Μέ τέτοια ἡγεσία καί παιδεία νικοῦν οἱ λαοί…

Γιορτάζουμε τήν Ἐθνική Ἐπέτειο τοῦ «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μία ἐλαχιστότατη λέξη πού περικλείει μέσα της τό μεγαλεῖο τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας!! Μέ τά «ΟΧΙ» ἀνήλθαμε στίς κορυφές τῆς δόξας!! Μέ τά «ΝΑΙ» καί τίς προδοσίες τῶν διαχρονικῶν Νενέκων πού κυβερνοῦν τόν τόπο, καταντήσαμε περίγελως τῆς Οἰκουμένης. Σεργιανίζουν ἀμέριμνα τά καράβια τῶν Μωχαμετάνων στό Αἰγαῖο καί ἀναπολοῦμε τούς Κανάρηδες καί τούς Κουντουριώτηδες πού ἔστελναν τίς ναυαρχίδες τους στόν πάτο τῆς γαλανόλευκης πατρίδας μας. Οἱ τρομεροί ναυμάχοι μας δέν γνώριζαν ἀπό «ἐπακουμβήσεις» καί λοιπές κουτοπονηριές πού ἐπινοοῦν οἱ τζιτζιφιόγκοι τοῦ κατευνασμοῦ, ἀλλά τίναζαν στόν ἀέρα τίς φρεγάτες τῶν θρασύδειλων Τούρκων.

Θά ξεδιπλωθοῦν καί οἱ σημαῖες στά μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν -ὅσων καίγονται ἀπό ἀγάπη γιά τό ἱερό σύμβολο τοῦ Ἔθνους μας καί ὄχι ὅσων τίς καῖνε- θά… ἀκούσουμε καί τόν Ἐθνικό μας Ὕμνο, πού δέν εἶναι ὕμνος εἰς τήν Ἑλλάδα, ἀλλά «Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν». Γιά τόν ἐθνικό μας ποιητή εἶναι ἀξεδιάλυτα-ἕνα αὐτά τά δύο. Καί λέγεται πώς, ὅταν τό 1826 ὁ τότε πρωθυπουργός τῆς Ἀγγλίας, Κάνιγκ, διάβασε τόν Ὕμνο τοῦ Σολωμοῦ, συγκλονίστηκε καί συνέταξε τό Πρωτόκολλο μέ τό ὁποῖο ἀναγνώριζε τόν αἱμόφυρτο τόπο μας ὡς κράτος. Γιατί οἱ μεγάλοι τοῦ κόσμου συναγάγουν συμπεράσματα γιά τήν πολιτική τους, ὄχι μέ κριτήριο τήν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων καί …ἐπακουμβήσεων», ἀλλά μέ κριτήριο τήν ἀποφασιστικότητα τῶν λαῶν καί τῶν κυβερνήσεών τους, νά ὑπερασπίσουν τήν ἐθνική τους ἀξιοπρέπεια μέ θυσίες καί μέ τό αἷμα τους, ἄν χρειαστεῖ!

Τό ’40 νικήσαμε γιατί ὁ λαός καί οἱ μαχητές του μέθυσαν μέ τ’ ἀθάνατο κρασί τοῦ ’21. Γιατί ἔβλεπαν τήν Παναγία νά περπατᾶ πάνω στά χιόνια, γιατί ντρέπονταν νά ντροπιαστοῦν!

Διασώζει ὁ συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στό βιβλίο του «Τό περιβόλι τῶν θεῶν», (σ. 13), κάτι ἐκπληκτικό. Περιγράφει τήν ἐπίσκεψη τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἰωάννη Μεταξά στό στρατιωτικό νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμός» καί τήν στιχομυθία μέ πληγωμένο στρατιώτη:

«-Ποῦ πληγώθηκες ἐσύ, παιδί μου;

-Στό Ἰβᾶν!

-Ἒ, τό Ἰβᾶν τό τιμωρήσαμε! Ἔπεσε χθές τό βράδυ.

-Ναί, ἔπεσε κ. Πρόεδρε. Θά μποροῦσε ὅμως νά εἶχε πέσει ἐδῶ καί πέντε μέρες. Ὅταν βρήκαμε τήν πρώτη ἀντίσταση, ἔπρεπε νά μᾶς θυσιάσει ὁ συνταγματάρχης μας. Θά τό παίρναμε ἀπό τότε».

Τί νά πεῖ κανείς ἐνώπιον τέτοιου μεγαλείου;

Τό ’40 νικήσαμε γιατί εἴχαμε παιδεία, ἡγεσία καί ἐκκλησία ἀντάξιες τῆς Ἱστορίας καί τῆς Παράδοσής μας.

Ἡ Παιδεία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, μέ τούς ἡρωικούς δασκάλους τῶν πολυπληθῶν τάξεων, πού κρατοῦσαν γερά στούς ὤμους τους τήν ἱστορία τοῦ ἔθνους, πού ἀμείβονταν μέ ψίχουλα, μόρφωναν γενιές παιδιῶν, πού καμάρωναν γιατί εἶναι Ἕλληνες. Παιδιά πού στά λιγοστά βιβλία τους, καταταλαιπωρημένα ἀπό τήν πολυχρησία -τότε δέν τά ἔκαιγαν στό τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς, ἀπό σέβας, γιατί ἦταν γεμάτα μέ εἰκόνες ἁγίων καί ἡρώων- ἀντίκριζαν τόν ἀνθό τῆς λογοτεχνίας μας, βιβλία μέ ταυτότητα ἑλληνική. Γιατί σήμερα ἡ βλακεία, ἡ προδοσία καί ἡ δειλία κυριαρχοῦν στά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», πού τά ὀνομάζουν εὐφημιστικῶς βιβλία Γλώσσας! Καί εἶναι ἡ πρώτη φορά ἀπό ἱδρύσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, πού δέν σέβονται οἱ συγγραφικές ὁμάδες καί παρέες τοῦ ὑπουργείου πρώην ἐθνικῆς καί νῦν νεοταξικῆς ἐκπαίδευσης τούς ἀγῶνες, τίς ἐπετείους τοῦ λαοῦ μας!

Στήν Γ’ Δημοτικοῦ, στό α’ τεῦχος τοῦ βιβλίου Γλώσσας, σελ.79, τό ἀφιέρωμα στό Ἔπος τοῦ ’40, περιορίζεται στήν ἑξῆς ἀναφορά: «Ἀπό τό ἡμερολόγιο τῆς Ροζίνας, μίας δεκάχρονης ἑβραιοπούλας ἀπό τή Θεσσαλονίκη. Ὀκτώβριος 1940: Τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940 δέν πήγαμε σχολεῖο. Εἶχε κηρυχτεῖ ὁ Ἑλληνοϊταλικός πόλεμος. Ἀναστατωμένα ἤμασταν ἐμεῖς τά παιδιά. Οἱ Ἰταλοί βομβάρδισαν τή Θεσσαλονίκη. Στό μαγαζί τοῦ πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές». Καί τέλος! Τίποτε ἄλλο! Αὐτό μαθαίνουν χιλιάδες Ἑλληνόπουλα γιά τό Σαράντα! Ἀναστάτωση (ὅπως λέμε «συνωστισμός») καί καταστροφή ἑνός μαγαζιοῦ! Σέ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας, ὅπως στήν Πάτρα, σκοτώθηκαν πολλοί ἄνθρωποι καί παιδιά ἀπό ἰταλικά βομβαρδιστικά. Ἔγραψαν γι’ αὐτό οἱ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. Γιατί δέν συμπεριέλαβαν ἕνα τέτοιο συμβάν; (Στήν δέ Ε΄ δημοτικοῦ ἔγραψα σέ προηγούμενο ἄρθρο γιά τό ἄθλιο κείμενο πού τιτλοφορεῖται «Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τόν πόλεμο καί ἐμεῖς κρυφτήκαμε στά ὑπόγεια»).

Τί λογής ἦταν οἱ δάσκαλοι τοῦ ’40; Ἀντιγράφω: «Ἡ ἐχθρική ἀντεπίθεση τοῦ Μαρτίου ἔχει ἐκδηλωθεῖ. Τό 731 ἔχει μεταβληθεῖ σέ ἡφαίστειο. Οἱ φαντάροι μας, πεσμένοι μέ τήν κοιλιά στούς λάκκους τῶν ὀβίδων, πυροβολοῦν, χωρίς διακοπῆ, γιά νά συγκρατήσουν τό ἐχθρικό πεζικό. Ὁ δάσκαλος –ἔτσι ἔχει βαφτίσει τόν διοικητή του ὁ λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος εἶναι τό ἐπάγγελμά του– μέ προβιές καί ἐπιδέσμους, γύρω ἀπό τά κρυοπαγημένα πόδια του, ἀντί γιά παπούτσια, χωρίς νά προφυλάγεται, τρέχει νευριασμένος ἀπό διμοιρία σέ διμοιρία καί δίνει ὁδηγίες.

– Μήν πυροβολεῖτε στά στραβά, παιδιά! Μήν ξοδεύετε ἀσκόπως τίς χειροβομβίδες σας, τούς λέει. Κι ὅταν ὁ ταγματάρχης τοῦ φωνάζει νά μήν ἐκθέτει τόσο τόν ἑαυτό του, ὁ δάσκαλος τοῦ ἀπαντάει:

– Φοβᾶμαι μήπως χάσουμε σήμερα τό ὕψωμα. Καί τί θά δικαιολογηθῶ ὕστερα ἐγώ στούς μαθητές μου, ἅμα γυρίσω στό σχολεῖο;». (Χρ. Ζαλοκώστα, «Πίνδος», ἔκδ. «Ἑστία», σελ. 194).

Εἴχαμε ἠγεσία μέ φιλοπατρία. Γιά τόν Μεταξά πού ἀκόμη καί σήμερα δέν τόν ἀφήνουν οὔτε στό μνῆμα του νά ἀναπαυτεῖ, νά σημειώσω ὄτι  λιγο μετά τό ἔνδοξο «ΟΧΙ» στόν Μουσολίνι, στό πρῶτο ὑπουργικό συμβούλιο, πού ἔγινε τό πρωί τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἀφοῦ, κάνοντας τόν σταυρό του, ὑπέγραψε τά διατάγματα γενικῆς ἐπιστράτευσης, ζήτησε ἀπό τούς ὑπουργούς του τήν ἔγκριση νόμου μέ μόνο ἄρθρο του τό ἑξῆς:

«Οὐδείς Ἕλλην καθίσταται πλουσιώτερος ἐκ τοῦ πολέμου».

(Ἀπό τό βιβλίο, «1940-Ὁ ἄγνωστος πόλεμος: Ἡ ἑλληνική πολεμική προσπάθεια στά μετόπισθεν», ἔκδ. «Πατάκης», σελ. 106, τῆς Μαρίνας Πετράκη). Πέθανε πάμφτωχος. Πόσοι καί πόσοι πρωθυπουργοί καί ὑπουργοί ἰδίως τῶν τελευταίων δεκαετιῶν μπῆκαν πάμφτωχοι καί βγῆκα πάμπλουτοι ἀπό τήν πολιτική; Καί τό μόνο πού ἄφησαν στήν ἱστορία εἶναι κουτσουλιές καί προδοσίες.

Εἴχαμε ἡγεσία στήν ἐκκλησία μέ ἦθος Παπαφλέσσα. Σήμερα ἀκοῦμε «ἱερές μουρμοῦρες» καί κηρύγματα ὑποταγῆς στά κελεύσματα τῶν ἀνίκανων πολιτικῶν. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἶναι ὁ Χρύσανθος ὁ ἀπό Τραπεζοῦντος, ὁ πολύ σπουδαῖος, ἀσυμβίβαστος καί λαμπρός Ἱεράρχης, πού «εὐλογεῖ τά ὄπλα τά ἱερά καί καλεῖ πάντας νά ἀποδυθοῦν εἰς Ἅγιον ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἀγώνα». Ἀνδροπρεπής καί ἀπτόητος ἀντιστέκεται καί στούς Γερμανούς, ἐκδιώκεται καί ἀντικαθίσταται ἀπό τόν Δαμασκηνό. Τό 1943, τόν Μάρτιο, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός ἡγήθηκε διαδηλώσεως γιά τήν ματαίωση τῆς πολιτικῆς ἐπιστρατεύσεως, πού εἶχαν ἐξαγγείλει οἱ Γερμανοί. Ὅταν ἕνας Γερμανός ἀξιωματικός τόν ἀπείλησε μέ ἐκτέλεση, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀτάραχος ἀπάντησε: «Ἀκοῦστε καλά καί νά μήν μέ ἀπειλεῖτε. Σέ τοῦτον τόν τόπο εἶναι συνήθεια, τούς δεσποτάδες οἱ ἐχθροί νά μήν τούς τουφεκίζουν, ἀλλά νά τούς κρεμᾶνε». (Ἐννοώντας τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄).

Τήν ἑπομένη τό διάταγμα πού θά μετέφερε χιλιάδες Ἕλληνες στά ἐργοστάσια-κρεματόρια τῆς Γερμανίας, ἀποσύρθηκε.

Μέ τέτοια ἡγεσία καί παιδεία νικοῦν οἱ λαοί…