Κλειστοί Ναοί: Μία πορεία με Σταύρωση αλλά χωρίς προοπτική “Ανάστασης”…!

π. Αντώνιος Χρήστου

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, θέλω να πιστεύω ότι διαβάζοντας τις γραμμές αυτές είστε όλοι υγιείς, γεροί και δυνατοί ή τουλάχιστον και να μη συμβαίνει αυτό για εσάς ή τους οικείους σας, ότι είστε έστω αισιόδοξοι και με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο! Στο προηγούμενο άρθρο μας ευχηθήκαμε να μη χρειαστεί να ξαναγράψουμε για τον κορωνοϊό και τις συνέπειές του, οι τελευταίες όμως εξελίξεις μάς αναγκάζουν να ασχοληθούμε ξανά μαζί του έστω και έμμεσα.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Δευτέρα 30 Μαρτίου 2020) με την Κοινή Υπουργική Απόφαση ΔΙα/ΓΠ.οικ. 21285/2020 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 1082/Β/29-3-2020 παρατάθηκαν τα μέτρα που προβλέπονταν στην κοινή απόφαση των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας με αρ. 2867/Υ1/16-3-2020 (Β΄ 872) έως τις 11.4.2020, για Ιερούς Ναούς ουσιαστικά κλειστούς αφού δεν επιτρέπονται οι Ιερές Ακολουθίες για τον κόσμο. Η διαφορά είναι ότι θα επιτρέπεται η διαδικτυακή μετάδοση της λειτουργίας μόνο από το ίδιο τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό μέσο, με την παρουσία του προσωπικού που έχει αναλάβει και την τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή (με έναν ιερέα και έναν ψάλτη σύμφωνα με διευκρινίσεις της Υπουργού) και εννοείται χωρίς πιστούς. Τέλος αυτή τη στιγμή (31/3/2020 και ώρα 9.52 μ.μ.) έχουμε φτάσει ήδη τους 43 νεκρούς στη χώρα μας και τα 1212 επιβεβαιωμένα κρούσματα.

Αυτά είναι τα δεδομένα που βιώνουμε, τα οποία κανείς δεν περίμενε όταν μπήκαμε στον μήνα Μάρτιο του 2020, ότι ένα τόσο απειροελάχιστο μικρόβιο-κορωνοϊός που ίσα που διακρίνεται με το μικροσκόπιο, ότι θα άλλαζε τόσο όχι μόνο τη ζωή και την καθημερινότητά μας, αλλά όλης της χώρας, της ηπείρου αλλά και του κόσμου ολόκληρου!

Η Εκκλησία μας όμως έχει τη δική της πραγματικότητα και κυρίως προοπτική, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεται ή δεν βιώνει με πόνο όλα αυτά που της έχουν επιβληθεί, αλλά και την αγωνία του ποιμνίου της και «της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου». Την Πέμπτη αυτή που βγαίνει το φύλλο μας, είναι του Μεγάλου Κανόνος και η εβδομάδα αυτή Ε΄ Νηστειών, είναι η μετάβαση από τον Αγιο Ιωάννη και το Βιβλίο του η «Κλίμαξ των Αρετών», στο πρόσωπο και τη μετάνοια της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Για όλα αυτά έχουμε μιλήσει και στο παρελθόν με αναλυτικά άρθρα μας, με τη διαφορά ότι δεν είχαμε όλες αυτές τις θλιβερές καταστάσεις τις οποίες όλοι βιώνουμε! Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Αραγε μπορούμε να ωφεληθούμε από την προοπτική της Εκκλησίας; Μπορεί να προσφέρει κάτι στον σύγχρονο άνθρωπο; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε παρακάτω, αφήνοντας για επίλογο τον τίτλο μας που είναι και το πιο σημαντικό.

Ποια είναι η βασικότερη συνέπεια που μας έχει επιβληθεί για το κοινό καλό; Το μένουμε μέσα στο σπίτι μας! Η αλήθεια είναι όμως ότι όσο μεγάλο και άνετο να είναι αυτό, όσες ανέσεις και αν μας παρέχει, μετά από ένα χρονικό διάστημα μάς πνίγει και το αισθανόμαστε φυλακή, όσο σπιτόγατοι και αν ήμασταν πριν! Αυτός ο περιορισμός όμως, εκτός από τα κακά του έχει και τα καλά του. Μας περιορίζει στο ελάχιστο να βρισκόμαστε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να επανεκτιμήσουμε όλα αυτά που τα έχουμε, τα υποτιμούσαμε και θεωρούσαμε δεδομένα, ότι κυρίως αυτά μάς χρειάζονται για να ζούμε έστω και ως επιβίωση, αλλά και το πιο ευεργετικό ακόμη, να κλειστούμε λίγο «στο ταμείο μας» και να δούμε όλα τα «εντός μας», χωρίς το άγχος και την ιλιγγιώδη ταχύτητα της καθημερινότητας πριν τον κορωνοϊό. Τώρα που οι ταυτότητές μας περιορίστηκαν, από το να είμαστε δηλαδή π.χ. Προϊστάμενος κάποιων, Πρόεδρος ή Υπεύθυνος συλλόγων κ.τ.λ. και τόσοι άλλοι παράλληλοι ρόλοι και ταυτότητες που έχουν πλέον σταματήσει τη λειτουργία τους, μας έμεινε ουσιαστικά για τους περισσότερους μόνο ο οικογενειακός μας ρόλος και κυρίως όταν τα παιδιά και η σύζυγος κοιμούνται (για τις οικογένειες εννοείται) ο προσωπικός μόνο εσωτερικός διάλογος για το ποιοι πραγματικά είμαστε, για το τι νομίζαμε ότι ήμασταν και το τι κάνουμε και πώς πορευόμαστε τώρα…!

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, είναι που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ελπίδα να ζήσει και να αφουγκραστεί το μήνυμα και την αναμορφωτική πραγματικότητα της Εκκλησίας! Για να είμαστε πιο ακριβείς, το προϋποθέτει και έχει να κάνει με την ασκητική της και το στάδιο της αυτογνωσίας και καθάρσεως που χρειάζεται, για να έχουμε ελπίδα και προοπτική σωτηρίας! Να μιμηθούμε αυτό που είχε και ο τελώνης δηλαδή, γιατί αλλιώς θα είμαστε συνεχώς Φαρισαίοι…! Τώρα που αναφέραμε την ασκητική είναι ευκαιρία να την ξαναθυμηθούμε και να τη ζήσουμε ακόμη περισσότερο αυτό τον καιρό. Ολοι μεταξύ σοβαρού και αστείου ομολογούν ότι με τον περιορισμό κίνησης και σωματικής άσκησης λόγω του εγκλεισμού, έχουν επιδοθεί στο φαγητό και μάλιστα το ανθυγιεινό τρώγοντας πατατάκια κ.λπ. μπροστά από την τηλεόραση, τον υπολογιστή ή παρακολουθώντας πολλές ταινίες! Αν είχε ένα επιχείρημα ο σύγχρονος άνθρωπος ότι λόγω της εργασίας και του ωραρίου του δεν μπορούσε να νηστέψει, τώρα με τον εγκλεισμό χάθηκε και αυτό γιατί πλέον είμαστε κύριοι του εαυτού μας περισσότερο από ποτέ. Επομένως ας εγκρατευτούμε και από τα αρτύσιμα σε είδος, αλλά και από τα νηστίσιμα σε ποσότητα! Σε συνδυασμό με πολλή προσευχή και μετάνοιες κατά την προσευχή μας θα είναι το καλύτερο αντίδοτο και για την παχυσαρκία, αλλά και για τους πειρασμούς της καθιστικής ζωής και τους λογισμούς που μας στέλνει ο διάβολος για να μας απομακρύνει από όλα αυτά!

Σχετικά με τις Ιερές Ακολουθίες, όλοι μπορούμε να τις τελέσουμε στο σπίτι μας και να μελετήσουμε την Αγία Γραφή, τους Βίους των Αγίων και τα Πατερικά κείμενα και τόσα άλλα ψυχωφέλιμα βιβλία! Εχουμε τον χρόνο και είναι πιο ουσιαστική διέξοδος από το να απορροφούμαστε μπροστά από τις οθόνες μας, ακόμη και αν από εκεί τα μελετάμε αυτά! Ομως όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί : «Η Εκκλησία ηττημένη, πάλι νικά»· ακόμη και αν ισχύει αυτό που είπε ο Πατριάρχης μας, ότι δεν κινδυνεύει η πίστη αλλά οι πιστοί, σίγουρα εκ τους αποτελέσματος κάποιοι ευχαριστιούνται και ικανοποιούνται με τις κλειστές Εκκλησίες και αυτό έγινε μάλιστα «για το γενικό καλό» χωρίς να ανοίξει ρουθούνι… ενώ παλιά συνέβαινε μόνο σε περίοδο διωγμών και με αποφάσεις απολυταρχικών καθεστώτων! Ομως τώρα με το διαδίκτυο και τις τόσες αναμεταδόσεις από όλα τα Μ.Μ.Ε. και τα κοινωνικά δίκτυα, κατάφερε η Εκκλησία και οι Ιερές Ακολουθίες να εισβάλουν ξανά στα σπίτια και να γίνουν ανάγκη και σε πολλούς αδιάφορους και χλιαρούς χριστιανούς και όχι μόνο στους συνειδητούς Χριστιανούς!

Ομως όσο ωραία και να είναι όλα αυτά, η Θεία Κοινωνία, ο ίδιος ο Χριστός δεν μπορεί να μεταδοθεί αλλιώς! Θα υποστηρίξει κανείς δεν πειράζει, λεπτομέρειες, αφού έχουμε όλα τα άλλα αρκεί! Οχι αδελφοί μου δεν είναι λεπτομέρειες, είναι η ουσία της πίστης μας, αυτό που μας διαφοροποιεί από κάθε άλλη Ομολογία (στην πράξη τουλάχιστον), θρησκεία και δοξασία αυτού του κόσμου! Καταλαβαίνουμε για την επιθετικότητα του ιού που δεν ευνοεί τιςσυναθροίσεις, καταλαβαίνουμε για τα απαραίτητα μέτρα κ.τ.λ., αλλά δεν καταλαβαίνουμε πώς γίνεται διαχωρισμός να τρώμε από τα προϊόντα των ραφιών των σούπερ μάρκετ, να μην μεταλαμβάνουμε όμως τον ίδιο τον Κύριο! Κάποιοι τα έβαλαν με αυτούς που τολμούν να κοινωνούν (όπως είδαμε από τη μετάδοση στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών), ενώ το σωστό κατά τη γνώμη μας είναι το ακριβώς αντίθετο: ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ; Αυτός έπαθε -σταυρώθηκε και αναστήθηκε- για εμάς, για να μετέχουμε· και ποιοι είστε εσείς όσο ψηλά και να είστε, κυβερνητικοί, ρασοφόροι και μη, να μου πείτε για το αντίθετο; Χωρίς Αυτόν, τη στιγμή που πέρασε σχεδόν μήνας, πώς θα έχουμε τα «αντισώματα» για όλα τα «πνευματικά μικρόβια» και τον ίδιο τον διάβολο; Ποιος μας εγγυάται ότι θα ζούμε όταν θα περάσει όλο αυτό και πόσο διάστημα θα είναι ακριβώς για να περιμένουμε;

Συγχωρέστε με αδελφοί μου για το ύφος, συγχωρέστε με για τα λεγόμενα, αλλά έχουμε διαβάσει και έχουμε ακούσει τόσα και πραγματικά μάς ξεπερνά, να ακούμε θεολογικά επιχειρήματα για να μην ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ! Ενώ όλη η Αγία Γραφή, όλα τα κείμενα μιλούν για το ακριβώς αντίθετο! Χωρίς Θεία Κοινωνία και Θεία Ευχαριστία δεν υπάρχει Εκκλησία, είμαστε ένα ακόμη απλό σωματείο, ένα απλό Ν.Π.Δ.Δ. στο γρανάζι της κρατικής μηχανής που μας κλείνει και μας ανοίγει όποτε θέλει και όσο χρονικό διάστημα θέλει, που ουσιαστικά (για να πάμε στον τίτλο μας) μας βασανίζει, μας πληγώνει, μας σταυρώνει και μας αποκαθηλώνει για άλλη μία φορά… Χωρίς όμως έτσι να έχουμε και ελπίδα ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ! Ανάσταση δεν είναι τα ήθη και τα έθιμα που θα αναβιώσουμε και από ότι φαίνεται όλοι στις πόλεις μας πλέον, αλλά κυρίως η μετοχή στον μόσχο το ΣΙΤΕΥΤΟ! Εχουμε το παράδειγμα εκείνου του μάρτυρα των πρώτων αιώνων που τέλεσε τη Θεία Λειτουργία μέσα στη φυλακή, πήρε το λιγοστό ψωμί και το κρασί, έκανε το σώμα του Αγία Τράπεζα, είπε τα λόγια και κοινώνησε Χριστό. Δεν είπε όλες αυτές τις δικαιολογίες που δυστυχώς διαβάσαμε και σε εγκυκλίους εκκλησιαστικές, κλεισμένος είμαι μέσα, τι να κάνουμε, αν με αφήσουν ελεύθερο θα πάω να κοινωνήσω! Γιατί ξέρει ο πνευματικός άνθρωπος ότι “χωρίς Χριστό δεν ζω, με όλα τα άλλα και να τα έχω απλά επιβιώνω!”.

Ας τελειώνουμε λοιπόν: Ολους τους ναούς κλείσατε, τόσα αντισηπτικά, γάντια και μάσκες βάλατε. Ολα τα επιστημονικά σας μέτρα τα πήρατε και όμως πάλι κολλήσατε και κάποιοι ήδη έχετε κοιμηθεί! Αφήστε την Εκκλησία να είναι όντως Εκκλησία, να τελεί την αποστολή της με όλα τα πνευματικά της εφόδια, σας προκαλώ δοκιμάστε το έστω και τώρα, έστω και από περιέργεια για το τι μπορεί να κάνει, να αλλάξει και να γίνει και θα δείτε τη διαφορά! Κάντε εμάς τους κληρικούς αλλά και τους πιστούς συμμάχους σας, μην μας έχετε απέναντί σας! Δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις σας, αμφισβητούμε όμως τα αποτελέσματά σας και τη μονοδιάστατη πρακτική σας να περιμένετε από το επιστητό και το κτιστό, ενώ δεν αφήνετε το υπέρ αισθητό και το Ακτιστο να ενεργήσει…! Αν δεν έχει τη συγκατάβασή μας, την αποδοχή μας ως ανθρώπων ο Θεός, δεν θα το κάνει από μόνος του ποτέ! Ας το συνειδητοποιήσουμε όλοι, για να έρθει η Ανάσταση και η σωτηρία στη ζωή μας, αλλά και να απαλλαγούμε από όλα τα δεινά μας ουσιαστικά. Αμήν!