Τυγχάνει δεδομένον ὅτι ἐξ ἄκρας συλλήψεως δημιουργεῖται καὶ ἡ ψυχή. Τὸ μὲν σῶμα εἶναι ἀτελὲς καὶ ἐξελίσσεται σταδιακῶς. Ὅμως, δὲν εἶναι νοητόν, ὡς νομίζω, ἡ ψυχὴ νὰ ἔχῃ ἀτέλειαν. Ἑπομένως, εἶναι εὔλογος ἡ ἀπορία: Αἱ ψυχαὶ τῶν ἐμβρύων, κατὰ τὰς ἐκτρώσεις καὶ τὰς ἀποβολάς, ποῦ πηγαίνουν; Δὲν εἶναι λογικὸν καὶ θεολογικὸν νὰ ἀφανίζωνται. Κατὰ μίαν πρόχειρον σκέψιν μου, πρέπει νὰ μεταβαίνουν εἰς τὴν αἰωνιότητα. Εἰς ποίαν κατάστασιν; Δὲν ἀποφαίνομαι. Συνεχίζω νὰ ἀπορῶ καὶ προβληματίζομαι.
Διερωτῶμαι, διατὶ συνέβη νὰ φθάσω εἰς τὰ 93 ἔτη τῆς ἡλικίας μου, διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν σκέψιν μου αὐτὸ τὸ τόσον οὐσιῶδες ζήτημα. Ἀνοίγω τὴν συζήτησιν, διὰ νὰ δημοσιοποιηθοῦν αἱ γνῶμαι εἰδημόνων.
Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἰωάννης Κ. Διώτης
Θεολόγος-Συγγραφεύς- Δημοσιογράφος-Ἐκδότης,(ὅπως ἐτίμησεν αὐτὸν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν)
