Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος, την Γ΄ Κυριακή των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως) 23 Μαρτίου 2025, χοροστάτησε στην ακολουθία του Όρθρου και τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στο Ιερό Μητροπολιτικό – Κοιμητηριακό Παρεκκλήσιο Κοιμήσεως της Θεοτόκου Καρδίτσης.
Προ της Απολύσεως, τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του μακαριστού Τιτουλαρίου Μητροπολίτου Νεοχωρίου κυρού Παύλου (Αθανάτου).
Ο Σεβασμιώτατος στο τέλος ανέγνωσε την Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, με Θέμα: «Περὶ τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων».
Πρὸς
τὸ Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ή Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας μετά πολλῆς χαρᾶς ἐπικοινωνεῖ μαζί σας, γιὰ νὰ σᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι σήμερα, Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, προβάλλεται, ὅλως ἰδιαιτέρως, ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς πρός στηριγμόν τῶν πιστῶν, καθὼς καὶ τὸ σπουδαῖο θέμα τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων, τὸ ὁποῖο ὡς γνωρίζετε ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας.
Κατὰ τὴν παροῦσα Κυριακὴν ὑψώνεται ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ καλούμεθα νὰ τὸν προσκυνήσουμε. Νὰ ἐκφράσουμε δηλαδὴ τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη, καὶ τὴν εὐχαριστία μας πρὸς τὸν Κύριον, ὁ ὁποίος θυσιάσθηκε γιὰ τὴν σωτηρία μας.
Στὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ μετέχουμε αὐτοβούλως μέ τὴν πίστη, τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἀγάπη, πού ὡς ἄνωθεν δωρήματα κατέρχονται ἀπὸ τὸν Πατέρα τῶν Φώτων. Ὡς ἐκ τούτου, κάθε πιστὸς, ὁ ὁποίος ἐλεύθερα ἀποδέχεται τὴν δύναμιν καὶ τὸ φῶς τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται καὶ ὁ ἴδιος δυνατός, εἰρηνικός, φωτεινός, κοινωνὸς Πνεύματος Ἁγίου. Καὶ διδάσκεται, ἀπὸ τὴν κάθετη διάσταση τοῦ Σταυροῦ, νὰ ἀγαπᾷ τὸν Θεὸ καὶ Σωτῆρα μας, ὁ ὁποίος πρῶτος μας ἀγάπησε. Καὶ ἀπὸ τὴν ὁριζόντια διάσταση τοῦ Σταυροῦ μαθαίνει νὰ ἀγαπᾷ τὸν συνάνθρωπο, ἀκόμη καὶ τὸν ἐχθρό, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι θεμελιώνεται ἡ συναρμογὴ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Καὶ μετὰ τὸν ἀγῶνα νὰ διατηρήσουμε τὴν μεταξύ μας ἑνότητα καὶ ἀγάπη, κατανοοῦμε ὅτι ὅσο πιὸ πολύ βιῶνουμε ὡς δῶρο καὶ ὡς χάρη τὸ προνόμιο νὰ συνυπάρχουμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, τόσο περισσότερο ἀποκτᾷ νόημα καὶ προσλαμβάνει νέες διαστάσεις ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξή μας.
Ὁ Τίμιος Σταυρὸς εἶναι ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασή μας. Στὴν Ἐκκλησία κάθε ἁγιαστικὴ πράξη καὶ εὐλογία τελεῖται με τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποίος εἶναι τὸ θυσιαστήριο καὶ ὁ Θρόνος τοῦ Θεοῦ, ἡ Δόξα καὶ τὸ σημεῖο τῆς Παρουσίας Του, τὸ σημεῖο καταλλαγῆς Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου.
Ἐπομένως, λίαν καλῶς ἡ Ἐκκλησία μας θέσπισε κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως νὰ ἀναδεικνύει τὸ θέμα τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων, καθότι, ὅπως εὖστοχα ἔχει ἐπισημανθεῖ ἀπὸ λόγιο Κληρικὸ τῶν καιρῶν μας: «Ὁ Ἱερεύς δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἡ θυσία ἑνὸς ἀνθρώπου πού προστίθεται στὴν θυσία τοῦ Γολγοθᾶ». Ἔτσι, Σταυρὸς καὶ Ἱερωσύνη συνδέονται καὶ δεικνύουν τὸ βάθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού φανερώνεται μέ τὴν θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τί σημαίνει, ὅμως, Ἱερατική Κλήση; Πολὺ σύντομα θὰ μπορούσαμε νὰ πούμε ὅτι εἶναι τὸ κάλεσμα, ἡ πρόσκλησις τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποίος ἐπιθυμεῖ, ἔχει τὴν κλίση, τὴν ἔφεση, τὴν διάθεση νὰ ὑπηρετήσει μέ πιστότητα, ταπεινοφροσύνη, τιμιότητα, ἀγνότητα καὶ ἀγάπη θυσιαστική τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο, τὴν Ἐκκλησία, τοὺς πιστούς ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀδελφοὺς Του ἐν Κυρίῳ.
Ἡ Ἐκκλησία, ἀπὸ τοῦς ἀποστολικοὺς χρόνους, μεταδίδει τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν Ἐπισκόπων Τῆς, στοὺς νέους Κληρικούς, οἱ ὁποῖοι μέ τὴν χειροτονία τους καθίστανται φορεῖς αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ χαρίσματος, λειτουργοὶ τῶν Μυστηρίων, κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου, πατέρες πνευματικοὶ καὶ ἀδελφοὶ τῶν πιστῶν, συνεργοί Θεοῦ, διάκονοι τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
Ὁμως, πέραν τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἡ Ἐκκλησία προσπαθεῖ νὰ μεταδώσει στούς ποιμένες καὶ λειτουργούς Τῆς καὶ τὸν ἀποστολικὸ τρόπο ζωῆς, δηλαδὴ τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ πίστη καὶ διδαχή, τὸ ἦθος καὶ τὴν πνευματικότητα τῶν Ἁγίων, τὴν ἱερατική συνείδηση καὶ αὐτογνωσία, τὸ δέος καὶ τὸν σεβασμό στὸ μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης, ἄνευ τοῦ ὁποίου δὲν μπορεί νὰ ὑπάρξει Ἐκκλησία καὶ, ἐπομένως, σωτηρία γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Καθότι, με τὴν Ἱερωσύνη λαμβάνουμε στὴν βάπτισή μας τὸ χάρισμα τῆς θεϊκῆς ὑιοθεσίας καὶ γινόμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποίον ἐνδύομεθα ὡς φῶς καὶ ὡς χάρη. Μέ τὴν Ἱερωσύνη συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες μας, ἱερουργεῖται ἡ θεία Εὐχαριστία, ὥστε νὰ γινόμαστε σύσσωμοι καὶ σύναιμοι Χριστοῦ, καὶ κατέρχεται ὁ οὐρανὸς στήν γῆ ὡς πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει χαρακτηριστικὰ ὅτι: «τὸ ἔργο τῆς Ἱερωσύνης ἐπιτελεῖται μὲν πάνω στὴν γῆ, ἐξισῶνεται ὅμως μὲ τὸ ἔργο τῶν ἀγγελικῶν Δυνάμεων».
Γι’ αὐτό ἀς παρακαλοῦμε θερμὰ τὸν Κύριο νὰ δίνει στὴν Ἐκκλησία Κληρικοὺς ἄξιους τῆς ἀποστολῆς τους, οἱ ὁποῖοι νὰ εμπνέονται ἀπὸ τὴν εὐαγγελική καὶ πατερικὴ ζωή καὶ παράδοση. Τοιουτοτρόπως θὰ ἀναζωπυροῦν τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης τους, καθότι, ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «ἡ Ἱερωσύνη εἶναι κάθαρσις τοῦ νοῦ· φέρνει κοντὰ στόν Θεὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ στόν ἄνθρωπο τὸν Θεὸ». Οἱ ὑποψήφιοι Κληρικοὶ μας χρειάζονται συμπαράσταση καὶ ἐνίσχυση. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ πνευματικοὶ Πατέρες καὶ οἱ γονεῖς ἀς μὴ διστάζουν νὰ ἐνθαρρύνουν καὶ νὰ προτρέπουν τοὺς νέους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἔφεση γιὰ τὴν Ἱερωσύνη καὶ, βεβαίως, τίς ἀπαραίτητες πρός τοῦτο προϋποθέσεις, νὰ ἀποδεχθοῦν τὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ διακονήσουν ὡς Ἱερεῖς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν ἀποπροσανατολισμένο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας.
Ἀγαπητοί, ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του ὑπέβαλε τρεῖς φορὲς στόν Ἀπόστολο Πέτρο τὸ ἐρώτημα ἐὰν Τὸν ἀγαπᾷ περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους Μαθητές. Ὁ Πέτρος ἀπερίφραστα ὁμολόγησε: «Ναί, Κύριε, σύ οἶδας ὅτι φιλῶ σε» καὶ τότε ὁ Κύριος τοῦ ἀνέθεσε τὴν διαποίμανση τῶν πιστῶν (Ἰω. 21, 15-18). Θεωροῦμε ὅτι τὸ ἴδιο ἐρώτημα θέτει ὁ Χριστὸς πρὸς ὅλους τούς Κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἀς εὐχηθοῦμε κάθε Ἱερεύς νὰ μπορεῖ νὰ ἀποκριθεῖ ὅπως ὁ Πέτρος: «Ναί, Κύριε, ἐσύ γνωρίζεις ὅτι σέ ἀγαπῶ». Καὶ ὁποῖος ἀγαπᾷ ἀληθινὰ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἀγαπᾷ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία, ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα.
Εἴθε ἡ δύναμις καὶ ἡ χάρις τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐμπνέει ὅλους ὅσοι ἀισθάνονται τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν Ἱερωσύνη, ὥστε νὰ ἀναδειχθοῦν Ἱερεῖς πίστεως, ἀγάπης καὶ θυσίας, ἄξιοι τῆς κλήσεώς τους καὶ με συνείδηση ἀκατάγνωστη γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς, ὁ ὁποίος δοξάζει, ἀγιάζει καὶ θεῶνει αὐτοὺς πού Τόν δοξάζουν.
Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν καὶ ἀγάπης ἐν Κυρίῳ
Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, πρόεδρος
Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος
Ὁ Δημητριάδος καὶ Ἀλμυροῦ Ἰγνάτιος
Ὁ Καισαριανῆς, Βύρωνος καὶ Ὑμηττοῦ Δανιήλ
Ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης Ἐφραίμ
Ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ
Ὁ Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας, Μήλου, Δήλου καὶ Μυκόνου Δωρόθεος
Ὁ Γρεβενῶν Δαβίδ
Ὁ Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς Ἰουστίνος
Ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου Στέφανος
Ὁ Σισανίου καὶ Σιατίστης Ἀθανάσιος
Ὁ Λήμνου καὶ Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος
Ὁ Θεσσαλονίκης Φιλόθεος
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
Ἀρχιμανδρίτης Ἰωάννης Καραμούζης
