Η Σαρακοστή αρχινά με Συγνώμη και καταλήγει στην Αγάπη. Στη μέση των ημερών υψώνεται ο Τίμιος Σταυρός. Συγνώμη, Σταυρός και Αγάπη πάνε μαζί. Ο Κύριος πάνω στον Σταυρό συγχώρεσε τους σταυρωτές Του. Μάλιστα τους δικαιολόγησε: «δεν ξέρουν τι κάνουν» είπε. Ο Χριστός δεν κράτησε ποτέ κακία σε κανέναν, κάθε άλλο. Αντ’ αυτού το γένος των ανθρώπων Του πρόσφερε Σταυρό.
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Μας χαρίζουν Αγάπη κι εμείς γυρνάμε την πλάτη. Μας δίνουν ζωή κι εμείς επιμένουμε στον θάνατο που καθ’ ημέρα διαλέγουμε. Και πίσω από τον κάθε καθημερινό θάνατο, την κάθε αμαρτία, την κάθε απομάκρυνση δηλαδή απ’ τον Θεό, βασιλεύει η σιωπή του θανάτου, του βιολογικού -που φοβόμαστε όλοι- και για χάρη μας ο Χριστός πάνω στον Σταυρό ενίκησε.
Αγωνιούμε για την Αγάπη και παντού οι άνθρωποι αυτήν αναζητάμε. Συνάπτουμε φιλίες πρόσκαιρες, ίσα- ίσα να εξυπηρετούν εφήμερες ανάγκες. Άμεσο αποτέλεσμα είναι στην πρώτη δυσκολία να φεύγουμε, να δηλώνουμε πως αδυνατούμε. Έτσι διαλύουμε τα πάντα: οικογένειες, φιλίες ακόμα και τη σχέση με τον ίδιο τον Θεό. Ο Θεός δεν θέλει όμως τα ανταλλάγματα των ανθρώπων, ούτε εφήμερες σχέσεις. Ο Θεός θέλει να μας βλέπει ότι για την Αγάπη αγωνιζόμαστε χωρίς σταματημό. Χωρίς συγνώμη για πια αγάπη μιλάμε; Χωρίς Σταυρό -δηλαδή χωρίς πράξη- αν λέμε ότι αγαπάμε, τότε μένουμε στα λόγια.
Θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι λόγια ηθικοπλαστικά που φτιάχνουν «καλούς πολίτες» που μπορούν να βοηθήσουν μέχρι αυτοθυσίας τους άλλους… Ο Χριστός όμως δεν είναι μια αόριστη θεωρία που ενσαρκώνεται σ έναν σαφή κοινωνικό προορισμό. Επίσης το Ευαγγέλιο δεν ήρθε ουρανοκατέβατο…
Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, Ιησούς Χριστός, για να πάρει απ’ το χέρι τον σύνολο άνθρωπο, ψυχή και σώμα, στη Βασιλεία Του. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ν’ ακολουθήσει τον άνθρωπο στα πάντα του. Έτσι ανεβαίνει στον Σταυρό και σηκώνει τη μεγαλύτερη κατάρα στους ώμους. Αυτό ξεπερνά τα λόγια. Γι’ αυτό η Ταπείνωση του Χριστού ονομάζεται «άκρα»: δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από εκείνη της άδικης καταδίκης. Ε, μέχρι εκεί έφτασεν για χάρη μας ο Θεός μας! Μέχρι εκεί για να μας πει ότι η Αγάπη δε μένει στα λόγια: όταν ο Χριστός λέει ότι μας αγαπάει μας το λέει με καρφωμένα τα χέρια στον Σταυρό.
Ο Ίδιος προτού για χάρη μας άδικα παραδοθεί μας δίδαξε πως να σταυρωθούμε μαζί Του σε τούτην εδώ τη γη ώστε να ζήσουμε για πάντα μαζί Του στη Βασιλεία που υποσχέθηκε. Το Ευαγγέλιο είναι δρόμος σταυρικός. Όπου υπάρχει Σταυρός, υπάρχει και Φως. Όπου Σταυρός, εκεί Αγάπη. Χωρίς Αγάπη πως θα βαδίσουμε κατά πως θέλει ο Θεός; Χωρίς Σταυρό πως θα μετάσχουμε στην Ανάστασή Του; Ο λόγος που ελεύθερα οι χριστιανοί επιλέξαμε να βαδίσουμε τον δρόμο του Ευαγγελίου είναι γιατί θέλουμε να όντως να ζήσουμε. Για να ζήσουμε όμως πρέπει ν’ αγωνιστούμε. Στον αγώνα δεν είμαστε μόνοι: έχουμε το Ευαγγέλιο, έχουμε Πνεύμα Άγιο, ζούμε στην Εκκλησία.
Ο καθημερινός Σταυρός μας ξεκινά από την κατανόηση του εαυτού μας κι έπειτα την προσπάθεια κατανόησης των άλλων. Η Συγνώμη προϋποθέτει μοίρασμα κοινού χώρου. Επίσης δε μπορώ να λέω ότι αγαπώ κι η Αγάπη να μην έχει αντίκρυσμα στους αδελφούς μου. Ο Σταυρός μας διδάσκει ότι η Αγάπη είναι πράξη. Όλη η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι δρόμος πρακτικός, γύμνασμα πνευματικό στον αγώνα της Αγάπης. Τα τροπάρια στην Εκκλησία ξεπερνούν τις διατροφικές συνήθειες της περιόδου, τονίζοντας ωστόσο τη σημασία τους. Προσθέτουν όμως ότι όλα τα διατροφικά για να έχουν αξία πρέπει να συνδυάζονται με πράξη: ελεημοσύνη, μετάνοια, αλλαγή πλεύσης- τρόπου σκέψης.
Η Σαρακοστή μας διδάσκει πανέμορφα ότι τα πάντα περνάνε από Σταυρό, θυσία του εαυτού πραγματική. Κι η μετάνοια δεν είναι αλλαγή συμπεριφοράς. Μετάνοια σημαίνει μεταμόρφωση του σύνολου ανθρώπου: σταυρική πορεία από την Συγνώμη στην Αγάπη.
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
