Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λίγες μέρες πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα. Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούγεται ἀνάμεσα στούς προεόρτιους ὕμνους, μᾶς μιλᾶ γιά τούς «προπομπούς» τοῦ Χριστοῦ καί προέρχεται ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:
«Μέ πίστη ὁ Ἀβραάμ ἐγκαταστάθηκε στή γῆ πού τοῦ εἶχε ὑποσχεθῆ ὁ Θεός, ξένος σέ ἄγνωστη χώρα, ζώντας σέ σκηνές μέ τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ, πού κι αὐτοί ἦταν κληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως. Κι αὐτό, γιατί περίμενε τήν πόλη πού θά εἶχε στέρεα θεμέλια καί πού ἀρχιτέκτονας καί δημιουργός της θά ἦταν ὁ Θεός.
Χρειάζεται νά συνεχίσω; Δέν θά μέ πάρη ὁ χρόνος νά διηγηθῆ γιά τόν Γεδεών, τόν Βαράκ, τόν Σαμψών, τόν Ἰεφθάε, τόν Δαβίδ, τόν Σαμουήλ καί τούς Προφῆτες. Μέ τήν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τό δίκαιο, πέτυχαν τήν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τή δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τή σφαγή, ἔγιναν ἀπό ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχθηκαν ἥρωες στόν πόλεμο, ἔτρεψαν σέ φυγή ἐχθρικά στρατεύματα· γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στή ζωή τούς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὥς τόν θάνατο, χωρίς νά δεχθοῦν τήν ἀπελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ὅτι μποροῦσαν νά ἀναστηθοῦν σέ μιά καλύτερη ζωή. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμούς καί μαστιγώσεις, ἀκόμη καί δεσμά καί φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μέ μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μέ προβιές καί κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν σέ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καί κακουχίες -ὁ κόσμος δέν ἦταν ἄξιος νά ἔχη τέτοιους ἀνθρώπους- πλανήθηκαν σέ ἐρημιές καί βουνά, σέ σπηλιές καί σέ τρύπες τῆς γῆς.
Ὅλοι οἱ παραπάνω, παρά τήν καλή μαρτυρία τῆς πίστης τους, δέν πῆραν ὅ,τι τούς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Αὐτός εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιά μᾶς, ἔστι ὥστε νά μή φθάσουν ἐκεῖνοι στήν τελειότητα χωρίς ἐμᾶς».
Πολλά ὀνόματα μνημονεύονται σ’ αὐτό τό ἀνάγνωσμα. Ὀνόματα ἀνθρώπων πού περίμεναν Λυτρωτή καί ἀπολύτρωση, νοστάλγησαν Σωτῆρα καί σωτηρία, ἔκλαψαν γιά τήν ἁμαρτία καί τήν πτώση.
Ὁ ἄνθρωπος μετά τήν πτώση ἀποξενώθηκε ἀπό τόν Θεό, ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐπαναστάτησε, ἀλλοτριώθηκε καί ἔπεσε στήν εἰδωλολατρία. Ὑπῆρχαν, ὅμως, πάντα οἱ λίγοι πού περίμεναν Λυτρωτή, τόν Μεσσία. Εἶναι τό «ἐκλεκτό λεῖμμα». Σ’ αὐτή τήν κατηγορία ἀνῆκαν οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ἀξιώθηκαν νά δοῦν τόν Χριστό, ὄχι σαρκωμένο, ἀλλά γεννημένο μέσα τους μέ τήν κατά τό δυνατόν ἕνωση μαζί Του, ἀκολουθώντας τίς ἐντολές καί τήν δικαιοσύνη Του. Πρῶτος ὁ Ἀβραάμ καί ἔπειτα πολλοί ἄλλοι εἶχαν μεγάλη πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί στά λόγια Του. Μ’ αὐτή τήν δύναμη τῆς πίστεως κατόρθωσαν ὅσα μᾶς περιγράφει ὁ Ἀπόστολος σήμερα.
Ἡ Παναγία μας πάλι συνετέλεσε πολύ στή σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ «ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου δέν ἦταν μόνο ἔργο τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς θελήσεως τοῦ Υἱοῦ, ἀλλά καί τῆς θελήσεως καί τῆς πίστεως τῆς Παρθένου», γράφει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Μέ τήν ἄκρα καθαρότητά της ἡ Παναγία μας ἀξιώθηκε νά γίνη ἡ «χώρα τοῦ Ἀχωρήτου».
Ὅλοι οἱ Προπάτορες ἀγωνίσθηκαν καί μόχθησαν νά προετοιμάσουν τό ἔδαφος γιά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά προετοιμασθοῦμε γιά νά γιορτάσουμε ἐπάξια τήν ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτήρα μας.
Χρειάζεται πίστη ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μοναδικός Σωτήρας καί Κύριός μας. Ἄν οἱ Προπάτορες εἶχαν τόση πίστη πρίν ἔλθη ὁ Χριστός, πόση πρέπει νά ἔχουμε ἐμεῖς;
Ἕνα βασικό στοιχεῖο ἀποδείξεως καί πράξεως τῆς σωστῆς πίστεως εἶναι ἡ μετάνοια. Ἄν δέν μετανοήσουμε, ἄν δέν ἀλλάξουμε τρόπο σκέψεως καί ζωῆς, ἄν δέν σταματήσουμε νά σκεπτόμαστε ἐγωϊστικά, δέν θά μπορέσουμε οὔτε λίγο νά πλησιάσουμε αὐτό τό μεγάλο μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως.
Ἡ μετάνοια εἶναι τό σταμάτημα ἑνός ὀλέθριου, ἀνελεύθερου μονόλογου μέ τόν ἑαυτό μας καί τό ξεκίνημα τοῦ διαλόγου μέ τόν ζωντανό Θεό. Ἡ μετάνοια θεραπεύει τήν ἀρρωστημένη ψυχή μας πού γίνεται ἐμπόδιο στό νά αἰσθανθοῦμε τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς μποῦμε, λοιπόν, κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ, ἄς πάρουμε τήν ἀπόφαση νά ἀλλάξουμε ριζικά, ὅ,τι κι ἄν μᾶς κοστίση, καί μόνο τότε θά θεραπευθοῦμε· θεραπεία πού δίνεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Βρέφους τῆς Βηθλεέμ.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.