Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
«…ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἤ τὸν ὄνον αὐτοῦ ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγών ποτίζει;» (Λουκᾶ 13,15)
Τὴν εἰκόνα, τὴν ὁποίαν τόσο παραστατικά και γλαφυρά ἀναπαριστᾶ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ Κύριός μας μὲ τὴν ρητορική του ἐρώτηση στὸν σκληρόκαρδο ἀρχισυνάγωγο, σύμφωνα μὲ τὸ σημερινό μας Εὐαγγέλιο, ὅλο καὶ λιγότεροι συνάνθρωποί μας σήμερα θὰ μποροῦν πλέον νὰ τὴν κατανοοῦν. Ὄχι διότι ἡ φράση αὐτὴ περιλαμβάνει τόσο πολλές ὑψηλὲς ἔννοιες καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἀφ’ἑαυτοῦ δυσνόητη, ἀλλὰ διότι ὁ λαός μας κατὰ τὸ πλεῖστον ἔχει περάσει πρὸ πολλοῦ σὲ συνθῆκες ἀστικῆς ζωῆς. Ὁ ἀγροτικὸς βίος, ποὺ ὑπονοεῖται στὴν Δεσποτικὴ αὐτὴ ἐρώτηση, ἔχει φύγει γιὰ πολλοὺς ἀνεπιστρεπτί.
Τί εἶπε ὁ Κύριος στόν προϊστάμενο τῆς Συναγωγῆς;
«Ὁ καθένας σας τό Σάββατο δέν λύνει τό βόδι του ἤ τόν ὄνο του ἀπό τή φάτνη καί δέν τόν πηγαίνει στή ποτίστρα νά τόν ποτίση;».
Πόσοι ὅμως ἔχουν σήμερα ἀπὸ τοὺς χριστιανούς μας φάτνη ζώων, ἀφοῦ ἐλάχιστοι συντηροῦν στὸ σπίτι τους βόδια καὶ ὄνους. Ἀντὶ γιὰ φάτνη ἔχουν τὰ ὑπόστεγα γιὰ νὰ ἀσφαλίζουν τὰ ἁμάξια τους καὶ ἀντὶ γιὰ ζῶα, ὅπως ἦσαν παλιὰ τὰ μὲν βόδια γιὰ τὶς βαρειὲς γεωργικὲς ἐργασίες καὶ τὰ ταπεινὰ ὀνάρια γιὰ τὴν μεταφορά τους, σήμερα ἀντικατέστησαν τίς μηχανές. Τὰ πρῶτα μὲ τὰ ποικίλα γεωργικὰ μηχανήματα, τὰ δεύτερα μὲ τὰ ἀναρίθμητα αὐτοκίνητα, μικρὰ καὶ μεγάλα. Καὶ ἐμεῖς ἂς συνεχίζωμε νὰ δοξάζωμε τὸν Θεόν μας μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδὸ γιὰ τὴν χλόη, ποὺ χαρίζει «τῇ δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. 103,14).
Ἡ «δουλεία», οἱ δοῦλοι, οἱ ὑπηρέτες ποὺ ἔδωσε ἐν τῇ φιλανθρωπίᾳ Του ὁ Ὕψιστος στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ἦσαν, κατὰ τὸν Ψαλμωδό μας, τὰ διάφορα ζῶα, πρόθυμα καὶ εὐάγωγα, γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετοῦν στὶς ἐργασίες του καὶ τὶς μετακινήσεις του. Τὰ ὁποῖα σήμερα εἶναι μακρυά του, ἀφοῦ τὰ ἀντικατέστησε μὲ τὶς μηχανές.
Παρ’ ὅλη ὅμως αὐτὴ τὴν καταπληκτικὴ τεχνολογικὴ ἐξέλιξη, ποὺ ἄλλαξε ἄρδην τὴ ζωή μας, τὰ ζῶα δὲν παύουν νὰ εἶναι μέρος αὐτῆς τῆς ζωῆς τῆς ἐφήμερης ποὺ ζοῦμε, χάρις στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία συμμετέχουν ἔμψυχα καὶ ἄψυχα, λογικὰ καὶ ἄλογα. Γι’ αὐτὸ καὶ βλέπομε νὰ μὴ λείπουν καὶ ἀπὸ τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο, ποὺ δὲν ἔχει τόσο τὴν ἀνάγκη τους, εἴτε γιὰ τὶς ἐργασίες του, εἴτε γιὰ τὴν μετακίνησή του.
Ἐξάλλου, ἄς μὴ φαίνεται παράξενο, τὰ ζῶα ἐπλάσθησαν ἀπὸ τὸν Μεγαλοδύναμο κάποτε νὰ γίνωνται, ἄλογα αὐτὰ ὄντα, διδάσκαλοι σὲ μᾶς, τὰ λογικὰ ὄντα τῆς κτίσεώς Του. Νὰ θυμηθοῦμε τὴν θερμὴ προτροπὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας, προκειμένου νὰ μάθωμε νὰ ἐμπιστευώμαστε τὴν Θεία Πρόνοια, νὰ κυττάξωμε προσεκτικά, στοχαστικὰ, τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ὁποία «οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτὰ;» (Ματθ. 6,26).
Νὰ στραφοῦμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ νὰ ἀκούσουμε τὴν φωνὴ τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου, ὅταν στηλιτεύοντας τὴν ἀχαριστία τοῦ λαοῦ ἀναφέρεται στὴν ὑπακοὴ καί τὴν εὐγνωμοσύνη τῶν κατοικίδιων ζώων πρὸς τὸν κύριο τους; «Ἔγνω βοὺς τὸν κτησάμενον αὐτὸν καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δὲ μὲ οὐκ ἔγνω» (Ἡσαΐου 1,3).
Νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὶς ὡραῖες ἀναφορὲς τοῦ Σοφοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πρὸς τὸν ὀκνηρὸ καὶ ἀκαμάτη ἄνθρωπο σχετικά μέ τὸ ἐξαιρετικὰ φιλόπονο μυρμήγκι, ἤ τὴν σοφὴ μέλισσα μὲ τὸν ἀξιοθαύμαστο καρπό της, τὸ γλυκύτατο μέλι; «Ἴθι πρὸς τὸν μήρμυκα, ὦ ὀκνηρὲ, καὶ ζήλωσον ἰδών τάς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ γενοῦ ἐκείνου σοφώτερος… Ἤ πορεύθητι πρός τήν μέλισσαν καί μάθε ὡς ἐργάτις ἐστί… ἧς τούς πόνους βασιλεῖς καί ἰδιῶται πρός ὑγείαν προσφέρονται…» (Παροιμίαι 6,6. 8α -8β).
Ὥστε χρήσιμα ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ μᾶς διδάσκουν ἁπλὲς ἀλήθειες τοῦ βίου, εἶναι τὰ ζῶα τοῦ Θεοῦ μας. Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα πλεῖστες οἰκογένειες συγκαταριθμοῦν στὰ μέλη τους καὶ μικρὰ ἀγαπημένα κατοικίδια ζῶα. Ἰσχυρίζονται σοφοὶ ἰατροί, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ψυχολογικά μας προβλήματα, ἰδίως τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ζεῖ μέσα στὴν ἀποπνικτικὴ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως πόλι, πόσο συμβάλλουν στὴν ψυχική του ἠρεμία.
Ἐμεῖς σήμερα, μὲ τὴν ἀφορμὴ τοῦ Εὐαγγελίου μας, καὶ συγκεκριμένα τὴν ἀναφορὰ τοῦ Χριστοῦ μας στὰ βόδια καὶ τὰ ταπεινὰ γαϊδουράκια καὶ τὴν φροντίδα τους τότε, ἀπευθυνόμενοι στὴν οἰκογένεια παρακαλοῦμε νὰ δείχνουν τὴν σωστή ἀνθρώπινη συμπεριφορὰ τους ἀπέναντι στὰ μικρὰ ζῶα. Οὔτε ὑπερβολικὴ φροντίδα, οὔτε ὅμως καὶ κακομεταχείριση. Ἄς διδαχθοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τώρα νὰ δείχνουν ἀγάπη στὰ μικρὰ αὐτὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ μας, τὰ τόσο ἀπαραίτητα στὸν ἀνθρώπινο βίο ἕνα καιρό. Ὁ εὐσεβὴς καὶ σωστὸς χριστιανὸς ἔτσι ἀκριβῶς συμπεριφέρεται ἀπέναντί τους. «Δίκαιος οἰκτίρει ψυχάς κτηνῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ σπλάγχνα τῶν ἀσεβῶν ἀνελεήμονα» (Παροιμ. 12,10).
