Του Στρατή Μαζίδη
Ελάχιστοι αρχιερείς ακούγονται πια. Κανείς δεν θέτει πλέον το ερώτημα, γιατί να είναι κλειστοί οι ιεροί ναοί, αντί να λειτουργούν με μέτρα, όταν πχ στα ΜΜΜ γίνεται ο χαμός; Για ποιο λόγο είναι ανοικτοί οι ναοί του χρήματος και της κοιλιάς, αλλά όχι της ψυχής.
Η Εκκλησία της Ελλάδας έχει σιωπήσει σε βαθμό που βάζει σε σκέψεις. Λέγονται αρκετά και συνδυάζονται με ορισμένα άλλα ανησυχητικά, που όμως δεν είναι του παρόντος. Οι αρχιερείς φαίνεται πως δεν έχουν πρόβλημα να βγαίνουν στην Ωραία Πύλη εκφωνώντας το “ειρήνη πάσι” καί από κάτω να μην υπάρχει κανένας ή να καλούν τις άδειες καρέκλες να προσέλθουν “μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης”.
Δεν προβληματίζονται όταν εδώ και αρκετά χρόνια πχ οι θρησκευτικοί γάμοι αποτελούν μειοψηφία. Δεν αναλογίζονται τι ευθύνεται για αυτή την αποστασία κι αν από την πλευρά τους κάτι δε γίνεται σωστά.
Πόσο ακόμη θα μείνουν κλειστοί οι ιεροί ναοί, στους οποίους ούτως ή άλλως λίγοι προσέρχονταν κι ακόμη λιγότεροι μετείχαν των Μυστηρίων; Ένα; Δύο; Τρεις; Πενηντατρείς μήνες;
Διαβλέπουν πως πολύ σύντομα θα είναι ποιμένες μόνον στα χαρτιά και δίχως ποίμνιο;