τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Ἡ Ἱερουσαλὴμ σείεται ἀπὸ θόρυβο καὶ συγκίνηση. Ὁ λαὸς ἔχει ξεχυθῇ στοὺς δρόμους. Ἕνα ἀντίθετο ποτάμι συναισθημάτων κυκλοφορεῖ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους: εὐφροσύνη καὶ δέος, ἐλπίδα καὶ ἀπορία. Ὁ Ἰησοῦς, ὁ ῥαββί, ὁ θαυματουργὸς Διδάσκαλος ποὺ ἀνέστησε τὸν Λάζαρο, εἰσέρχεται στὴν πόλη. Ὄχι μὲ τὴν μεγαλοπρέπεια ἐνὸς κοσμικοῦ βασιλέως, ἀλλὰ μὲ τὴν ταπείνωση ἐνὸς Ἀμνοῦ ποὺ ὁδηγεῖται στὴν θυσία.
Ὁ ὄχλος κρατάει βάγια, φοινικόκλαδα, τὰ σύμβολα τῆς νίκης. Παιδιὰ καὶ μεγάλοι φωνάζουν: «Ὠσαννά! Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!». Ἡ χαρὰ τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ὑποδοχὴ ἑνὸς μεγάλου Διδασκάλου. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ βλέπουν ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ τοὺς λυτρώσῃ, ποὺ μπορεῖ νὰ χαρίσῃ ζωὴ πέρα ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο.
Ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται μὲ βλέμμα γαλήνιο. Στὴν καρδιά Του ἔχει συναίσθηση τοῦ ὅτι αὐτὸς ὁ ὄχλος ποὺ τώρα τὸν ὑποδέχεται μὲ χαρά, σὲ λίγες μέρες θὰ φωνάζῃ «Σταύρωσον αὐτόν!». Καὶ ὅμως, συνεχίζει. Ὁ δρόμος τῆς θυσίας Του εἶναι μονόδρομος. Ἔχει ἔρθῃ νὰ ἀναστήσῃ ὄχι μόνο τὸν Λάζαρο, ἀλλὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων εἶναι ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ φωτός, ποὺ ὅμως ὁδηγεῖ στὴν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους. Εἶναι ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος, ἀλλὰ καὶ τὸ προοίμιο τοῦ ὀδυνήρου ἐκείνου τέλους ποὺ θὰ γίνῃ αἰώνια ἀρχή. Τὸ χαροποιὸ πένθος ἀρχίζει. Τὰ βάγια, σύμβολα νίκης, θὰ γίνουν σὲ λίγες μέρες δάκρυα μπροστὰ στὸν Σταυρό.
Καὶ ὅμως, μέσα σὲ αὐτὸν τὸν ἄλλοτε ἀνθρώπινο, ἄλλοτε θεῖο παραλογισμό, ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια: ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε γιὰ νὰ θριαμβεύσῃ ὡς γήινος βασιλεύς, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναστήσῃ τὸν ἄνθρωπο. Στὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἡ χαρὰ ἀναμιγνύεται μὲ τὴν προσδοκία τῆς θυσίας, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀναστάσεως. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος Βασιλεὺς ποὺ ἔρχεται ὄχι γιὰ νὰ πάρῃ, ἀλλὰ γιὰ νὰ δώσῃ, ὄχι γιὰ νὰ δεχθῇ τιμές, ἀλλὰ γιὰ νὰ θυσιαστῇ.
Κι ἐμεῖς σήμερα, κρατῶντας τὰ δικά μας βάγια, προσκυνοῦμε ὄχι ἕναν ἐπίγειο ἡγέτη, ἀλλὰ τὸν Βασιλέα τῆς Αἰωνιότητας. Καὶ στὴν καρδιά μας, ἡ κραυγὴ «Ὠσαννά!» συναντᾷ τὴν σιγὴ τοῦ Γολγοθᾶ, προσδοκῶντας τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
