«Τοιούτοι ημίν έπρεπον αρχιερείς». (28-04-1998).
Ήταν η φράση που συμπεριέλαβα στη συγχαρητήρια επιστολή που έστειλα στον νεοεκλεγέντα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο και στην οποία πήρα την έντυπη ευχαριστήρια απάντησή του, που με χειρόγραφη προσθήκη, όπως συνήθιζε, ζητούσε την προσευχή μου για δύναμη στο έργο του.
Ύστερα από 1,5 χρόνο, ανταποκρινόμενη στην τιμητική για μένα πρότασή του, ανέλαβα διευθύντρια του ιδιαίτερου γραφείου του, όπου παρέμεινα για περισσότερα από τρία χρόνια. Αργότερα και για άλλα δύο χρόνια, μέχρι το θάνατό του, ανέλαβα διευθύνουσα σύμβουλος της Εταιρίας Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, συμβάλλοντας στο μέτρο των δυνατοτήτων μου και των αρμοδιοτήτων μου και με δεδομένη την όποια επαγγελματική και πολιτική εμπειρία μου στη διαμόρφωση της καθημερινότητάς του και στο ευρύτερο έργο του.
Κάθε μέρα αποκάλυπτα -και θα έλεγα εντυπωσιαζόμουν- το μεγαλείο της καρδιάς, του μυαλού και της εκρηκτικής προσωπικότητάς του που αναδεικνυόταν μέσα από μια χαρακτηριστική απλότητα.
Ζούσε μέσα στον κόσμο, στην κοινωνία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη ζωή, όμως συνδέοντας πάντα και όλα με τη λειτουργικότητα της Εκκλησίας.
Ακούραστος, απολάμβανε «ψυχή τε και σώματι» όλες τις εκκλησιαστικές ακολουθίες με το ίδιο λατρευτικό πάθος, το ίδιο σε ένα ταπεινό εκκλησάκι και σε ένα μεγαλοπρεπή ναό!
Καθημερινά διέθετε όσο χρόνο χρειαζόταν για να αναγνώσει και να απαντήσει, πολλές φορές «ιδιοχείρως», στις δεκάδες επιστολές επωνύμων και ανωνύμων, πολιτικών και πολιτών, φορέων εκκλησιαστικών και μη, Ελλήνων και ξένων Ορθοδόξων και μη, που με τον τρόπο τους εξέφραζαν το θαυμασμό τους ή τον έκαναν κοινωνό των προβλημάτων τους, του πόνου τους, των αιτημάτων τους περιμένοντας την αποτελεσματική παρέμβασή του, την παρηγορητική απάντησή του ή την απ’ ευθείας επαφή μαζί του.
Ατέλειωτες ήταν οι ώρες των συναντήσεών του, σχεδόν καθημερινά, με όλους, ανάμεσα στους οποίους πρωτεύουσα θέση, στην καρδιά του και στο πρόγραμμά του, είχαν τα παιδιά, οι νέοι, οι μαθητές, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Τόσο που με τον καιρό έγινε παράδοση να τον επισκέπτονται, σχεδόν «προσκυνηματικά» στη διάρκεια των σχολικών εκδρομών τους στην Αθήνα, όταν δεν πήγαινε ο ίδιος στα σχολεία τους.
Η Αρχιεπισκοπή έγινε ο φυσικός χώρος για χιλιάδες νέους, μαθητές και όχι μόνο, που γοητευμένοι τον άκουγαν να τους μιλά με το δικό του, ζεστό, αληθινό, γλαφυρό, συναρπαστικό τρόπο, συχνά δακρυσμένος για την πατρίδα, την Ελλάδα, το μεγαλείο των προγόνων μας, τη λαμπρή ιστορία μας, την Ορθοδοξία και την αγάπη στο Θεό και τους ανθρώπους και, φυσικά, με τα γνωστά, ευχάριστα και πάντα διδακτικά ανέκδοτά του!
Τον θυμάμαι όταν κλήθηκε να κάνει τα εγκαίνια του μετρό στην Αθήνα. Πέρασε ώρες μπροστά στον υπολογιστή του, συνηθισμένη για μας τους συνεργάτες του εικόνα, για να συντάξει τη σχετική με το έργο ευχή, φυσικά στην εκκλησιαστική πλούσια γλώσσα.
Πολυσχιδής προσωπικότητα, φωτεινή, ανεπανάληπτη. Αυθόρμητος και παρορμητικός πολλές φορές.
Άνθρωπος ακούραστος, μαχητικός σε όλα τα εθνικά, πνευματικά, κοινωνικά, εκκλησιαστικά προβλήματα, κοντά στον πονεμένο, τον κουρασμένο, τον άρρωστο, τον αδύνατο, τον πτωχό, τον πιστό, εκφράζοντας πάντα δυναμικό λόγο, αγγίζοντας και τον χώρο της πολιτικής, έστω στις παρυφές της, όσο και αν ενοχλούσε.
Μοναδικός, επικοινωνιακός, ασκούσε ασυνήθιστη γοητεία στους συνομιλητές και τους ακροατές το, πάντα χαμογελαστός. Οραματιστής, επαγρυπνών για την Εκκλησία και την Πατρίδα, την Ορθοδοξία, την Ελλάδα.
Ξεχωριστός εκκλησιαστικός άνδρας και φανατικός πατριώτης.
Άριστος γνώστης των θεολογικών θεμάτων και της εκκλησιαστικής και όχι μόνο παράδοσης, που με πείσμα τιμούσε και διέδιδε.
Θεοστόχαστος και διορατικός, συναρπαστικός.
Με χαρακτηριστική απλότητα και, φυσικά, χιούμορ.
Τι να πρωτοθυμηθείς, τι να πρωτογράψεις!
Με σεβασμό στην αιώνια μνήμη του
Η συνεργάτις του
Εύφη Μητώση
