Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία αλλά ο χώρος της Αλήθειας και της Σωτηρίας

Ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἀγῶνες καὶ τὴν νίκη τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῆς εἰκονομαχίας. Θεσπιστηκε, γιὰ νὰ ἐνθυμούμαστε πὼς τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι θεμελιωμένο ἐπάνω στὴν πέτρα καὶ τὸνἈρχηγὸ τῆς πίστεως, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ πὼς «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀπεικόνιση τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ τεκμηριώνεται ἐν τοῖς πράγμασιν καὶ ὅτι ἡ ἀπεικόνιση τῶν ἁγίων συνιστᾶ στὸν ὀρθόδοξο χῶροἀναγνώριση τῆς δυνατότητας τοῦ ἁγιασμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἱερὲς εἰκόνες νὰἀποτελοῦν ἔκφραση τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος, ἐντούτοις ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι μία εὐκαιρία νὰ διατρανωθῇ ἡ συνέχεια τῆς πίστης τῶν Ἀποστόλων, Πατέρων, μαρτύρων, ὁμολογητῶν, ὁσίων καὶ λοιπῶν ἁγίων μας, σὲ σχέση μὲ τὶς ποικίλες αἱρέσεις ποὺ ταλαιπώρησαν τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ παρέσυραν πολλοὺςἔξω ἀπὸ αὐτό, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὴν Μία καὶ Ἁγία καὶ Καθολικὴ καὶἈποστολική, δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη.

Ὀφείλουμε, ἀδελφοί μου, νὰ κατανοήσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ ὀρθόδοξη πίστη μᾶς φυλάσσει ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς θρησκείας καὶ μᾶς σώζει ἀπὸ τὸν πνευματικὸθάνατο καὶ πὼς ὀφείλουμε κι ἐμεῖς μὲ τὴ σειρά μας νὰ τὴν διαφυλάξουμε. Αὐτὴμᾶς στηρίζει πρωτίστως, «αὕτη τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν», κι ἐμεῖς τὴν βοηθοῦμε νὰ στηρίξῃ τὶς ἐπερχόμενες γενεές, ὅταν ἀποκτοῦμε τὸ ἦθος τῶν ἁγίων καὶ τεκμηριώνουμε ἐν ἑαυτοῖς τὴν ὀρθὴ πίστη μέσα ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πράξη.

Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μία θρησκεία· εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς φανέρωσης τοῦἀληθινοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία καὶ ἡ ἐπάνοδος τῆς ἀνθρωπότητος πρὸς Αὐτόν.Ὀρθοδοξία σημαίνει ἀκοκάλυψη Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλὰ καὶθέωση τοῦ ἀνθρώπου μέσα ἀπὸ τὴν συναρμογή της μὲ τὴν θεία ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἁπλῶς μία προσπάθεια διάπλασης ἠθικῶν χαρακτήρων, οὔτε μυσταγωγία στὸν πνευματικὸ ἐσωτερισμό τύπου ἀνατολικῶν θρησκειῶν· δὲν εἶναι μόνον ἡ πνευματικὴ ἔκφραση τῆς ἰδιαιτερότητας τῆς βυζαντινῆς κουλτούρας σὲ ἕνα πολυσύνθετο κόσμο, οὔτε ἕνα θεσμικὸ στοιχεῖο πολιτισμοῦτῆς Ἀνατολῆς· δὲν εἶναι μία ἰδέα, μία θεωρία, ἀλλὰ ζωντανό σῶμα, Σῶμα Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία Του.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ μοναδικὸς χῶρος τῆς ἀλήθειας καὶ σωτηρίας, γιατὶ ὁΘεός της εἶναι ὁ μόνος ποὺ ὑπάρχει καὶ ὁ μόνος ποὺ σώζει. Ἐκτὸς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ ἐκτὸς τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶἈποστολικῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει σωτηρία, γιατὶ ἕνας εἶναι ὁ Σωτήρ, ἕνα τὸΣῶμα Του, μία ἡ ποίμνη Του. Αὐτὸ δὲν συνεπάγεται βεβαίως αὐτόματη σωτηρία γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους· ὀρθόδοξος δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ βαπτίζεται ἢ ἔστω ἐφαρμόζει τυπικοὺς κανόνες ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ συνειδητὰἀκολουθεῖ τὸ παράδειγμα τῶν ὀρθοδόξων ἁγίων.

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία ἔρχεται σὲ στενότερη κοινωνικὴ ἐπαφὴ μὲτὶς χριστιανικὲς αἱρέσεις, τὸν παπισμὸ καὶ τὰ παρακλάδια τοῦ προτεσταντισμοῦ,ἐπειδὴ ἔχει πλέον γίνει κατανοητὸ ὅτι ὁ διάλογος μπορεῖ νὰ ὀφελήσῃ τοὺς αἱρετικοὺς ἀδελφούς μας καὶ νὰ τοὺς βοηθήσῃ νὰ ἀναθεωρήσουν τὶς πλάνες τους. Ἀνέκαθεν ἡ Ὀρθοδοξία εὔχεται ὑπὲρ σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶτῆς ἑνώσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων στὸ σώμα της, στὸ Σῶμα δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως ὁρισμένες φορὲς δίνονται δικαιώματα ἀπὸ ἀσεβεῖς κληρικοὺς καὶλαϊκούς, ποὺ ἔχουν χαλαρὴ ἐκκλησιολογικὴ καὶ θεολογικὴ συνείδηση, μὲἀποτέλεσμα νὰ κατηγορεῖται στὸ σύνολό της ἡ Ἑκκλησία ὅτι τάχα προδίδει τὴν πατροπαράδοτη πίστη. Χρειάζεται διάκριση, ὑπομονὴ καὶ καλὴ γνώση τῶν πατερικῶν κριτηρίων, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κρίνουμε ἐνέργειες καὶ ἀποφάσειςἐκκλησιαστικές. Δὲν εἶναι λίγοι οἱ ἀνίδεοι, οἱ φανατισμένοι ποὺ ἐπιδεικνύουν ζῆλον οὐ κατὰ γνῶσιν καὶ ἐπίγνωσιν, ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν ἀπὸ ἐγωϊσμό, αὐταρέσκεια καὶ ὑπερηφάνεια νὰ γίνουν ἐπώνυμοι τῶν ὁμολογητῶν, βλέποντας παντοῦ προδότες. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὰἰσοπεδώνουν ὅλα, οἱ ἀμπελοφιλοσοφοῦντες καὶ ἀθεολόγητοι θεολόγοι καὶκαθητητές, ποὺ ἀποδεικνύονται ἀνοητότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνίδεους καὶφανατισμένους, αὐτοὶ ποὺ βάζουν τὴν Ὀρθοδοξία στὴν ἴδια πλευρὰ μὲ τὸν παπισμό, μὲ τὸν προτεσταντισμό, προδίδοντας ὡς νέοι Ἰοῦδες τὴν μία καὶμοναδικὴ ἀλήθεια τῆς ἐν ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ σωτηρίας.

Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ὁδεύει πρὸς τὴν παγκοσμιοποίηση μὲ ὅ,τι φαινομενικὰ καλὸἢ τρομακτικὸ αὐτὸ συνεπάγεται, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἔχουμε μπροστά μας τὴδιαρκῆ πρόκληση νὰ ἀποδείξουμε τὴν ἀλήθεια καὶ τὴ δύναμη τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας μέσα ἀπὸ τὴν ἀδυναμία μας νὰ ἀδιαφορήσουμε ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, νὰ ἀποδείξουμε τὸ μεγαλεῖο της μέσα ἀπὸ τὴν οἰκειοποίηση τοῦταπεινοῦ ἁγιοπατερικοῦ φρονήματος, νὰ ἀποδείξουμε τὴν ἁγιότητά της μέσαἀπὸ τὴν δική μας μετάνοια, πάντοτε κρατώντας ἀπαρέγκλιτα καὶἀδιαπραγμάτευτα τὰ πανάγια δόγματα καὶ τοὺς πανίερους κανόνες τῆςἘκκλησίας.

Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ κυριαρχήσῃ παγκοσμίως ὄχι ὡς ἰδέα, ἀλλὰ ὡς ζωντανὴμαρτυρία τῆς πίστεως ἐκείνων ποὺ συσταυρώνονται μὲ τὸν Χριστὸ καὶθυσιάζονται ὅπως οἱ ἅγιοι μάρτυρες καὶ ὁμολογητές.