Την Δευτέρα 16 Οκτωβρίου εορτάστηκε στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας,Ναούσης και Καμπανίας η Σύναξη πάντων των εν Βεροία Αγίων και η 105η επέτειος της απελευθέρωσης της πόλεως. Το πρωί στον Παλαιό Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Αποστόλων Παύλου και Πέτρου Βεροίας τελέστηκε Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας,Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.
Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας τελέστηκε Δοξολογία με την παρουσία του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απόστολου Τζιτζικώστα και των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών καθώς επίσης και αντιπροσωπειών από αδελφοποιημένες με την Βέροια πόλεις του εξωτερικού.
Ακολούθησε τρισάγιο,εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας και κατάθεση στεφάνων στο ηρώο της πόλεως καθώς και μαθητική-στρατιωτική παρέλαση.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :
Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ἡ πόλη τῆς Βεροίας σήμερα τά ἐλευθέριά της. Ἑορτάζει, καί ἡ μνήμη ὅλων μας γυρίζει ἑκατόν πέντε χρόνια πίσω, ὅταν οἱ Βεροιεῖς πληροφορούμενοι ὅτι πλησιάζει ὁ ἑλληνικός στρατός ξεχύθηκαν στούς δρόμους γιά νά τόν ὑποδεχθοῦν. Γυρίζει ἑκατόν πέντε χρόνια πίσω, ὅταν οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν κτυποῦσαν χαρμόσυνα, ἀναγγέλοντας τό χαρμόσυνο μήνυμα. Γυρίζει ἑκατόν πέντε χρόνια πίσω, ὅταν τά παιδιά δέν μποροῦσαν νά συγκρατήσουν τή χαρά τους καί οἱ μεγαλύτεροι τά δάκρυά τους γιά τή θαυμαστή εἴδηση.
Περίμεναν αὐτή τήν ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας πέντε σχεδόν αἰῶνες, ἀπό τήν ἡμέρα πού ἐδῶ, ἔξω ἀπό τήν Παλαιά Μητρόπολη, οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ὁδηγήσει στό μαρτύριο, τόν Μητροπολίτη τους, τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Ἀρσένιο.
Περίμεναν οἱ Βεροιεῖς τήν ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας καί εἶχαν ἀγωνισθεῖ γι᾽ αὐτήν. Εἶχαν ὑπομείνει στερήσεις καί πόνους, διωγμούς καί ἀπειλές. Εἶχαν ποτίσει μέ τά δάκρυά τους τά εἰκονίσματα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί ὅλων τῶν ἁγίων παρακαλώντας τους νά μήν ἀργήσει ἡ ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας, ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία θά μποροῦσαν ἐλεύθεροι καί χωρίς φόβο νά πιστεύουν καί νά λατρεύουν τόν Θεό, νά μιλοῦν καί νά διδάσκονται τήν ἑλληνική γλώσσα καί τήν ἱστορία τοῦ Ἔθνους, καί νά μήν εἶναι ἀναγκασμένοι νά ὑποκύπτουν στίς πιέσεις καί στίς ἀπαιτήσεις τῶν κατακτητῶν.
Καί ὁ Θεός ἄκουσε τίς προσευχές τους καί δέχθηκε τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων του, πού μέ πρῶτο τόν πολιοῦχο καί προστάτη τους, τόν ἅγιο Ἀντώνιο τόν Βεροιέα, καί στή συνέχεια ὅλους ἐκείνους τούς γνωστούς καί ἀγνώστους πού μέ τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς τους, μέ τά δάκρυα καί τούς ἱδρῶτες τῶν ἀσκητικῶν τους πόνων καί μέ τά αἵματα τοῦ μαρτυρίου τους ἁγίασαν αὐτόν τόν τόπο, καί τούς ἀξίωσε νά δοῦν μετά ἀπό πέντε περίπου αἰῶνες τήν ἡμέρα τῆς ἀπελευθερώσεώς τους ἀπό τόν τουρκικό ζυγό.
Ἄν ὅμως οἱ πατέρες καί οἱ πρόγονοί μας ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό ὡς δῶρο τῆς ὑπομονῆς καί τῆς καρτερίας τους, τῶν προσευχῶν καί τῶν αἱμάτων τους τήν ἐλευθερία, ἐμεῖς τί κάνουμε, ἀδελφοί μου, γι᾽ αὐτήν τήν ἐλευθερία στήν ὁποία μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός νά ζοῦμε καί τήν ὁποία μᾶς χάρισαν μέ τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τους οἱ πρόγονοί μας;
Ποιά εἶναι ἡ δική μας στάση ἀπέναντι σ᾽ αὐτούς στούς ὁποίους ὀφείλουμε τήν ἐλευθερία μας: στόν Θεό καί στούς ἡρωικούς προγόνους μας;
Στά ἐρωτήματα αὐτά ἔχουμε χρέος, ἀδελφοί μου, νά δώσουμε μία ἀπάντηση εἰλικρινῆ στόν ἑαυτό μας ὡς ἄτομα καί ὡς Ἔθνος. Γιατί, ἐάν ὁ ἐθνικός μας ποιητής ἐκφράζει στόν Ὕμνο του στήν ἐλευθερία τόν φόβο του μήπως «εἰποῦν στό στοχασμό τους τά ξένα ἔθνη ἀληθινά: Ἐάν μισιοῦνται ἀνάμεσό τους δέν τούς πρέπει ἐλευθεριά», ἐμεῖς ἔχουμε τήν ὑποχρέωση ἀπέναντι σ᾽ αὐτούς πού θυσιάσθηκαν γιά τήν ἐλευθερία αὐτοῦ τοῦ τόπου, νά συνεχίσουμε νά βαδίζουμε μέ ὁμόνοια καί ἑνότητα ὡς κοινωνία καί ὡς Ἔθνος τήν ἱστορική μας πορεία. Γιατί ὁ φόβος τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ δέν εἶναι ἀδικαιολόγητος οὔτε ἔχει ξεπερασθεῖ. Καί ἄν ὁ κίνδυνος γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας δέν εἶναι ὁ ἴδιος μέ αὐτόν πού ἦταν τότε, δέν σημαίνει ὅτι ἔχει ἐκλείψει, ἔστω καί ἄν στίς ἡμέρες μας ἔχει ἄλλες μορφές, διαφορετικές, συχνά πιό ὕπουλες καί πιό ὑποχθόνιες.
Γι᾽ αὐτό καί θά πρέπει νά εἴμαστε πάντοτε σέ ἐγρήγορση ὥστε νά διαφυλάξουμε αὐτήν τήν ἐλευθερία πού μέ τίς θυσίες καί μέ τό αἷμα τους μᾶς ἐξασφάλισαν οἱ πατέρες μας. Θά πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι μεταξύ μας καί νά ἀποβλέπουμε στόν κοινό μας σκοπό πού εἶναι ἡ πρόοδος καί ἡ εὐημερία τῆς πατρίδος μας. Θά πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι καί μέ πίστη στόν Θεό, γιατί αὐτή ἡ πίστη, ἡ πίστη στόν Θεό ἦταν πού ἔκανε τούς προγόνους μας ὄχι μόνο νά ἀντέξουν τά μαῦρα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς ἀλλά καί νά ἀγωνισθοῦν γιά τήν ἐλευθερία τοῦ τόπου μας.
Θά πρέπει νά ἔχουμε τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο στή σημαία μας ἀλλά καί στήν καρδιά μας, γιατί ἡ δική του δύναμη θά ἐνισχύει καί μᾶς, ὅπως ἐνίσχυε καί τούς πατέρες μας, στήν προσπάθειά μας ὡς ἄτομα καί ὡς ἔθνος νά ἀποδειχθοῦμε ἄξιοι τῆς ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ τόπου, ἄξιοι τῶν ἀγώνων καί τῶν θυσιῶν τῶν πατέρων μας γιά τήν ἐλευθερία, ἀλλά καί ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας τήν ὁποία μᾶς χάρισε ὁ Θεός καί τῆς εὐθύνης νά παραδώσουμε στίς νεώτερες γενεές μιά πατρίδα ἐλεύθερη ὄχι μόνο κατ᾽ὄνομα ἀλλά καί οὐσιαστικά.
