Βαθειά θλίψη προκάλεσε στον Ιερό Κλήρο και στον λαό της Φθιώτιδος η κοίμησις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκταρίου με τον οποίο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος διατηρούσε πνευματικούς δεσμούς από τα χρόνια των σπουδών τους στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή.
Ο Σεβασμιώτατος απέστειλε εις το πνευματικό τέκνο του μακαριστού Ιεράρχου, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιον την κάτωθι συλλυπητήρια επιστολή:
Σεβασμιώτατε και λίαν αγαπητέ αδελφέ Ευγένιε.
Με βαθύτατη θλίψη επληροφορήθηκα την εις Κύριον εκδημία του αγαπητού αδελφού και εκ των χρόνων της φοιτήσεώς μας εις την Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή φίλου και υμετέρου Γέροντος, αειμνήστου Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κυρού Νεκταρίου και κατώδυνος σπεύδω να σας εκφράσω τα εκ βάθους ψυχής μου συλλυπητήρια.
Κατά την περίοδο της ασθενείας του παρακολουθούσα με διάκριση την εξέλιξή της και ευχόμουν να του δίδει ο Κύριος υπομονή και καρτερία δια να εξέλθει νικητής. Η μεν ασθένεια της σαρκός τον κατέβαλλε, αλλά η δύναμη της ψυχής του και η ανάθεσις της ζωής του εις τον Θεόν, τον κατέστησε «αρεστόν» ενώπιον του Κυρίου.
Ο αδελφός μας Νεκτάριος ήταν ένας ανεκτίμητος αδάμας της Εκκλησίας, ο οποίος εξήστραπτε την λαμπρότητα, την καθαρότητα, την πνευματικότητα της ιδίας της Εκκλησίας μας σε κάθε ενέργεια και συμπεριφορά.
Μεγαλοπρεπής και συνάμα ταπεινός, αυστηρός και μειλίχιος, ποιμαντικός και κοινωνικός, λειτουργικός και μετάρσιος, εμβριθής θεολόγος και πειστικός διδάσκαλος, άνθρωπος του Θεού και γνήσιος υπηρέτης της Εκκλησίας, μιμητής των πατέρων και διδάχων του Γένους, άξιος συνεχιστής της παραδόσεως του Ελληνορθοδόξου Ιερού Κλήρου, μάλιστα δε των γενναίων Αρχιερέων της Κρήτης, εγραψε ιστορία με το ακηλίδωτο ήθος του, με τα φιλάνθρωπα και ευαγή ιδρύματά του και με τη γενική παρουσία του στα δρώμενα της Εκκλησίας μας.
Ο Πέτρας Νεκτάριος υπήρξε και θα είναι δια τους επιγενομένους «θείος κανών της Εκκλησίας». Επί 25 έτη θεαρέστως εποίμανε την Ιεράν Μητρόπολίν του και έθεσε την αγίαν σφραγίδα του εις τα άψυχα κτίσματα της Εκκλησίας και εις τους εμψύχους αχειροποιήτους ναούς του ποιμνίου του και κατόρθωσε την μικρή Μητρόπολη του να καταστήσει περίβλεπτη και αξιοθαύμαστη.
Ενθυμούμε μετά συγκινήσεως την αναστροφή μας στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, την Μητέρα και τροφό μας. Νεαρός Διάκονος με την γεροντική σοβαρότητα, την γλυκύλαλη φωνή του και την μεγαλοπρέπεια στις Ιερές Ακολουθίες ήταν δι’ ημάς τους Ιεροσπουδαστές πρότυπο προς μίμησιν.
Ύστερα, απ’ όπου και αν πέρασε ευδοκίμησε και αξίως κατέλαβε μεγάλες θέσεις και το ύψιστο αξίωμα της Αρχιερωσύνης.
Ωσάν τον Γέροντά του, τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κυρό Ευγένιο, του οποίου την ζωή συνέγραψε, επολιτεύθη ως Αρχιερεύς και κατέλειπε υπογραμμόν αγίας βιωτής ως ο αείμνηστος πρωθιεράρχης εκείνος.
Η Εκκλησία της Κρήτης με τον θάνατόν του στερείται ενός λαμπρού και πεφωτισμένου Ιεράρχου, ο οποίος θα ημπορούσε να προσφέρει πολλά ακόμη, μάλιστα εις τους δυσκόλους σημερινούς καιρούς.
Τον εκέρδησε όμως η άνω Ιερουσαλήμ από όπου θα εύχεται υπέρ του Ιερού Κλήρου, του ευσεβούς ποιμνίου και ημών των αδελφών του.
Συ, αγαπητέ αδελφέ Ευγένιε έχεις και δικαιούσαι το μεγαλύτερο μερίδιον της ευλογίας του, διότι τον υπηρέτησες και ετίμησες αξίως, όσον ουδείς, ανταποδίδων την πατρική αγάπη και την προστασία την οποία εκείνος επέδειξε από τα νεανικά χρόνια της ορφανείας σου μέχρι σήμερα.
Ας είναι η μνήμη του αιωνία «εν τη αγήρω μακαριότητι».
Η μορφή του θα παραμείνει πάντοτε ζωηρή και διδακτική στην ψυχή μας και στη σκέψη μας.
Συλλυπούμενος και πάλιν υμάς εγκαρδίως διατελώ
† ο Φθιώτιδος Νικόλαος
