Το Θανασιμότερο αμάρτημα…

Στη μεγαλύτερη δίκη όλων των εποχών, τη μητέρα των δικών, αναφέρεται το ευαγγέλιο της αυριανής Κυριακής (10-3-13), που αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Στη δίκη αυτή θα είμαστε υπόδικοι όλοι. Και η απόφαση, που θα παρθεί για τον καθένα μας, θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Το σημαντικότερο δε είναι ότι οι αποφάσεις, που θα παρθούν δεν θα είναι για κάποιους μήνες ή χρόνια. Ούτε θα έχουν ισόβια έστω, αλλά αιώνια ισχύ. Γι’ αυτό και αξίζει να προσέξουμε τα κριτήρια, με τα οποία θα κριθούμε.

Ασφαλώς και δεν θα είναι τα κριτήρια της δικής μας νομιμότητας. Που θέλει να καταδικάζεται ένας άνθρωπος του λαού, για ασήμαντες αφορμές. Τη στιγμή που οι βουλευτές και οι υπουργοί κουκουλώνουν τα κακουργήματά τους με ασυλίες και παραγραφές και άλλες παμπόνηρες μεθοδεύσεις.

Αλλά ούτε και τα κριτήρια της ηθικής, με τη στενή της έννοια, που, συνήθως, την περιορίζουμε στο υπογάστριο. Όχι γιατί η ηθική του υπογαστρίου δεν παίζει σπουδαίο ρόλο στην προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή του ανθρώπου. Αλλά γιατί η ηθική αυτή, χρησιμοποιείται συχνά σαν άλλοθι για να αποπροσανατολίζεται η κοινωνία απ’ την καρδιά της ηθικής…

Αλλά, πριν φτάσουμε στην καρδιά της ηθικής, ας επισημάνουμε το γεγονός ότι το κριτήριο της «μέλλουσας κρίσης» δεν βρίσκεται ούτε ανάμεσα στα, λεγόμενα, στη γλώσσα της εκκλησίας, «θανάσιμα αμαρτήματα». Όπως είναι η αλαζονεία, η λαιμαργία, η απληστία, κλπ…

Αλλά πού, επιτέλους, βρίσκεται αυτό το κριτήριο;

Για να το προσδιορίσουμε καλύτερα τη φύση και τη θέση του κριτηρίου αυτού, θα πρέπει να θυμηθούμε τους ρωμαίους αυτοκράτορες. Οι οποίοι λατρεύονταν ως θεοί. Στους οποίους μάλιστα οι πολίτες όφειλαν να προσφέρουν θυσίες και θυμιάματα.
Και, όποιος δεν προσέφερε τη λατρεία αυτή, διέπραττε το, περίφημο, crimen majestatis.

Που σημαίνει έγκλημα κατά της αυτοκρατορικής μεγαλειότητας και συνεπαγόταν ακόμη και την ποινή του θανάτου.

Το κριτήριο, λοιπόν, με το οποίο θα κριθούμε, είναι θα μπορούσαμε να πούμε ένα είδος crimen majestatis. Έγκλημα, δηλαδή, που προσβάλλει τον ίδιο το Χριστό.

Και, για να το επιβεβαιώσουμε, αρκεί να προσέξουμε το κατηγορητήριο, που θα μας απευθύνει ο Χριστός:

«Πείνασα, θα μας πει, και δεν μου δώσατε να φάω. Δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω. Ήμουνα γυμνός και δεν με ντύσατε, ξένος και δεν με φιλοξενήσατε. Άρρωστος και στη φυλακή και δεν με επισκεφθήκατε».

Κι εμείς θα του αποκριθούμε ότι δεν τον είδαμε ποτέ, ώστε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του.

Αλλά εκείνος θα μας απαντήσει πως τον είδαμε άπειρες φορές στο πρόσωπο των «αδελφών του, των ελαχίστων». Κι αφού δεν ανταποκριθήκαμε στις ανάγκες των ανθρώπων αυτών, ούτε και στις δικές του ανταποκριθήκαμε.

Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι το crimen majestatis (=έγκλημα κατά της μεγαλειότητας) του Χριστού είναι με μια λέξη: η ΑΔΙΚΙΑ.

Της οποίας συνέπεια είναι: η πείνα, η δίψα, η γύμνια, η μετανάστευση, η αρρώστια, η φυλάκιση. Που πλήττουν και θανατώνουν, όχι μόνο κάποιους «ελάχιστους», αλλά πάμπολλα εκατομμύρια…

Και πώς θα μπορούσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε αυτή την πραγματικότητα;

Υπάρχουν δύο μορφές αντιμετώπισης: Η ελεημοσύνη και η δικαιοσύνη.

Στην πρώτη περίπτωση, ο καθένας μπορεί να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του, κυρίως, σε προσωπικό επίπεδο.

Ενώ, στη δεύτερη, μπορεί να προσφέρει, ανάλογα με τους αγώνες του, κυρίως, στο κοινωνικό επίπεδο. Προκειμένου η κοινωνία να γίνει δικαιότερη.

Η προσφορά μας αυτή έχει άμεση σχέση με τη θέση, που παίρνομε απέναντι στα πολιτικά δρώμενα.

Η ταύτισή μας με πολιτικά κόμματα, που προωθούν την κοινωνική ανισότητα, σημαίνει πως γινόμαστε συναυτουργοί στο έγκλημα της αδικίας. Και χτίζουμε μαζί τους την κόλαση για τους συνανθρώπους μας. Και σε τελική ανάλυση και για μας τους ίδιους.
Αν όμως παλεύουμε, μαζί μ’ αυτούς, που παλεύουν για τη δικαιοσύνη, χτίζουμε τον παράδεισο, για μας και τους συνανθρώπους μας.

Και ακούστε τι λέει, στον καθένα από μας, ο νεομάρτυρας Αλέξανδρος, που αποκεφαλίστηκε, επειδή αντιστάθηκε στο καθεστώς του Χίτλερ:

«Ρωτάω εσένα το Χριστιανὸ, μaς λέει: Μήπως ξεπέφτεις στὴ δολιότητα, τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ἀναβλητικότητα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ σηκώσει τὸ χέρι γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπίσει; Ή μήπως δὲν σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ ἀγωνιστεῖς;

Πρέπει νὰ χτυπήσουμε τὸ κακὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι πιὸ δυνατό, καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸ στὴν ἐξουσία τοῦ Χίτλερ»!…

Όπως τώρα είναι στην εξουσία της Μέρκελ και των SS, Sαμαρά και Sτουρνάρα. Και όλων των λοιπών, ντόπιων και ξένων ανδρείκελων του ναζισμού και του Σιωνισμού…

Κι εμείς έχουμε να επιλέξουμε, ανάμεσα στο θανάσιμο αμάρτημα της αδικίας, που οδηγεί στην επίγεια και αιώνια κόλαση.

Ή το σωτήριο δρόμο της δικαιοσύνης, που οδηγεί, στον επίγειο και τον αιώνιο παράδεισο…

π. Ηλίας Υφαντής