Τα προβλήματα του κόσμου και τα «προβλήματα» της Εκκλησίας…!

Όλη αυτή την κατάσταση θα προσπαθήσουμε να την περιγράψουμε μέσα από μια κινηματογραφική εικόνα: Πολλές φορές μοιάζουμε με καράβι (η χώρα) που βυθίζεται (οικονομικά χρέη και αδιέξοδα), οι «καπετάνιοι» (Πρωθυπουργός και υπουργοί και «οι αξιωματικοί» (όλοι όσοι κατέχουν υπεύθυνες θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τους οργανισμούς)  έχουν πάψει στην ιδέα ότι η κατάσταση ανατρέπεται και είναι σε διαδικασία πλέον να σώσουν τον εαυτό τους και όχι τον κόσμο (πολλοί μπαίνουν με αγαθές προθέσεις στην αρχή αλλά γρήγορα η διαπλοκή και τα συμφέροντα δεν τους αφήνουν να προσφέρουν και η διαφθορά τους κρατάει δέσμιους και πλέον προσπαθούν να σώσουν την εικόνα τους.. όχι όμως το λαό που τους ψήφισε για να τους υπηρετούν)! Ο δε κόσμος (οι πολίτες της χώρας)  είναι σε απόγνωση  και με το ένστικτο απλά της επιβίωσης να τον κατευθύνει (ο άκρατος υλισμός και τα επίγεια μόνο) σκέφτεται πως θα σωθεί διεκδικώντας ένα «σωσίβιο» (μια ελπίδα σε μια προεκλογική υπόσχεση ή κυβερνητική μεταρρύθμιση)  από τους «καπετάνιους» και τους «αξιωματικούς» που δεν μπορούν πλέον να σταθούν στο ύψος της περιστάσεως, αφού δεν κυβερνούν πλέον αυτοί ουσιαστικά το καράβι άλλα είναι έρμαιο στη θάλασσα και στα κύματα του πελάγους (το διεθνές οικονομικό κατεστημένο)  Οι πιο τυχεροί-«ευνοημένοι» (όλο το νέο κίνημα μετανάστευσης από τη χώρα μας) ήδη κατέβηκαν από το μισοβυθισμένο πλοίο και μετανάστευσαν σε άλλη χώρα. Οι περισσότεροι από αυτούς νέοι, επιστήμονες, ότι εκλεκτότερο σε μυαλά και ελπίδα για τον τόπο μας, που όμως δεν μπορέσαμε να τους δώσουμε χώρο να αναπτυχθούν και να προσφέρουν…! Οι περισσότεροι όμως έμειναν στο πλοίο και ήδη έχουν βρεχθεί από τη μέση και κάτω, ή ήδη βρίσκονται στο νερό ζωντανοί φορώντας κάποιο σωσίβιο (όλα τα κοινωνικά στρώματα κυρίως των μικρομεσαίων που έχουν πληγεί και προσπαθούν κάθε μέρα να σώσουν τα αυτονόητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση). Υπάρχουν όμως και αυτοί που πάνω στον πανικό πήδηξαν χωρίς  σωσίβιο στα αγριεμένα κύματα του πελάγους και τελικά δεν τα κατάφεραν να επιβιώσουν (οι χιλιάδες αυτοκτονίες από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα και όλα τα όνειρα μίας ολόκληρης γενιάς που καταστράφηκαν και απογοητεύτηκαν). Την εικόνα την συμπληρώνουν όλα τα σωστικά συνεργεία και άλλα καράβια που έσπευσαν για βοήθεια (Δ.Ν.Τ., Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνής Τράπεζα κ.α.) που αντί να βοηθήσουν ανιδιοτελώς (όπως συμβαίνει σε μια φυσική καταστροφή), διεκδικούν σαν τοκογλύφοι με το παραπάνω ότι βοήθεια παρείχαν και με το παραπάνω.

Σε όλη αυτή την κατάσταση, υπάρχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία με την δική της σωτήρια αποστολή και φωνή. Αν και οι δικές της δομές και δράσεις έχουν επηρεαστεί από την οικονομική δυσπραγία ανθρωπίνως, παρ’ όλα αυτά στέκεται, συμπαρίσταται, συνεισφέρει σε πολλά επίπεδα με το ποικίλο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό της έργο. Η Εκκλησία προσπαθεί, όπως έκανε πάντοτε, να είναι κοντά στον άνθρωπο και να τον συνδράμει ψυχοσωματικά. Άλλωστε, ίσως ο μέσος άνθρωπος, αν άκουγε την φωνή της, που πάντοτε κάποιοι την «βαπτίζουν» οπισθοδρομική, να μην είχε φτάσει εδώ. Ο Νεοέλληνας ξεχνώντας τις ρίζες του, έκανε προτεραιότητα μόνο την υλική ευδαιμονία και τις ανέσεις, ξεχνώντας ότι διαθέτει και ψυχή και πνευματικές ανάγκες που δεν καλύπτονται από τις κοινωνικές παροχές και τις δραστηριότητες των άλλων φορέων και από τους νόμους της απρόσωπης και ελεύθερης οικονομίας και των Τραπεζών.

Όλοι ξεχνούμε το γνωστό χωρίο «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ. »! Ματθ. δ, 4. Αυτό βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Για την Εκκλησία δεν είναι το μόνο πρόβλημα, οι φόροι, τα κόκκινα δάνεια, η ανεργία και οι μειωμένες συντάξεις κ.α.! Την απασχολούν φυσικά και μάχεται για ένα δίκιο κοινωνικό σύστημα και όλοι να έχουν την οικονομική τους αυτάρκεια και αξιοπρέπεια. Όμως την απασχολούν και άλλα προβλήματα που ο κόσμος συνήθως αδιαφορεί, δεν τα συμμερίζεται  ή δεν τα υποψιάζονται καν. Η σωστή και ένθερμη πίστη είναι το ζητούμενο και αντίστοιχα η λανθασμένη-αιρετική πίστη ή η χλιαρή ως αδιάφορη σχέση με τον Θεό είναι ένα πρόβλημα για την Εκκλησία, που για τον κόσμο το θεωρεί κάτι ανεχτό ή συνηθισμένο. Η εκκοσμίκευση (δηλαδή αντί να χρησιμοποιούμε τις δομές του κόσμου ως μέσα για να γίνει ο κόσμος Εκκλησία, αυτά να γίνονται αυτοσκοπός και να μετατρέπεται η Εκκλησία σε κόσμο..) στη ποιμαντική και λειτουργική ζωή της εκκλησίας ή το φρόνιμα των ανθρώπων που την διακονούν είναι ένα επίσης μεγάλο πρόβλημα.  Τα σύγχρονα προβλήματα που προκύπτουν από τις νέες προκλήσεις και εξέλιξης της επιστήμης και προσπαθεί να βάλει μία τάξη η Εκκλησία με την συμβολή της στην βιοηθική, γίνεται ανάχωμα για να μη μετατραπεί ο άνθρωπος σε έρμαιο των εξελιγμένων μηχανών και ένα ανταλλακτικό αναλώσιμο (το θέμα των μεταμοσχεύσεων).  Πρόβλημα για την Εκκλησία είναι επίσης όταν ο άνθρωπος αντιστρέφει την ανθρώπινη οντολογία του και μιλά για τρίτο φύλο, ή για σχέσεις όχι με Σταυρό και συζυγία, αλλά με προγαμιαίες ή μεταγαμιαίες αποκλείσεις από αυτό που αιώνες βιώνει ο πιστός με το μυστήριο του γάμου του.

Όλα τα παραπάνω, για τον κόσμο της κρίσης τους φαίνεται «ψίλου πήδημα» και δευτερεύοντα.  Το  κυρίαρχο θέμα του κόσμου είναι το στομάχι  να είναι γεμάτο και να είμαστε βολεμένοι κάπου σε μια θέση (φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις). Όλα τα άλλα έπονται….! Όμως πως η Εκκλησία να μη προβάλει την εμπειρία της και τα χιλιάδες ή καλύτερα εκατομμύρια παραδείγματα από το Συναξάρι των Αγίων της κάθε εποχής, που προτίμησαν να πεινούν, να διψούν, να αφήσουν τα νιάτα τους, τις υψηλές θέσεις τους, την εξωτερική τους ομορφιά, την άνεση, την πολυτέλεια, τους  συμβιβασμούς, πήραν το δρόμο της εξορίας, ακόμη έχασαν την σωματική τους υγεία και σωματική τους αρτιμέλεια και στο τέλος την ίδια τους την ζωή και το αίμα τους, για τον Χριστό και την πίστη τους.

Κλείνοντας δεν τίθεται θέμα διλλήματος ή τα πρώτα προβλήματα ή τα δεύτερα. Ο Χριστός είναι σαφής : «πλὴν ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» Λουκ. 12, 31. Και επίσης τονίζει «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ»;  Ματθ. 16, 26

π.Αντώνιος Χρήστου