Πανήγυρις Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ Ἁγιορείτου

Πανηγύρισε τό Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ ἁγιορείτου, τοῦ ἐν Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, πού βρίσκεται στό δεξιό κλίτος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Ναυπάκτου.

Κατά τόν Ἑσπερινό χωροστάτησε ὁ Ναυπάκτιος Σεβ. Μητροπολίτης Ἰταλίας κ.Πολύκαρπος, ἐνῶ συμπροσευχόμενος ἦταν ὁ ἐπιχώριος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος ὁ ὁποῖος στό κήρυγμά του ἀναφέρθηκε στό ὅτι μιά ἀπό τίς μεγάλες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ ἦταν ὅτι γνώρισε τόν ἅγιο Σωφρόνιο καί εἶχε πνευματική ἐπικοινωνία μαζί του γιά πολλά χρόνια, καί ἀπέστειλε στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο αἴτηση γιά τήν ἁγιοκατάταξή του. Εἶπε ὅτι δέν γνώρισε ἁπλῶς ἕναν ἄνθρωπο καί ἕναν Κληρικό, ἀλλά μιά δυνατή παρά­δοση ὀρθοδόξου ζωῆς, ἀφοῦ μέσα του περνοῦσε τό ρεῦμα τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Τόνισε τρία ρεύματα αὐτῆς τῆς παραδόσεως πού κυκλοφοροῦσαν μέσα στόν ἅγιο Σωφρόνιο.

Πρῶτον, ἦταν μιά ζωντανή θεολογία, ἕνας ζωντανός θεολογικός ὀρ­γα­νι­σμός. Δέν πρόκειται γιά μιά «ἐγκυκλοπαίδεια τῆς θεολογίας», οὔτε γιά μιά «ἱστορία τῶν δογμάτων» καί μιά «ἐκκλησιαστική ἱστορία», ἀλλά γιά μιά θεολογία ζωῆς πού ἔζησε στό Ἅγιον Ὄρος, καί μάλιστα στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τά λεγόμενα «Καρούλια». Ὅταν δίδασκε δέν ἔλεγε τίποτε στοχαστικό, ἀλλά αὐτά πού τοῦ ἀποκάλυψε ὁ Θεός, καί ἔμαθε ἀπό τόν ἅγιο Σιλουανό καί ἄλλους ἁγιορείτας.

Δεύτερον, ἦταν ἕνας ἡσυχαστής λειτουργός. Ἡ θεία Λειτουργία γι’ αὐτόν δέν ἦταν μιά «τυπική» διαδικασία, δέν ἦταν μιά «θεατρική παράσταση», ἀλλά ὁ Μυστικός Δεῖπνος τοῦ Χριστοῦ μέ τούς Μαθητές Του καί ἡ προσευχή τοῦ Χριστοῦ στήν Γεθσημανῆ. Αὐτό τό ζοῦσε γιατί ἦταν στό ἔπακρον ἡσυχαστής.

Τρίτον, ἦταν ἕνας πνευματικός πατέρας πού ἔκανε πνευματικές διαγνώσεις, ἀλλά ταυτόχρονα ἦταν στό ἔπακρον εὐγενής καί εὐαίσθητος. Σέ μιά ἐπιστολή του γράφει: «Δέν τολμῶ νά ἀγγίξω τίς πληγές σας. Εὔχο­μαι μόνο μέ ὅλη μου τήν καρδιά νά δεχθῆτε Ἄνωθεν ἀπό τόν Θεό, τή δύ­ναμη τῆς ψυχῆς».

Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Σωφρόνιος θεωροῦσε ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι «βιβλίο τοῦ Θεοῦ» καί τήν διακονία τοῦ πνευματικοῦ τήν ἔβλεπε μέσα ἀπό τήν προοπτική νά «γράψει σέ αὐτό τό αἰώνιο βιβλίο ἔστω καί μιά γραμμή», πράγμα πού εἶναι μεγάλη τιμή.

Κατέληξε ὅτι ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὠφέλησε καί ὠφελεῖ πολλούς καί θά πρέπει νά ζητᾶμε τίς πρεσβεῖες του.

Τήν κυριώνυμο ἡμέρα ἐτελέσθη ἀρχιερατικό συλλείτουργο ἀπό τούς δύο Ἱεράρχες προεξάρχοντος τοῦ Μητροπολίτου Ἰταλίας κ. Πολυκάρπου.

Στήν θεία Λειτουργία ὁμίλησε ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος στήν ἀρχή ἔκανε λόγο γιά τούς ἁγίους πού ἐγγρά­φησαν ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλη­σίας, πού ὁ καθένας ἀπό αὐτούς ἔχει τά ἰδιαίτερα χαρίσματά του.

Ἔπειτα ἀναφέρθηκε στό ἅγιο Σωφρόνιο ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 20ό αἰώνα σέ ὅλα τά κέντρα τῆς Εὐρώπης. Ἀπό τήν Ρωσία πῆγε στήν Ἰταλία, στό Παρίσι, ἀπό ἐκεῖ στό Ἅγιον Ὄρος, μετά ἀπό 25 χρόνια ἐπέστρεψε στό Παρίσι καί κατέληξε στήν Ἀγγλία.

Παντοῦ ὅπου βρέθηκε ζοῦσε μέ τήν μνήμη τοῦ θανάτου, τήν ἔμπνευση νά τηρῆ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί νά προσεύχεται μέ ὁρμή πρός τόν Θεό. Γι’ αὐτό εἶχε δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα:

Τό πρῶτον, ἦταν οἰκουμενικός, ὑπερεθνικός. Στήν ἐποχή μας πού βλέπουμε τά ἀποτελέσματα τῆς ἀσθένειας τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ἦταν ὑπερεθνικός, πάνω ἀπό τίς πατρίδες, ὅπως ζοῦσαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δέν ἦταν οὔτε Ἕλληνες, οὔτε Ἑβραῖοι, ἀλλά ἀποτελοῦσαν τό «τρίτον γένος».

Τό δεύτερον γνώρισμα ἦταν ὅτι ζώντας στήν Εὐρώπη, ὅπου κυκλο­φοροῦσαν νέα φιλοσοφικά, θεολογικά καί κοινωνικά ρεύματα, αὐτός ἐπειδή διακατεχόταν ἀπό τό ρεῦμα τῆς αἰωνίου ζωῆς γι’ αὐτό ἀπαντοῦσε σέ αὐτά τά ρεύματα, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς θείας ἀποκαλύψεως.

Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος εἶναι ἕνας ἅγιος Πατέρας τῆς ἐποχῆς μας.

Δεῖτε Φωτογραφίες ἀπό τόν Ἑσπερινό

Δεῖτε Φωτογραφίες ἀπό τήν Θεία Λειτουργία