Η της Παρθένου εις τον Ναό Είσοδος σιωπή τιμάσθω!

Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη.

Σήμερον η Παρθένος τριετίζουσα εισάγεται εις τα Άγια των Αγίων, μέσα στο ημίφως των οποίων ετοιμάζεται, χωρίς καν να το φαντάζεται, για τη συμμετοχή της, εξ ονόματος σύνολης της ανθρωπότητας, στο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας!

Το σχέδιο μυστηριώδες και ασύλληπτο, που είχε ετοιμασθεί πριν ακόμη δημιουργηθεί ο κόσμος, όταν έρθει ο κατάλληλος καιρός, γίνει άνθρωπος ο ίδιος ο Θεός, όχι για να επισκεφθεί τη γη απλώς, αλλά τον άνθρωπο να ελευθερώσει και από το θάνατο και τη φθορά ν` απολυτρώσει!

Κι αυτή ακριβώς ήταν η ώρα της νέας Εύας, της Κόρης της προαιωνίως διαλεγμένης, από την αγάπη του Θεού προορισμένης, να δώσει σάρκα και οστά στον άσαρκο, να γίνει η επίγεια Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού, «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιω. γ΄ 17).

Καί όταν ήρθε η αυγή, μετά τη νύχτα την ατελείωτη της αμαρτίας μα και της προσμονής, γεννήθηκε στην Ναζαρέτ η ευλογημένη Μαρία, τέκνο Ιωακείμ και Άννης, τεκνο επίμονης προσευχής!

Και οι ευγνώμονες γονείς αντιπροσφέρουν σήμερα στο Θεό το δώρο που Εκείνος τους χάρισε, οδηγώντας στο Ναό Του την Κόρη τους την ακριβή, χωρίς να έχουν καθόλου φανταστεί πως έτσι την προετοιμάζουν, γι’ αυτό που από το Θεό είχε εκλεγεί.

Και ετοιμάσθηκε. Χωρίς και η ίδια να γνωρίζει ή να μπορεί να φαντασθεί. Στράφηκε μόνο όλη, με όλη της την ύπαρξη, προς το Δημιουργό της. Σαν να ήταν φτιαγμένη, λένε οι άγιοι, ολόκληρη από ευγνωμοσύνη. Σαν να γνώριζε ότι επρόκειτο να γίνει Μητέρα του Θεού. Ετοιμάστηκε τόσο τέλεια, ώστε κι αν ακόμη γνώριζε, λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, τίποτε παραπάνω δεν επρόκειτο να κάνει απ’ ό,τι έκανε. Τόσο τέλεια ήταν η ετοιμασία της. «Και νυμφών και ουρανός ήν αγνοούσα του ηλίου την εξ αυτής εσομένην ανατολήν». Ήταν στολισμένο νυφικό δωμάτιο χωρίς να περιμένει το Νυμφίο· ήταν ουρανός, παρόλο που δε γνώριζε ότι απ’ αυτήν επρόκειτο να ανατείλει ο ήλιος.

Εισοδεύσαμε και εμείς σήμερα στους Ναούς, για να θυμηθούμε και να εορτάσουμε τα Εισόδιά Της και να αποφασίσουμε και μεις, όλοι μαζί και ο καθένας μας χωριστά, τα δικά μας Εισόδια, που θα μας καταστήσουν άξιους της Χάριτος του Κυρίου, άξιους της κλήσεως, στην οποία, με το Βάπτισμά μας κληθήκαμε και θα μας βοηθήσουν να υπερβούμε κάθε θλίψη, κάθε πειρασμό, κάθε αντιξοότητα και κάθε μικρότητα….

Συναχθήκαμε, τριετίζοντες στην πίστη, στον ιστορικό αυτό Ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου Χανίων, τον οποίο η Παναγία ουδέποτε εγκατέλειψε, ακόμα και όταν αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι επιδρομείς τον μετέτρεψαν σε σαπωνοποιείο, κρυμμένη σε μια αποθήκη, μέχρις ότου ο Α. Τσερκάκης, κατ` εντολή Της την απομάκρυνε από το βεβηλωμένο χώρο, μέχρις ότου, ύστερα από την, με τη θαυματουργική Της επέμβαση, σωτηρία του γιού του Μουσταφά Ναϊλί πασά, απέκτησε και πάλι το Χανιώτικο ενδιαίτημά Της, το οποίο, πληγωμένο κατά την Επανάσταση του 1897, ανεκαινίσθη δαπάναις του Τσάρου της Ρωσίας…

Και, όπως Εκείνη τέθηκε υπό την επίβλεψη του Αρχιερέως, έτσι και μεις, τεθειμένοι, χάριτι και ελέει Θεού, υπό την νουνεχή πνευματική επιστασία και την πατρική καθοδήγηση, αγάπη και στοργή του Αρχιερέως και Πατρός μας Δαμασκηνού, καλούμεθα να ακολουθήσουμε τα βήματά Της, να διδαχθούμε από την γνησιότητα και την αλήθεια της αρετής Της, ν’ αλλάξουμε νοοτροπία και να θέσουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας, εν πλήρει, προηγουμένως, και ειλικρινεί μετανοία….Προτεραιότητες, που η ίδια η Θεοτόκος μας προτείνει, με τα δικά της χαρίσματα, τις δικές της αρετές, που όλοι γνωρίζουμε, λίγοι, όμως, να μιμηθούμε αποφασίζουμε..Την αγνότητα, την πίστη, την υπακοή, την καρτερία, την υπομονή, αλλά πιο πολύ τη σιωπή!

Τόσα θαυμαστά και παράδοξα βίωσε η Μητέρα του Χριστού, τον Ευαγγελισμό, τους ποιμένες, τους αγγέλους, τους μάγους, το αστέρι, τα λόγια του Συμεών του Θεοδόχου, το επεισόδιο του δωδεκαετούς γιού της, που της υπέμνησε τον αληθινό Του Πατέρα, τα θαύματά Του αργότερα, την προδοσία, την ατίμωση, τα Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του…

Τα έβλεπε, τα βίωνε βαθιά μεσ` την ψυχή της σιωπηλά…ακόμα και όταν δεν τα καταλάβαινε, όπως τότε στο Ναό, που «Ου συνήκαν η Μαρία και ο Ιωσήφ το ρήμα ο ελάλησεν αυτοίς» (Λουκ. 2,50), αλλά «Η Μαριάμ πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα συμβάλλουσα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2,20).

Η Κυρία Θεοτόκος όλα αυτά τα κρατούσε στην καρδιά της, αλλά δεν μιλούσε…. Σιωπούσε για όσα της συνέβαιναν, ακόμα και για όσα οι άνθρωποι, για την υπερφυά Της κύηση, την υποψιάζοταν,.

Δεν καυχήθηκε αλλά και – συκοφαντουμένη-δεν δικαιολογήθηκε… Αναθέτει τα πάντα και τους πάντες στην κρίση, την αγάπη και την πρόνοια του Θεού!

Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας, αν τηρούσαμε την ίδια με της Θεομήτορος σωτήρια σιωπή…Θα ξεφεύγαμε από τη Σκύλλα της έπαρσης και του εγωισμού και από τη Χάρυβδη της κακολογίας, της κατάκρισης και του κακόβουλου σχολιασμού….

Και τότε θα γινόμαστε γνήσια τέκνα του Θεού και αληθινοί μαθητές και φίλοι του Ιησού, με αγάπη και κατανόηση στις ελλείψεις και τα σφάλματα του συνανθρώπου μας και αδελφού, αλλήλων ανεχόμενοι και αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες, με σιωπή, προσευχή και προσοχή μη κατηγορώντας, επικρίνοντας, κατακρίνοντας και σχολιάζοντας τον πεπτωκότα σύνδουλό μας, πέσουμε στην ίδια και μεγαλύτερη πτώση!

Οι καιροί ου μενετοί! Η φλυαρία, η αναίδεια, η κοροϊδία, η υψηλοφροσύνη, η ασχήμια, η υποκρισία, η αδιαφάνεια μας κούρασαν πολύ. Όλοι πλέον διψούμε για διαφάνεια, εντιμότητα, αιδώ, σιγή, σοβαρότητα, αυθεντικότητα και γνήσια ταπείνωση.

Όλοι αναζητούμε ένα μητρικό χάδι παρηγοριάς στα βάσανα της ζωής, μια βοήθεια στις κακουχίες της καθημερινότητας, μια αχτίδα ελπίδας μέσα στο σκοτάδι της απελπισίας μας, μια ανάσα καθαρή στην αποπνικτική ατμόσφαιρα, που μας περιβάλλει και μας καταβάλλει, ένα καταφύγιο για να σωθούμε από τη θύελλα των θλίψεων, την τρικυμία των στερήσεων και την επήρεια των έσωθεν και έξωθεν πειρασμών και των μεθοδικών του Αντικειμένου επινοήσεων, που πάντοτε “τίνα καταπίη” αναζητεί και, δυστυχώς, συχνά ευρίσκει, ακόμα και μεταξύ των “δοκούντων εστάναι” ….

Ας μη ψάχνουμε αλλού, ας μη ψάχνουμε μακριά…. Όλοι μας πρόδωσαν φοβερά, μας κόψαν της ψυχής μας τα φτερά….Καιρός είναι να στραφούμε και να πέσουμε στη μητρική Της αγκαλιά, σαν μικρά και φοβισμένα, να ζητήσουμε τη μητρική Της προστασία και να εμπιστευθούμε την προς τον Κύριο Της και Θεό μεσιτική για όλους τους ανθρώπους παρρησία!