Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου το πρωί στον Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Κυμίνων τελέστηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιόππης κ. Δαµασκηνού, συλλειτουργούντων του Σεβ. Μητροπολίτου Ελενουπόλεως κ. Ιωακείμ, ο οποίος χοροστάτησε στον Όρθρο, του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Ανθηδώνος κ. Νεκταρίου, του Σεβ. Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου και του Σεβ. Μητροπολίτου μας Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο. Ενώ στο ΙερόΒήμα συμπροσευχήθηκε και έλαβε μέρος στο μνημόσυνο ο Σεβ. Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο του κατά σάρκα πατρός του Αγιοταφίτου Αρχιμανδίτου πατρός Ιερωνύμου Δελίογλου, ο οποίος κατάγεται από τα Κύμινα και διακονεί τα Πανάγια Προσκυνήματα, καθώς και το μνημόσυνο του αειμνήστου Δημάρχου Δέλτα Νικολάου Γιουτίκα.
Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων τίμησε τον Πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού και επίκουρο καθηγητή της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης κ. Νικόλαο Κόϊο με το χρυσό μετάλλιο του Αποστόλου Παύλου της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας για την προσφορά του στην εκκλησία, στην εκπαίδευση και στην πατρίδα μας.
Τέλος ο Σεβασμιώτατος εγκαινίασε μαζί με τους Αρχιερείς και τους Άρχοντες του τόπου το νέο Αρχονταρίκι της ενορίας, που δημιουργήθηκε με τις άοκνες προσπάθειες του Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Πρωτοπρεσβυτέρου π. Χρήστου Αιγίδη και των συνεργατών του, τους οποίους και συνεχάρη για το έργο που επιτελούνε.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων καί βάλω τόν δάκτυλόν μουεἰς τόν τύπον τῶν ἥλων καί βάλω τήν χεῖρα μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ οὐ μή πιστεύσω».
Μία ὁμολογία ἀμφιβολίας εἶναι οἱ λόγοι τοῦ ἑορταζομένου σήμερα ἁγίουἀποστόλου Θωμᾶ. Μία ὁμολογία ἀμφιβολίας στούς λόγους τῶν μαθητῶν Κυρίου, πού ἦταν παρόντες, ὅταν ὁ Χριστός ἐμφανίσθηκε ἀναστημένος. Μία ὁμολογίαἀμφιβολίας στή διαβεβαίωση τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἰωάννου ὅτι εἶδαν κενό τό μνημεῖοὅπου ἐτάφη ὁ διδάσκαλός τους. Μία ὁμολογία ἀμφιβολίας στή μαρτυρία τῶν μυροφόρων γυναικῶν, στή μαρτυρία τῶν μαθητῶν πού τόν εἶδαν καί συνομίλησαν μαζί του στόν δρόμο πρός τούς Ἐμμαούς.
Τόσοι πολλοί τόν διαβεβαίωναν ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, ὅπως τούς εἶχε ἤδη πεῖ, ἀλλά ὁ Θωμᾶς δέν ἤθελε νά πιστεύσει. Ἤθελε νά δεῖ μέ τά μάτια του τόν τύπο τῶν ἥλων καί νά βάλει τόν δάκτυλό του στίς πληγές πού εἶχαν ἀφήσει τά καρφιά στά χέρια του καί ἡ λόγχη πού τρύπησε τήν πλευρά του, προκειμένου νά πιστεύσει.
Τρία χρόνια μαθητείας κοντά στόν Χριστό, τρία χρόνια ἄκουε τόν διδάσκαλό του νά ρωτᾶ τούς ἀνθρώπους πού τόν πλησίαζαν ἐάν ἔχουν πίστη, καί ἐπαινοῦσε ὅσους τή διέθεταν, ἀλλά ὁ ἴδιος φαίνεται νά μήν πιστεύει, φαίνεται νά μήν τοῦ ἀρκοῦν τά λόγια, ἀλλά νά θέλει καί χειροπιαστές ἀποδείξεις.
Ζητᾶ νά βάλει τόν δάκτυλό του στόν τύπο τῶν ἥλων, ζητᾶ νά ἀγγίξει τή λογχισμένη πλευρά τοῦ Κυρίου γιά νά πιστεύσει. Καί ἡ ἀπαίτησή του γίνεται δεκτή. Ὁ Κύριοςἀνταποκρίνεται στό αἴτημα τοῦ μαθητοῦ του καί ἀπαντᾶ στά ἐρωτήματα τῆς ψυχῆς του. Γιατί ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ εἶναι ἔκφραση τῆς ἀνθρωπίνηςἀδυναμίας· καί ὁ Χριστός, πού δέν ἀπέρριψε τόν Πέτρο γιά τήν ἄρνησή του, δέν μπορεῖ νά ἀπορρίψει τόν Θωμᾶ γιά τήν ἀμφιβολία του. Σπεύδει νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημά του γιά νά δώσει τόσο σέ αὐτόν ὅσο καί σέ ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀνά τούς αἰῶνες θά ἀμφιβάλλουν ὄχι ἀπό ἀπιστία ἀλλά ἀπό ἄγνοια ἤ ἀδυναμία, μίαἀπάντηση. Σπεύδει νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημά του γιά νά δείξει τήν ἄμετρη ἀγάπη του πρός τό πλάσμα του.
Γιατί πῶς ἦταν δυνατόν αὐτός πού ἔλαβε «δούλου μορφήν» καί ἔκρυψε τό μεγαλεῖο τῆς Θεότητός του μέσα στό χοϊκό ἔνδυμα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως γιά νά σώσει τό πλάσμα του, νά μήν θελήσει νά τό ἀποκαλύψει γιά νά τό ἑλκύσει κοντά του.
Πῶς ἦταν δυνατόν νά μήν θελήσει ὁ Χριστός νά διδάξει στό πρόσωπο τοῦδυσπιστοῦντος μαθητοῦ του γιά μία ἀκόμη φορά τούς ἀνθρώπους ὅτι τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατο γιά Ἐκεῖνον καί ὅτι ἡ ἀνάσταση γιά τήν ὁποία τούς μίλησε εἶναι μία χειροπιαστή πραγματικότητα.
Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερός εὐαγγελιστής δέν ἀποσιωπᾶ τό ἐρώτημα τοῦ Θωμᾶ, δέν καλύπτει τήν ἀμφιβολία του, δέν δικαιολογεῖ τήν ἀπιστία του, ἀλλά τήν προβάλλει ὡς παράδειγμα καλῆς ἀπιστίας καί ἀγαθῆς ἀμφιβολίας πού ὁδηγεῖ ὄχι στήν ἀπόρριψηἀλλά στήν πίστη.
Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐπαινεῖ τήν ἀμφιβολία τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ καί τόν προτρέπει νά συνεχίσει νά ἐπιμένει, γιά νά ἐνισχυθεῖ ἡ δική του πίστη. «Ἐπίμεινον, ὦ Θωμᾶ, … ἵνα σοῦ βλέποντος, ἐγώ βεβαιωθῶ τήν ψυχήν … σοῦ γάρἀπιστοῦντος, ἐγώ πιστεύειν διδάσκομαι». Συνέχισε νά ρωτᾶς, γιατί ἡ δική σουἀπιστία, εἶναι γιά μένα μάθημα πίστεως.
Μάθημα πίστεως εἶναι καί γιά μᾶς, ἀδελφοί μου, ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ἀπιστία τοῦἀποστόλου Θωμᾶ, πού τιμοῦμε σήμερα ἐδῶ στόν ναό τῶν ἁγίων καί πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου.
Μάθημα πού θά πρέπει νά μᾶς διδάξει νά μήν κρατοῦμε τούς λογισμούς καί τίς σκέψεις τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἀπιστίας στήν ψυχή μας, οὔτε νά παρασυρόμεθαἀπό αὐτές πού διατυπώνουν ἄλλοι ἄνθρωποι γύρω μας, ἀλλά νά τά ἀναθέτουμε στόν Θεό μέ ἐμπιστοσύνη καί Ἐκεῖνος θά βρεῖ τόν τρόπο νά μᾶς ἀπαντήσει καί νά μᾶς πείσει.
Εἶναι μάθημα πίστεως ἀπό τό ὁποῖο ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη, γιατί ἡ πίστη ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί τῆς σωτηρίας μας, τήν ὁποία μᾶς ἐξασφάλισε μέ τή σταυρική του θυσία καί τήν ἀνάστασή του ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, χαρίζοντάς μας τή δυνατότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τή μακαριότητα τῆς οὐρανίου βασιλείας του.
Αὐτήν παρακαλοῦμε σήμερα νά χαρίσει καί στόν ἀείμνηστο ἀδελφό μας Πέτρο, τοῦ ὁποίου τελοῦμε τό ἐτήσιο μνημόσυνο καί ὁ ὁποῖος ἔζησε μέ πίστη στόν Χριστό καί προσέφερε μέ πολλή ἀγάπη στήν Ἐκκλησία τόν υἱό του, τόν π. Ἱερώνυμο, ὁὁποῖος διακονεῖ τά Πανάγια Προσκυνήματα καί ἔχει τήν εὐλογία νά θέτει καθημερινά τόν δάκτυλό του στά ἴχνη τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί νά ζεῖ τό θαῦμα τῆς πίστεως στόν Ἀναστάντα Χριστό. Καί εὐχόμεθα ἀπό καρδίας τόσο ἡ ἐλαχιστότης μουὅσο καί οἱ Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ὁ ἀναστάς Κύριος νά ἀναπαύει κοντά του τόν κεκοιμημενο καί νά παρηγορεῖ τούς οἰκείους του.
Θά ἤθελα ὅμως κλείνοντας νά εὐχαριστήσω θερμότατα ὅλους τούς Σεβασμιωτάτους Ἁγίους ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι ἦρθαν καί ἀπό κοντά καί ἀπό μακρυά, καί ἀπό τάἹεροσόλυμα, τήν Κωνσταντινούπολη, τήν Κοζάνη καί τήν Κατερίνη, ἐδῶ στά Κύμινα γιά νά συλλειτουργήσουμε καί νά συμπροσευχηθοῦμε, γιά τήν τιμή καί τή χαρά τῆς παρουσίας τους στή σημερινή θεία Λειτουργία, πού εἶναι καί μία ἰδιαίτερη προσευχή γιά τούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας νά τούς χαρίζει ὁ Θεός «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖςἀγαπῶσιν αὐτόν».
Εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας τούς Σεβασμιωτάτους γιά τόν κόπο πού ἔκαναν νά εἶναι σήμερα κοντά μας καί μέ τήν προσευχή τους καί μέ τή χοροστασία τους καί τή λειτουργία τους νά ἀναπαύσουν τίς ψυχές καί τῶν κεκοιμημένων ἀλλά καί τῶν ζώντων, οἱ ὁποῖοι ἔχασαν προσφιλῆ πρόσωπα. Ἀμήν.