Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι γνωστό ως η Παραβολή του Καλού Σπορέως, ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς μάς ομιλεί για τον Καλό Σπορέα, στον οποίο όλοι οι κληρικοί καλούνται να ομοιάσουν και έχουν χρέος να τον μιμηθούν. Ο Καλός Σπορέας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Χωράφι που σπέρνει τον σπόρο Του ο Κύριός μας είναι οι καρδιές και οι ψυχές όλων μας.
Όπως μας λέγει, κάθε χωράφι διαφέρει από τα άλλα χωράφια. Το ένα χωράφι, που ίσως είναι η δική σου ψυχή αδελφέ μου, είναι σκληρό και άγονο σαν την άσφαλτο των δρόμων. Το δεύτερο χωράφι, που εικονίζει κάποιου άλλου αδελφού την ψυχή, είναι σκληρό σαν την πέτρα που έχει όμως επάνω της λίγο χώμα. Εκεί φυτρώνει μεν ο σπόρος του Χριστού μας, αλλά σύντομα ξεραίνεται, διότι η ρίζα κάτω από το χώμα συναντά την σκληρή πέτρα. Το τρίτο χωράφι που ίσως να αναλογεί στην ποιότητά της ψυχής των περισσοτέρων από εμάς, είναι ένα χωράφι γεμάτο από αγκάθια και ζιζάνια. Αυτά καταπνίγουν τον σπόρο του Χριστού, τον εμποδίζουν να αναπτυχθεί όπως θα έπρεπε και έτσι τελικά χάνεται. Το τέταρτο χωράφι που είναι εύφορο, είναι η ψυχή που δυστυχώς έχουν ελάχιστοι από εμάς. Είναι η αγαθή και καλή γη, όπου ο σπόρος αποδίδει καρπούς εκατό φορές περισσότερους.
Σπορέας λοιπόν είναι ο Χριστός μας, χωράφι η ψυχή μας και ο σπόρος που σπέρνει ο Χριστός τι είναι; Είναι τα λόγια του Χριστού, είναι το κήρυγμα του Ευαγγελίου που κηρύττουν οι επίσκοποι, οι ιεροκήρυκες, οι ιερείς και οι μοναχοί μας.
Τονίσαμε και άλλοτε ότι το πρώτο χωράφι που έπεσε ο σπόρος, δηλαδή ο Λόγος του Θεού, είναι το χωράφι το σκληρό που ομοιάζει σαν την άσφαλτο των δρόμων. Εκεί όταν πέφτει ο σπόρος, δεν φυτρώνει και έρχονται τα πουλιά του ουρανού, που είναι οι δαίμονες, τον τρώνε και τον καταπατούν.
Όπως μας διδάσκουν όλοι οι άγιοι, το χωράφι αυτό είναι η ψυχή του εγωιστή και υπερήφανου ανθρώπου, που δεν δέχεται να ριζώσει μέσα της ο Λόγος του Θεού, αρνείται την δύναμή του, απορρίπτει τη χάρη του. Κατά συνέπεια η ψυχή του ανθρώπου αυτού γίνεται κατοικητήριο των δαιμόνων, κάτι που διαπιστώνουν καθημερινά όλοι οι άλλοι άνθρωποι, από τον κακό χαρακτήρα του που εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, ενώ ο ίδιος δυστυχώς, λόγω του εγωισμού του, δεν μπορεί να δει. Η ψυχή αυτή γίνεται παιχνίδι στα χέρια των δαιμόνων ωσότου να οδηγηθεί στην αιώνια απώλεια, αλλά και σε αυτή τη ζωή ο άνθρωπος αυτός απομονώνεται από τους γύρω του, λόγω του εγωιστικού του χαρακτήρα.
Το δεύτερο χωράφι, επειδή όπως είπαμε έχει λίγο χώμα στην επιφάνεια, φαίνεται καλό και καλλιεργήσιμο. Αλλά μολονότι ο Λόγος του Θεού φυτρώνει, γίνεται αρχικά αποδεκτός, ωστόσο η ρίζα του βρίσκει πέτρα σκληρή κάτω από το χώμα. Έτσι, γρήγορα μαραίνεται, δεν καρποφορεί και ξεραίνεται.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν αρκετές ψυχές. Ανήκουν σε ανθρώπους που φαίνονται εξωτερικά ευσεβείς και ευλαβείς, έρχονται στον ιερό ναό να εκκλησιασθούν, να προσευχηθούν και βλέποντάς τους λέγεις μέσα σου, «τι καλή ψυχούλα είναι αυτός ο άνθρωπος»! Μόλις όμως κάνεις λίγο παρέα μαζί του, μόλις λίγο καιρό τον συναναστραφείς, φρίττεις και διαπιστώνεις πως «ό,τι λάμπει, τελικά δεν είναι και χρυσός». Διότι ενώ εξωτερικά είδες έναν καλοσυνάτο και ευσεβή άνθρωπο, ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι μέσα στην ψυχή του υπάρχουν μίσος, κακίες, αντιπάθειες, σκληρότητα, ζήλεια και άλλα πάθη, που την έχουν μετατρέψει σε σκληρή πέτρα.
Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να εκφράζονται με κάποια ευγένεια, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να εκφέρουν ένα λόγο αληθινής αγάπης και κατανόησης. Είναι στο λόγο και στη συμπεριφορά τους σκληροί και αδίστακτοι κριτές όλων των συνανθρώπων τους, αλλά και ολόκληρης της οικουμένης. Καθημερινά συνηθίζουν να σχολιάζουν, να περιφρονούν, να ειρωνεύονται και να κατακρίνουν τους άλλους, ενώ οι ίδιοι παρουσιάζονται πάντα καλοί και άξιοι, που έχουν το σωστό και το δίκαιο με το μέρος τους. Οι ψυχές αυτές, αδελφοί μου, που ομοιάζουν στο δεύτερο χωράφι της παραβολής, είναι οι λεγόμενοι υποκριτές που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία μας εκ των οποίων κάποιοι δυστυχώς δραστηριοποιούνται και μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας. Ο νοών νοείτω!
Το τρίτο χωράφι που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, έχει καλό χώμα και αναλογεί στην ψυχή που είχε την δυνατότητα να φέρει καρπούς καλούς και να φθάσει ακόμη και στην αγιότητα. Αλλά λέγει ο Ευαγγελιστής ότι η ψυχή αυτή δεν πρόσεξε στη ζωή της και αφέθηκε στον πειρασμό να κυριαρχήσουν και να φυτρώσουν μέσα της αγκάθια και ζιζάνια, τα οποία τελικά αφάνισαν τον Λόγο του Θεού και δεν έφερε καρπούς.
Ποια είναι όμως τα αγκάθια και τα ζιζάνια που κυριάρχησαν στο χωράφι της ψυχής αυτής; Αγκάθια είναι οι καθημερινές απολαύσεις που ζητά η κοσμική ψυχή ενός ανθρώπου, όπως οι διάφορες ηδονές, ο πλούτος, τα γλέντια, τα θεάματα, οι σαρκικές επιθυμίες και τα πάθη, ενώ ζιζάνια είναι οι καθημερινές φροντίδες, όπως οι οικονομικές υποχρεώσεις μας, η εργασία μας, η καριέρα, η αποκατάσταση των παιδιών μας και άλλες βιοτικές μέριμνες που πρέπει να είναι για μας στόχοι και υποχρεώσεις δευτερευούσης σημασίας και όχι πρωταρχικής.
Πρώτος στόχος και πρώτη υποχρέωση της ζωής μας πρέπει να είναι η αγάπη μας προς τον Χριστό, την Εκκλησία Του και η αγάπη προς τον πλησίον μας. Όλα τ’ άλλα πρέπει να έρχονται δεύτερα και τρίτα. Όταν τα δεύτερα και τρίτα όμως γίνονται πρώτα μέσα στην ψυχή μας, τότε πνίγουν τον Λόγο του Θεού και δεν καρποφορεί. Επόμενο είναι, ο άνθρωπος που έχει μια τέτοια ψυχή, να κινδυνεύει να την χάσει.
Αδελφοί μου
Ήλθε ο Καλός Σπορέας και αναζητά από όλους εμάς το γόνιμο χωράφι για να σπείρει τον δικό Του σπόρο που είναι ο Λόγος του Θεού και Πατρός Του. Θερμά σας παρακαλώ, ας κάνουμε όλοι τις ψυχές μας γεώργιο του Θεού, γη αγαθή, που ο Χριστός μας θα αναπαύεται καλλιεργώντας την και φέρνοντας εκατονταπλασίονα καρπό πνευματικό, όπως ο ίδιος το θέλει και το επιθυμεί. Αμήν.
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
