Δεν θα κοινωνήσουν…είναι συναχωμένα…!!!

π. Αντώνιος Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες, κατά καιρούς σας κάνουμε κοινωνούς διαφόρων περιστατικών στην ποιμαντική και γενικότερα ιερατική μας διακονία και από ότι έχουμε καταλάβει, από κάποια σχόλια που έχουμε λάβει, σας αρέσει και τα προτιμάτε γιατί βλέπετε την Θεολογία μας, από πρακτικά και απτά παραδείγματα. Κάποια από τα περιστατικά είναι για προβληματισμό, κάποια έχουν και κάποιον εύθυμο χαρακτήρα, αλλά τα περισσότερα δυστυχώς είναι για κλάματα στην κυριολεξία της έννοιας.

Σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα περιστατικό που συνέβη μόλις χθες (το άρθρο γράφεται Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019) κατά το τέλος της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας και μάλιστα αφορά πολύ φιλικό και αγαπητό μας ζευγάρι και πέσαμε κυριολεκτικά από τα σύννεφα μετά την στιχομυθία μας…! Πριν αναφερθούμε τι ακριβώς έχει συμβεί, επιτρέψτε μας να δώσουμε κάποια επιπλέον στοιχεία για το ζευγάρι αυτό, γιατί δεν είναι κάποιοι που δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία, είναι από τις οικογένειες εκείνες, που μαζί με τα δίδυμα αγοράκια τους (περίπου 3,5 χρόνων) εκκλησιάζονται σχεδόν κάθε Κυριακή και κοινωνούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους τακτικά. Η σύζυγος μάλιστα με εκκλησιαστική από τους γονείς της ανατροφή, ήταν χρόνια μέλος των νεανικών Συνάξεων στις Ενορίες που διακονούσαμε στο παρελθόν, με συνειδητή συμμετοχή, με πολλές απορίες και προβληματισμούς, από γνήσια αναζήτηση και ενδιαφέρον και μάλιστα και τώρα που λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων έχει περιοριστεί από όλα αυτά, φροντίζει να τροφοδοτείται πνευματικά, αφού ακούει πολλές ομιλίες στο διαδίκτυο, διαβάζει θεολογικά άρθρα και γενικότερα προσπαθεί όσο μπορεί! Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες, που εμείς ιδιαίτερα οι κληρικοί καυχόμαστε, θεωρούμε ότι είναι σε έναν καλό και ασφαλή δρόμο, καθώς η πορεία τους, η συχνή «επι-κοινωνία» με την Εκκλησία και με εμάς προσωπικά και η συμμετοχή τους στην Ιερά Εξομολόγηση, μας δημιουργεί έναν εφησυχασμό…!

Ιδιαίτερα τα τελευταία όμως, έφτασαν να μας ανατραπούν εντελώς! Μας ήρθε στη μνήμη μας η ρήση -και όσο περνάνε τα χρόνια- και παρακαταθήκη του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου: «Δεν ανησυχώ ότι θα αδειάσουν οι Εκκλησίες… ανησυχώ με τι πιστούς θα γεμίσουν…!» και ταυτόχρονα μας δημιούργησε  μία ανησυχία και παράλληλα εύλογη απορία: Αν αυτοί, που είναι τόσο κοντά στην Εκκλησία, λένε και πιστεύουν αυτά, τότε οι περισσότεροι άλλοι που είναι συνειδητά «εκτός» ή έστω «σε τυπική» ή «χλιαρή» σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία του… πού βρίσκονται και τι άλλα αλλότρια και βέβηλα πιστεύουν;

Μη σας κρατάμε όμως άλλο σε αγωνία, ας περιγράψουμε το περιστατικό όπως το βιώσαμε: Το ζευγάρι με τα παιδάκια του αυτή τη φορά άργησε και ήρθε την ώρα της απολύσεως και λίγο πριν το «Δι’ ευχών» και των αρκετών Ενοριακών Ανακοινώσεων. Κάποιοι κληρικοί κρατούν την ακρίβεια και δεν κοινωνούν όσους έρχονται μετά τη Θεία Μετάληψη, κάποιοι άλλοι δείχνουν μία οικονομία (ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά που δεν φταίνε αυτά για την αργοπορία των γονιών τους ή εξαρτώνται από αυτούς αποκλειστικά και δεν μπορούν να προσέλθουν από μόνα τους τα ίδια για να έχουν ευθύνη), μεταξύ αυτών και εμείς. Την ώρα του Αντιδώρου μαζί με τους υπόλοιπους πιστούς προσήλθε και το ζευγάρι μας, με τα χαριτωμένα διδυμάκια και τους λέμε: «Θα κοινωνήσουν (τα παιδάκια) ε; Πηγαίνετε στην δεξιά πόρτα του Ιερού και περιμένετε…»! Ομως μου γνέφουν οι γονείς το κεφάλι τους αρνητικά και ρωτήσαμε «Γιατί»; Η απάντησή τους: «Ξέρετε πάτερ; Είναι λίγο συναχωμένα, έχουν από χθες μυξούλες και είπαμε να μην κοινωνήσουν και κολλήσουν τα άλλα παιδάκια…»!!! Με έκπληξη και απογοήτευση ταυτόχρονα αποκριθήκαμε: «Ορίστε;; Τι είναι αυτά που λέτε; Περιμένετε από εκεί και θα τα πούμε…»! Οταν τελείωσε η διανομή του αντιδώρου, τα παιδάκια είχαν κοινωνήσει ήδη από τον συνεφημέριό μας και πιάσαμε ιδιαιτέρως ως οφείλαμε τους γονείς! Η απάντησή τους στο τέλος της συζήτησης: «Α δεν το ξέραμε ότι μπορούμε να κοινωνούμε, το λέγαμε από αγωνία να μην την πληρώσει κάποιος άλλος που δεν φταίει και μάλιστα (λέει η σύζυγος), συμβούλευα τόσο καιρό τον πατέρα μου, αν είναι άρρωστος να μην πηγαίνει να κοινωνάει…»!!!

Φυσικά αυτή η αντίληψη, δεν είναι μόνο αυτού του ζευγαριού, δυστυχώς είναι ευρύτατα διαδεδομένη και έχει και άλλη παράμετρο, κάποιοι δεν έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά δεν προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία γιατί φοβούνται ότι θα κολλήσουν από την κοινή Ιερά Λαβίδα και από το Αγιο Δισκοπότηρο, κάποια αρρώστια που έχουν άλλοι…! Εχουμε προσωπική εμπειρία, όταν πριν αρκετά χρόνια, μία κυρία στον Αγιο Στυλιανό στο ΠΑΑΠ (πρώην Πίκπα) Βούλας, είχε στην τσάντα της κάποια κουταλάκια πλαστικά και ήθελε να μας τα δώσει την ώρα της Θείας Μεταλήψεως. Οταν τη ρωτήσαμε με έκπληξη γιατί; Μας απάντησε με μία φυσικότητα: «Ε, μην κολλήσουμε και κάτι, μερικά (παιδιά του ιδρύματος) είναι πολύ άρρωστα…»!!! Πολλές φορές επίσης, αρκετοί Χριστιανοί όταν λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία, προσπαθούν συστηματικά να μην ακουμπήσουν καθόλου την Ιερά Λαβίδα, γιατί όπως ομολογούν όταν ερωτηθούν εκ των υστέρων, σιχαίνονται και δεν αντιλαμβάνονται πέρα από την ασθενή τους πίστη, τον κίνδυνο να γίνει κάποια «ζημιά» και να χυθεί η Θεία Κοινωνία κάτω!

Αντιλαμβανόμαστε όλοι αδελφοί μου από τα παραπάνω, ότι δεν είναι θέμα ιδιορρυθμίας ή παραξενιάς κάποιων, αλλά έλλειμμα πίστης, το τι πραγματικά υπάρχει μέσα στο Αγιο Ποτήριο κατά τη Θεία Κοινωνία και Ιερά Μετάληψη. Δεν είναι μία κοινή «τροφή» όπως τα άλλα που παρασκευάζονται από τους ανθρώπους όλου του κόσμου, δεν έχουμε μπροστά μας ψωμί και κρασί, αλλά μετά τον Καθαγιασμό και την ώρα που μεταλαμβάνουμε παίρνουμε μέσα μας το ίδιο και το αυτό ΣΩΜΑ και το ΑΙΜΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ! Η Θεία Κοινωνία λοιπόν, είναι το φάρμακο «του μη αποθανείν». Οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν τη Θ. Κοινωνία «φάρμακον αθανασίας» και όχι αιτία θανάτου, είτε πνευματικού είτε σωματικού. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μάς καθαρίζει από τις αμαρτίες, μάς χαρίζει την αιώνια ζωή. Πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του πιστό και γνήσιο μέλος της Εκκλησίας και ταυτόχρονα να διανοείται και να πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μεταδοθεί διά της Θείας Κοινωνίας οποιαδήποτε μολυσματική αρρώστια;

Ολοι αυτοί που υποστηρίζουν όλα αυτά και γενικότερα στην εποχή της έντονης αποστασίας, λογοκρατίας και απιστίας που βρισκόμαστε, δεν βλέπουν ότι  ποτέ – μα ποτέ, δεν παρουσιάστηκε έστω κι ένα κρούσμα κάποιας μόλυνσης από τη Θεία Κοινωνία; (να το δουν εννοούμε σε βάθος και να το μελετήσουν επιστημονικά). Αλλωστε αν ήταν κάποιοι που κινδύνευαν να κολλήσουν άμεσα, είμαστε εμείς οι Κληρικοί που στο τέλος της Θ. Λειτουργίας καταλύουμε ό,τι περισσεύει από τη Θ. Κοινωνία στο Αγιο Ποτήριο και ιδιαίτερα οι Ιερείς των Νοσοκομείων που κοινωνούν συνήθως αρρώστους με βαριές μολυσματικές νόσους. Τι να πει κανείς για τον π. Χρύσανθο, κατά κόσμον Ματθαίο Κατσουλογιαννάκη, ο οποίος ήταν ο Ιερέας της Σπιναλόγκας, όπου ως γνωστόν εξορίζονταν οι ασθενείς με τη νόσο του Χάνσεν (λεπροί) και τότε μάλιστα δεν υπήρχε θεραπεία; (Εξεδήμησε εις Κύριον στις 3 Απριλίου 1972 και ενταφιάσθηκε στη Μονή Τοπλού).

Κλείνοντας αδελφοί μου και αυτό το άρθρο, ίσως ακουστεί σκληρό, αλλά όσοι πιστεύουν ακόμη, παρόλα αυτά που παραθέσαμε, ότι κάποιος κινδυνεύει να κολλήσει κάτι από τη Θεία Κοινωνία, καλύτερα να μην προσέρχονται καθόλου και να το αναφέρουν άμεσα στον πνευματικό τους, γιατί σωματικά ίσως δεν πάθουν κάτι, αλλά τέτοιες αμφιβολίες θα έχουν αργά ή γρήγορα πνευματικές συνέπειες και αυτές είναι και οι χειρότερες, γιατί δεν φαίνονται (φαινομενικά λαμβάνουν θεία κοινωνία όπως και οι υπόλοιποι, αλλά ουσιαστικά βάζουν μέσα τους «κάρβουνο», ο Θεός δεν εμπαίζεται)… αλλά όταν έρθουν θέλει βαθιά μετάνοια και πολλή πνευματική προσπάθεια για να φύγουν…! Ο Θεός να μας ελεεί… Αμήν!

«Κιβωτό της Ορθοδοξίας»