Ὁ χειμώνας ἔχει ξεκινήσει καὶ τὰ ρυάκια σιγά-σιγά ἀρχίζουν νὰ ἀνεβαίνουν…!
Ἀκούγεται ὁ θόρυβος τῆς βροχῆς, ποὺ εἶχε ὁλότελα ξεχαστεῖ…! Κατεβαίνει μὲ ἀπαλὲς σταγόνες ἀπ’ τὸ σκοτάδι καὶ ἀκούγονται πῶς πέφτουν σχηματίζοντας μικρὰ κελαηδιστὰ ρυάκια, ἀπὰ τὰ μουσκεμένα φυλλώματα τῆς διψασμένης γῆς…!
Δυὸ στάλες βροχῆς καὶ δημιουργοῦν ἕνα μεγάλο ποτάμι…! ἕνα ποτάμι τὸ ὁποῖο κυλᾶ ἄλλωτε ἤρεμα καὶ ἄλλωτε ὁρμητικά… κυλᾶ καὶ παρασύρει κάθε εἴδους ἀντικείμενα ποὺ θὰ βρεθοῦν μπροστά του… προορισμός τους τὸ ἄγνωστο…!
Καὶ αὐτὸ τὸ ὁρμητικὸ ποτάμι ποὺ λέγεται “ζωή”, κυλᾶ ἀδιάκοπα… κυλᾶ συνεχῶς… κυλᾶ χωρὶς νὰ κουράζεται… κυλᾶ στὴ ζωὴ ὅλων ἀνεξαιρέτως… μᾶς παρασύρει μὲ τόση δύναμη, ὥστε, πολλὲς φορὲς δὲν προλαβαίνουμε κἂν νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πῶς περνοῦν οἱ ὧρες… τὸ πῶς περνοῦν οἱ ἡμέρες… τὸ πῶς περνοῦν τά χρόνια…!
Τίποτα δὲν εἶναι σταθερὸ καὶ μόνιμο στὴ ζωή… οὔτε ἡ στενοχώρια, οὔτε ἡ ἀπελπισία, οὔτε ἡ χαρά, οὔτε ἡ πληρότητα ποὺ γεμίζει τὴν καρδιά μας κάποιες στιγμές…!
Ὅπως τὸ ποτάμι κυλᾶ ἤρεμα καὶ ἀδυνατεῖ νὰ πιάσει τὸ νόημα, ἔτσι καὶ ὁ λογισμός μας, στέκει ἐκεῖ καὶ δὲν καταλαβαίνει πὼς ὅλα ἀλλάζουν… ἀλλάζουν ἀέναα καὶ κυκλικά… κυλάνε μέσα μας τὰ συναισθήματα, ὅπως ἀκριβῶς τὰ ρυάκια καὶ συμπαρασύρουν μαζί τους κάθε λογὴς φύλλα… φύλλα ποὺ εἶναι πεσμένα ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς καρδιᾶς…!
Ὡστόσο τὸ ποτάμι, εἶναι μεγάλος πειρασμός…!
Ἀκοῦμε ποὺ κυλοῦν κελαηδιστὰ τὰ γάργαρα νερά του καὶ ἡ καρδιά μας παρασύρεται σὲ κόσμους φανταστικούς…!
Ἀλλά, τί μένει; τί στέκει δίπλα μας; τί παραμένει κοντά μας; τί ἀντέχει μέσα μας;…
Παραμένει, φίλοι μου, κοντά μας, δίπλα μας, μία λέξη ἱερή… μία λέξη ἡ ὁποία εἶναι τόσο πολυφορτωμένη καὶ ἐνίοτε διεφθαρμένη: ἡ Ἀγάπη…!
Αὐτὴ ποὺ νοιώσαμε γιὰ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔκοψαν ἕνα λουλοῦδι ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς καρδιᾶς τους καὶ μᾶς τὸ προσέφεραν ἁπλόχερα, γενναιόδωρα, ταπεινά… χωρὶς κομπασμοὺς καὶ ὑστεροβουλίες…!
Αὐτὴ εἶναι ποὺ μᾶς συγκρατεῖ ἀπὸ τὰ ἐσωτερικὰ ὀλισθήματα τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς… γι’ αὐτὸ αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ αὐτὰ τὰ δῶρα δὲν χάνονται, οὔτε παρασύρονται ἀπὸ τὸ ρεῦμα…!
Ἁπλώνουν ρίζες καὶ βαθαίνουν στὸ χῶμα… γίνονται κομμάτια ποὺ δὲν διαλύονται… ἀλλάζουν καὶ ἐξελίσσονται μαζί μας… χτίζουν τὸ εἶναι μας… χτίζουν τὸ “Ἐμεῖς”…!
Καὶ αὐτὸ τὸ “Ἐμεῖς”, τὸ τόσο περίτεχνο καὶ ἀκριβό… ὅταν φτιαχτεῖ ἀπὸ ὑλικὰ τῆς καρδιάς… δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀλλάξει τίποτα… δὲν παρασύρεται ἀπὸ τὰ ὁρμητικὰ νερά… γιατὶ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος καὶ ἔφτιαξε γερὲς ρίζες…!
Ὅ,τι ἄλλο κυλᾶ καὶ φεύγει: ἄνθρωπος, σχέση, συναίσθημα… εἶναι μία προσπάθεια γιὰ τοῦτο τὸ ὄνειρο τοῦ “Ἐμεῖς”… ὄνειρα δυστυχισμένα καὶ τελικὰ τὰ χρόνια μας περνοῦν μέσα στὴν ἀγωνία…!
Φεύγουν καὶ ἀφήνουν πίσω τους μία ἄδεια σκαμμένη γῆ… ἕνα κενὸ νὰ μαρτυρᾶ πώς κάποτε ἐκεῖ ὑπῆρξε ἕνα ὄμορφο μικρὸ λουλοῦδι…!
Τὸ ποτάμι συνεχῶς γεμίζει… γεμίζει, καὶ τὴ θάλασσα ποτίζει…!
Γεμίζει, καὶ ἀπὸ τὴ θλίψη ξεχειλίζει… ξεχειλίζει, καὶ τὴν πίκρα μας ποτίζει…!
Φίλοι μου, εἴμαστε τὸ μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι, τὸ ὁποῖο κυλᾶ πρὸς τὴ θάλασσα…! Ὅλα μᾶς ἀποχαιρετοῦν… ὅλα μακραίνουν…!
Καὶ ἀσφαλῶς κάτι ὑπάρχει ποὺ ἀπομένει… μία προσπάθεια καί, ἴσως, αὐτὴ ἡ ἀνάμνηση, αὐτὸ τὸ κενό, γίνει τὸ λίπασμα… τὸ λίπασμα γιὰ ἕνα νέο μπουμποῦκι, ἕνα νέο λουλοῦδι… πιὸ γερό… πιὸ ἀνθεκτικό… πιὸ πλούσιο σὲ εὐωδία καὶ καρπούς…!
Ἂς ποτίσουμε μὲ ροδόνερο αὐτὸ τὸ λουλούδι ποὺ λέγεται “ἀγάπη”, μέχρι νὰ ἀνθίσει… νὰ ἀνθίσει καὶ νὰ φέρει ἕνα πανέμορφο καρπό… καρπὸ ποὺ λέγεται “Ἐμεῖς”…!!!
Στοχαστής