Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Τη φράση που αποδίδει τον τίτλο του άρθρου την είπε, ως γνωστόν, ο Ιησούς Χριστός στον Πέτρο σε μία δύσκολη στιγμή για τους μαθητές Του, οι οποίοι, αφού προηγουμένως είχαν αποβιβάσει τον Διδάσκαλο για να μιλήσει στους όχλους επί του Ορους, παρέμειναν στο πλοιάριο του Πέτρου διαπλέοντες τη θάλασσα της Τιβεριάδος. Κάποια στιγμή φουρτούνιασε η θάλασσα από τον ισχυρό άνεμο που φύσηξε ξαφνικά και το πλοίο κινδύνευε να καταποντιστεί από τα τεράστια κύματα που το χτυπούσαν συνεχώς. Οπως μας διηγείται σχετικά το περιστατικό ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (ιδ΄ 24-33), ήταν βαθιά νύχτα όταν έπιασε η φουρτούνα. Κοντά στο ξημέρωμα («τετάρτη φυλακή της νυκτός», κατά την έκφραση του Ματθαίου). Και οι φοβισμένοι από τη θαλασσοταραχή Μαθητές φοβήθηκαν ακόμη περισσότερο, καθώς είδαν στο βάθος του οπτικού τους πεδίου μία «φιγούρα» να περπατάει επάνω στα κύματα της θάλασσας. Νόμισαν ότι ήταν φάντασμα. Και μαζεύτηκαν όλοι σε μια αγκαλιά για να αντιμετωπίσουν ενωμένοι κάθε ενδεχόμενη απειλή που θα προήρχετο από τη «φιγούρα». Βλέποντάς τους ο Χριστός, που ήταν η φοβική γι’ αυτούς οπτασία, τους καθησύχασε: «Θαρσείτε, μη φοβείσθε», τους είπε. «Εγώ ειμί». Τότε αναθάρρησαν οι Μαθητές. Και ο Πέτρος, για να βεβαιωθεί ότι η «φιγούρα» που έβλεπαν ήταν πράγματι ο Χριστός, απευθυνόμενος στον Ιησού τού είπε: «Κύριε, εάν είσαι Εσύ πραγματικά αυτό που βλέπουμε, πρόσταξέ με να έλθω προς το μέρος Σου». Και η απάντηση του Χριστού προς τον Πέτρο μονολεκτική: «Ελα»! Μόλις όμως ο Πέτρος βγήκε από το πλοίο, άρχισε να βυθίζεται στη θάλασσα και πανικόβλητος ζητούσε τη βοήθεια του Χριστού: «Κύριε, σώσον με». Ο Χριστός τον έπιασε από το χέρι και τον έσωσε. Του είπε όμως ταυτόχρονα: «Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας»; Του είπε με άλλα λόγια: «Τι ήταν, Πέτρο, εκείνο που σε έκανε να διστάσεις και γι’ αυτό βούλιαζες; Η πίστη σου στα λόγια μου, αν δηλ. είμαι εγώ εκείνος που σε καλεί κοντά του, ή στην ικανότητά μου να σε κρατήσω και σένα στην επιφάνεια της θάλασσας»;
Την ίδια φράση θα την έλεγε σήμερα ο Χριστός σε όλους εμάς που θέλουμε να λεγόμαστε μαθητές Του, καθώς μέσα στη «φουρτούνα» του κορωνοϊού μάς καλεί να πάμε κοντά Του διά της Θείας Κοινωνίας: «Ο τρώγων μου την σάρκα και ο πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιω. στ΄ 54-56). Και εμείς; Φοβούμαστε να πάμε προς το μέρος Του, μήπως μας «πνίξει» κάποιο «κύμα» της επιδημίας που φτάνει μέχρι το Ποτήριο της Θείας Ματαλήψεως. Θα την έλεγε πρωτίστως στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος εμμέσως πλην σαφώς προσυπογράφει (όπως και όλοι οι Αρχιερείς που εξαρτώνται από αυτόν ή συμφωνούν μαζί του), τα διατάγματα που βάζουν «λουκέτο» στις Εκκλησίες και φράζουν έτσι τον «δρόμο» προς Αυτόν διακηρύσσοντας ότι «σήμερα κινδυνεύουν οι πιστοί, όχι η πίστη». Ενας τέτοιος επίπεδος λόγος, βγαλμένος από το στόμα του Οικουμενικού Πατριάρχη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστος, διότι μας μιλάει για τα αυτονόητα, ενώ σιωπά για εκείνα που όφειλε να επισημάνει. Για ποια πίστη όμως μιλάει ο κ. Βαρθολομαίος, που τη θεωρεί «άτρωτη» από την επέλαση του κορωνοϊού; Οι πιστοί, άσχετα από το περιεχόμενο της θρησκευτικής τους πίστης, υπόκεινται στον ίδιο παρονομαστή κινδύνου σε μία επιδημία. Εάν δεν λάβουν τα ενδεδειγμένα μέτρα προστασίας τους από τον σχετικό ιό, κινδυνεύουν όλοι εξίσου να μολυνθούν από αυτόν. Ισχύει όμως το ίδιο και για την πίστη του καθενός; Η Ορθοδοξία δηλ. την οποία εκπροσωπεί ο κ. Βαρθολομαίος, ανήκει στον ίδιο παρονομαστή με τις άλλες θρησκευτικές δοξασίες ώστε να παραμένει αλώβητη, όπως εκείνες στη σημερινή κατασκευασμένη «φουρτούνα» του κορωνοϊού; Αν έχει έτσι το πράγμα, τότε γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας; Ή γιατί ψέλνει συχνά ο κ. Βαρθολομαίος – και εμείς μαζί του – το γνωστό τροπάριο, «τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών… ο ποιών θαυμάσια μόνον»; Είναι ψευδαίσθηση το άσμα αυτό; Τότε ποιον κοροϊδεύει με αυτό ο Παναγιώτατος; Τον εαυτό του, τους άλλους ή τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό στον οποίο λέει ότι πιστεύει;
Ας αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά ορισμένους θανάσιμους κινδύνους για την πίστη μας, που ευνοούνται από την επιδημία του κορωνοϊού, κινδύνους τους οποίους περιέργως αποσιώπησε ο κ. Βαρθολομαίος. Θα αφήσω στην άκρη τον κίνδυνο που απορρέει από την παγκοσμιοποίηση, η οποία κάνει «πρόβα τζενεράλε» με τις κλειστές Εκκλησίες, επιφυλασσόμενη να κερδίσει τη μάχη στον «δεύτερο γύρο», όταν θα είναι μεν ανοιχτές οι Εκκλησίες, δεν θα υπάρχουν όμως πιστοί να τις επισκεφθούν. Θα παρακάμψω τον κίνδυνο αυτό, όχι διότι είναι ευκαταφρόνητος, αλλά διότι είναι πιο μακρινός σε σχέση με δύο άλλους κινδύνους που ελλοχεύουν σε κάθε βήμα μας, όπως ο κορωνοϊός. Πρώτος λοιπόν κίνδυνος από αυτούς τους άμεσους κινδύνους είναι ο συγκρητισμός ή η πανθρησκεία. Λανθάνει στα χείλη πολλών πεπλανημένων πιστών. Μας το είπαν άλλωστε γνωστοί «αγιογράφοι» απογευματινής εφημερίδας ή άλλοι δημοσιογράφοι με βαθιά πίστη στην αθεΐα: Οσοι πιστεύουν στον Θεό, αφού είναι όλοι παιδιά του, είναι όλοι ίδιοι και υπόκεινται στις ίδιες απαγορεύσεις σύναξης στους χώρους λατρείας. Ολοι λοιπόν στο ίδιο «σακί»: Μουσουλμάνοι ή βραχμάνοι, σταυρωτές και Εσταυρωμένος. Αντάμα η αλήθεια με το ψέμα. Μαθήματα πίστης από τους απίστους!
Κίνδυνος δεύτερος. Ο…Τσακίρης. Αυτός που πουλάει τσιπς και τα συναγωνίζεται η παπική όστια, η οποία είναι σε εξαιρετική ζήτηση την περίοδο αυτή του κορωνοϊού, από όσους φοβούνται τη Θεία Κοινωνία. Ο «διαχειριστής» μάλιστα της «επιχείρησης» κ. Φραγκίσκος, που παρασκευάζει και διαθέτει στους πιστούς την όστια, προβάλλεται από όλους, άθεους ή μη, ακόμη και από ορισμένους ορθοδόξους (!) ως πρότυπο σώφρονος Θρησκευτικού Αρχηγού, ο οποίος έγκαιρα διέγνωσε τον κίνδυνο από την επιδημία και έκλεισε όλες τις Εκκλησίες του δόγματός του. Λες και όταν ήσαν ανοικτές είχαν καμία σχέση με Εκείνον στο όνομα του οποίου λειτουργούσαν, αφού διαστρέβλωσαν όσα έλεγε και τον έκαναν μεταξύ άλλων Καίσαρα, πολεμοχαρή Σταυροφόρο, «πλυντήριο» αμαρτιών που δουλεύει με κέρματα, και Τσακίρη. Είναι αδιάφορο αν ο Τσακίρης είναι ή όχι Χριστιανός. Ο Χριστός πάντως δεν ήταν Τσακίρης. Διότι τα βράδυ του Μυστικού Δείπνου δεν μοίρασε στους Μαθητές Του τσιπς, αλλά τους έδωσε να πιουν όλοι από το ίδιο Ποτήριο. Και τους προέτρεψε για να τιμούν το όνομά Του, να κάνουν και αυτοί το ίδιο: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. κβ΄ 19). Οι ομολογητές της αλήθειας είναι σήμερα κατηγορούμενοι ως γραφικοί οπισθοδρομικοί για την εμμονή τους στην αλήθεια του Χριστού. Τις εντυπώσεις τις κερδίζουν οι αποστάτες από αυτήν. Η πανδημία είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να παραπλανήσει πολλούς από εμάς τους Ορθοδόξους και να μας σπρώξει προς τους «Εφιάλτες» της χριστιανικής πίστεως, αντί να μας φέρει προς το μέρος της αληθινής πίστης στον Χριστό.
«Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον» τους κινδύνους για την πίστη μας στη σημερινή επιδημία, που δεν είδε ή δεν θέλησε να δει ο κ. Βαρθολομαίος. Με αυτά όμως που λέει και προπαντός με εκείνα που αποσιωπά ο Παναγιώτατος, «θολώνει τα νερά». Οφείλει λοιπόν να ξεκαθαρίσει ποιον τίτλο θέλει να έχει, του «Οικουμενικού» ή του «Οικουμενιστή»; Αν και τα λεγόμενά του δείχνουν ότι του πάει περισσότερο ο τίτλος του «Οικουμενιστή» παρά του «Οικουμενικού» Πατριάρχη των Ορθοδόξων. Αλλιώς θα έψαχνε να βρει άλλα λόγια για να επισημάνει τους κινδύνους που απειλούν σήμερα την Ορθοδοξία. Και ενθυμούμενος την ολιγοπιστία του Πέτρου στη θάλασσα της Τιβεριάδος θα φρόντιζε να την αποφύγει στη σημερινή «φουρτούνα» του κορωνοϊού για να μην εισπράξει την ίδια επιτίμηση από τον Χριστό.