Αλήθεια, μπροστά στο θέαμα ενός παραλύτου, τι σκέψεις θα περνούσαν από το νου μας για την βοήθεια την οποία θα μπορούσαμε να προσφέρουμε;
Άλλοι στέκουν μετά παρατηρήσεως. Απλά βλέπουν. Δεν νιώθουν ικανοί να κάνουν κάτι για να βρεθεί μία λύση. Θεωρούν τους εαυτούς τους ασήμαντους μπροστά στην παραλυσία. Και προχωρούν στη ζωή τους χωρίς να λειτουργούν συλλογικά. Ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και στην καλύτερη περίπτωση κάνουν μια προσευχή για τον άλλον, εάν πιστεύουν στο Θεό. Έχουν όμως παραιτηθεί από οποιονδήποτε αγώνα.
Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι έχουν εγκλωβισθεί στη λογική της κριτικής, της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας. Διαρκώς κινδυνολογούν. Δεν βλέπουν τίποτε καλό στην προσπάθεια για θεραπεία. Δεν είναι πρόθυμοι να συστρατευθούν, αλλά είναι έτοιμοι να απορρίψουν οποιαδήποτε προσπάθεια.
Τέλος, άλλοι νιώθουν ότι τουλάχιστον μπορούν να χαλάσουν τη στέγη. Κάτι να κάνουν. Να εμπιστευθούν το Χριστό, καταβάλλοντας τον κόπο τους. Να συνειδητοποιήσουν μεν την ανεπάρκειά τους, αλλά να μην παραιτηθούν από την προσπάθεια. Προβληματίζονται. Όταν έρθει η στιγμή δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, γνωρίζουν όμως τα όρια τους. Δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Κι εδώ υπάρχει ελπίδα.
Και αν αυτές οι σκέψεις περνούν μπροστά στο θέαμα του παραλύτου, το ερώτημα ποιος είναι ο παράλυτος θα πρέπει να μας προβληματίσει ακόμη περισσότερο. Μήπως παράλυτη είναι η εποχή μας; Ηθικά και πνευματικά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, παραδομένη στο κρεβάτι της εκμετάλλευσης, της φιληδονίας, της ψευδαίσθησης της ευτυχίας. Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει μακριά από το Θεό και δεν γνωρίζει τι να κάνει για να αλλάξει.
Μήπως παράλυτοι γινόμαστε εμείς ζώντας την παραλυσία στο άγχος και την αβεβαιότητα; Στον φόβο του θανάτου; Στην απόπειρα δια της διασκέδασης να ξεχάσουμε; Στην παράδοσή μας στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή;
Ο Χριστός μας προτρέπει να Τον εμπιστευθούμε. Να ζητήσουμε πρωτίστως την πνευματική μας θεραπεία από την παραλυσία της αμαρτίας και κατόπιν να λάβουμε την ίαση και της ύπαρξης και του σώματος και του κόσμου. Μάς ζητά να ξαναβρούμε τη σχέση μ’ Αυτόν, για να μπορέσουμε να λάβουμε τη χάρη Του. Κι Εκείνος θα μπορέσει στη συνέχεια να μας γιατρέψει. Όμως αυτός ο δρόμος περνά από την Εκκλησία. Από την Εκκλησία της πίστης. Αυτή που αποτελείται από ανθρώπους έτοιμους να παλέψουν, να χαλάσουν στέγες, να διαλύσουν δηλαδή το βόλεμα της ζωής και να πλησιάσουν το Χριστό. Και δια της μετανοίας να Του δώσουν την ευκαιρία να γιατρέψει. Την ψυχή πρωτίστως, για να έρθει η έγερση και από το κρεβάτι της παραλυσίας.
Καιρός να ενεργοποιηθεί ο καθένας μας. Να καταλάβει την προσωπική του παραλυσία εξαιτίας της αμαρτίας και να ζητήσει την κάθαρσή του και την απελευθέρωσή του. Έτσι θα γίνει η καινούρια αρχή και στην πορεία της κοινωνίας.
π.Αλέξιος Αλεξόπουλος
