γενναίες αποφάσεις, μία πρόταση ανάκαμψης στη σύγχρονη έκλειψη του ελληνισμού, βάση για νέα αφετηρία. Απογοητεύτηκαν! Αφομοιώθηκε ως μέρος του προβληματικού ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Μη χειρότερα!
1) Είναι αποτέλεσμα ύφεσης, της κρίσεως, πώς κόμμα του 4% το φούσκωσε σε 35%. Και πάλι χρειάστηκε απίστευτη απάτη, τυχοδιωκτισμός, ακόμη και θέατρο επί των ιερών (ενώπιον εικόνας Αξιον Εστί, Αγιον Ορος), για να πιάσουν το άτι της εξουσίας. Ενώ διέλυσαν την εθνική συνεννόηση για γρήγορη έξοδο από την κρίση, όπως έκαναν άλλες χώρες, μας έβαλαν πιο βαθιά, μας χρέωσαν πιο βαριά. Από το «θα σκιστούν τα Μνημόνια» πέρασαν σε ακριβή τήρησή τους. Ουσιαστικά με το τμήμα που αποχώρησε στο 3ο Μνημόνιο, μένει ένας πυρήνας παλαιών στελεχών, ένα 4-5% περίπου, μία sui generis ελίτ με μικροαστικό στίγμα. Οι πολιτισμολόγοι θα έλεγαν ότι αποτελούν (ως κυρίαρχο σχήμα) παρηκμασμένα αστικά στρώματα, χωρίς όραμα, χωρίς επαφή με μία αδήριτη πραγματικότητα, κάθε βήμα και «pourqoi?». Δεν προέρχονται από τον επιχειρηματικό κόσμο, είναι αποδεδειγμένα κρατικοδίαιτοι. Αποδεκάτισαν τη μεσαία τάξη, την όποια επιχειρηματικότητα. Και ποιος ωφελείται; Οσοι είναι νέοι παίκτες στο εσωτερικό, στο εξωτερικό! Στο περιθώριο η αριστεία, η αξιοκρατία, δεν υπάρχει κίνητρο ηθικής, ιδεολογίας, δεοντολογίας, να κάνουν τη διαφορά. Νομή εξουσίας, το μόνο συνεκτικό στοιχείο των ετερογενών ψηφοφόρων. Να συμμαζεύουν κόσμο να φιλήσουν την παντόφλα της ηγετικής ομάδας, συνασπίζοντας ταυτόχρονα με λογική καρτέλ το δικό τους νέο σταθερό πελατολόγιο, να νομοθετούνται πράξεις ευνοϊκώς διακείμενες για ανθρώπους με παραβατική συμπεριφορά, να αντιμετωπίζονται υπερπροστατευτικά άνθρωποι που δεν συμβάλλουν στη νέα γενιά. Ευνοϊκή μεταχείριση για αλλοδαπούς, για μελλοντική ελληνοποίηση. Στραβά μάτια και χάρες εκεί που πέφτουν ψήφοι· μονοκούκι (Ρομά, μουσουλμάνοι, κοκ,). «Παντεσπάνια», «δώρα» για να τους ψηφίζει η πλέμπα, τα γεροντάκια. Απίστευτος κυνισμός!
2) Αν πάμε πιο πίσω, είναι δημιούργημα της μεταδικτατορικής ελλαδικής κοινωνίας, από την οποία προήχθη η κρίση, με κυβερνήσεις που εφάρμοσαν αντιορθολογικές καταστάσεις, κληρονομιά μιας υπό ανάπτυξη και καθημαγμένης κοινωνίας (1950 κ.ε.). Είχαν τη δική τους μοναχική πορεία μετά το 1974 στο στραπάτσο των εθνικιστικών. Τότε διαμόρφωσαν την ταυτότητά τους άτομα που αυτο-θαυμάζονταν ως ανώτερα πολιτικά, πολιτιστικά, αφού στον απέναντι χώρο ήταν ανεκδιήγητοι. Πράγμα που τους έκανε να είναι διαρκώς διαμαρτυρόμενοι, κριτές επί των πάντων. Ο,τι και να ήταν, τους διέκριναν τα βαρύτατα λάθη των άλλων, όχι η αξία τους….
Η κρίση της ταυτότητας πολιτισμού στη σημερινή κυβερνώσα τάξη, εφαρμόζεται και σε μία ειδική σχέση που ανέπτυξαν με τον ξένο παράγοντα. Ανέκαθεν ήταν φανατικοί με τη Δύση. Κάποτε αποκαλούσαν άλλους όργανα του ιμπεριαλισμού, λακέδες των ξένων! Πόσο άλλαξαν! Σήμερα, ελέχθη, πήγαν αυτοί στη Μέρκελ να λύσουν το Μακεδονικό.
Αλλά γιατί αυτή η ποταπή συμπεριφορά στον Ελληνα! Γιατί τόσο άχτι! Να φέρονται αναξιοπρεπώς σε έναν λαό κουρασμένο από τη συνεχή κρίση, με την ισοπεδωτική λογική τους, την αλαζονική συμπεριφορά αυτών που τα ξέρουν όλα, το «αποφασίζομε και διατάσσομε» σε νέα εκδοχή; Γιατί προσέβαλαν ιερά και όσια σε έναν λαό που η Ιστορία είναι η συνείδησή του αλλά και «βαριά βιομηχανία» του; Είδαμε να εκτελείται εν ψυχρώ Βορειοηπειρώτης και να μην βγάζουν άχνα, έκφραση λύπης, λίγη ανθρωπιά, να τον δυσφημίζουν. Να κατηγορούν πολιτικούς αντιπάλους, πρωταγωνιστικά ονόματα, για μέγιστα σκάνδαλα, αλλά με τιποτένια στοιχεία. Χωρίς στοιχειώδη διάλογο με την Αντιπολίτευση σε εθνικά θέματα, αλλαγή της σημασίας των πάντων, Ιστορίας, ειδήσεων, λέξεων… Οπως πατριώτες ίσον “εθνίκια” (sic). Με λίγα λόγια το αποτυχημένο πείραμα Σύριζα, αφού μας βούλιαξε στο χρέος, διέλυσε περαιτέρω την εσωτερική συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, διέβαλε την ίδια τη φυσική αγάπη για την πατρίδα. Εκτός των δεινών που προκάλεσαν, διέσπασαν την ενότητά του στην πιο κρίσιμη φάση της μεταπολεμικής ιστορίας του, με έναν νέο Αττίλα στην πόρτα μας. Κλασικό σκηνικό κατάρρευσης πολιτισμού -γίνεται από εσωτερική διάλυση- την οποία εκμεταλλεύεται ένας εξωτερικός κίνδυνος…
Ολο το ετερόκλητο πλήθος που συμμάζεψε ο Σύριζα, διερωτόμαστε, τι το κοινό τo συνδέει, πέρα από υλοζωισμό. Οι παλαιοί αριστεροί υπέφεραν για το πιστεύω τους. Και παρά το ότι τους χώριζε αίμα με τους αντιπάλους τους, είχαν αρκετή ευπρέπεια, διέθεταν καλλιέργεια. Μας έλυσαν λοιπόν μία ιστορική απορία πάνω στο πώς χανόταν στο παρελθόν το πολιτικό – ηθικό πλεονέκτημα. Επειδή Ελληνες κακομεταχειρίζονταν Ελληνες…
Κιβωτός της Ορθοδοξίας