Ο εορτασμός των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στην I.M. Βεροίας

Για φωτογραφικό υλικό πατήστε εδώ.

Κατά το διήμερο 9 και 10 Απριλίου εορτάστηκε στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας η εορτή των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.

Το εσπέρας της εορτής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στο Ιερό Παρεκκλήσιο των εορταζόντων Αγίων στο Λουτρό.

Ανήμερα της εορτής ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στο Παλαιοχώρι όπου βρίσκεται υπό ανέγερση ναός προς τιμήν του Θαυματουργού Αγίου Ραφαήλ.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό :

«Ὡς ἀστέρες λαμπροί ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλαν, οἱ Μάρτυρες τοῦ Χρι­στοῦ κόσμον εὐφραίνοντες».

Καί αὐτοί, οἱ μάρτυρες τοῦ Χρι­στοῦ, οἱ νεοφανεῖς ἅγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Εἰρήνη, εὐφραίνουν, ἀδελφοί μου, καί ἐμᾶς πού συγκε­ντρωθήκαμε σήμερα γιά νά τιμή­σουμε τή μνήμη τους, ἡ ὁποία τε­λεῖται κάθε χρόνο τήν τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ἀλλά φέτος συμπίπτει καί μέ τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυ­ρίου τους, πού εἶναι ἡ 9η Ἀπρι­λίου.

Καί ἐάν μόλις προχθές  ἑορτά­σα­με τή λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυ­ρίου μας καί εἴδαμε τόν Χριστό νά ἐξέρ­χεται ἐκ τοῦ τάφου καί νά λάμπει ὡς ἥλιος, σήμερα βλέ­που­με τούς τρεῖς ἑορταζομένους μάρ­τυ­ρες νά ἀνατέ­λουν ὡς ἀστέρες ἀπό τή γῆ καί νά καταυγάζουν τό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί τίς ψυχές μας.

Ἥλιος ὁ Χριστός, ἀστέρες οἱ ἅ­γιοί μας, ἀδελφοί μου. Μάρτυς ὁ Χριστός, ὁ πρῶτος καί μέγας μάρ­τυς, μιμητές τοῦ πάθους καί τοῦ μαρτυρίου του καί οἱ ἅγιοι Ραφα­ήλ, Νικόλαος καί Εἰρήνη, οἱ ὁποῖοι θυσίασαν τή ζωή τους γιά νά μήν ἀρνηθοῦν τήν πίστη καί τήν ἀγά­πη τους στόν Χριστό, πού θυσιά­σθη­κε γιά χάρη μας· θυ­σίασαν τήν ἐπίγεια καί πρόσ­κα­ιρη ζωή τους γιά νά κερδίσουν τήν αἰώνια ζωή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Καί ἄν τό μήνυμα τῆς Ἀναστά­σεως τοῦ Χριστοῦ τό μετέδωσε ὁ ἄγγελος, πού καθόταν στόν κενό τάφο τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ ἀναστάς Χριστός μέ τίς ἐμφανί­σεις του στούς μαθητές του, τό μή­νυμα γιά τό μαρτύριό τους καί τόν τόπο ὅπου βρισκόταν τά ἱερά καί μαρ­τυ­ρικά λείψανα τῶν τριῶν ἁγίων μαρτύρων τό ἔδωσαν οἱ ἴδιοι οἱ ἅγιοι μέ τίς συνεχεῖς ἐμφανίσεις τους σέ εὐλαβεῖς καί πιστούς ἀνθρώπους.

Συγχρόνως ὅμως μέ τήν ἄρρητη  εὐωδία τῶν ἁγίων λειψάνων τους καί τά ἀναρίθμητα θαύματα, τά ὁποῖα ἐπιτελοῦν, δίδουν καί τήν μαρτυρία τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Διότι, ἀδελφοί μου, ἐάν δέν εἶχε ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός, ἐάν δέν εἶχε λυτρώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἁμαρτία καί δέν εἶχε ἀποκατα­στήσει τή σχέση τους μέ τόν Θεό, δίδοντάς τους ἔτσι τήν προοπτική τῆς σωτηρίας καί τῆς ἑνώσεως μέ τόν Θεό, δέν θά ὑπῆρχαν οὔτε μάρτυρες, οὔτε ἅγιοι, οὔτε ἱερά λεί­ψανα, οὔτε θαύματα. Γιατί ὅλα αὐτά προϋποθέτουν τήν Ἀνάστα­ση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὅλα αὐτά εἶ­ναι ἀπόρροια τοῦ θαύματος τῆς Ἀνα­στάσεως, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ θε­μέλιο τῆς πίστεως.

Διότι, ἐάν ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀνα­­στηθεῖ, τότε θά ἦταν ἕνας ἀκό­μη διδάσκαλος, σάν πολλούς ἄλ­λους, ἤ ἔστω μεγαλύτερος ἀπό ὅλους τούς ἄλλους. Δέν θά ἦταν ὅμως Θεός. Ἦταν ὅμως Θεός, καί τή διδασκαλία του μᾶς τήν δίδαξε  μέ τή ζωή του καί μέ τή θυσία του. Καί ἡ θυσία του ἦταν αὐτή πού ἔδωσε στή διδασκαλία του μία ἐντελῶς διαφορετική προ­ο­πτική. Καί αὐτή εἶναι ὅτι κάνει τούς ἀν­θρώπους πού τήν πιστεύ­ουν καί τήν ἀκολουθοῦν ὄχι μόνο καλύτε­ρους ἀνθρώπους ἀλλά καί τούς ἁγιάζει καί  τούς θεώνει. Τούς κά­νει ἁγίους καί τούς ἑνώνει μέ τόν Θεό μέ τή χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος.

Ἔτσι, ὅλα αὐτά τά ὁποῖα κατόρ­θωσαν οἱ ἅγιοι μέ τή ζωή τους, ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ὑπέ­μειναν οἱ μάρ­τυρες τῆς πίστεώς μας ἀπό τούς διῶκτες καί τούς ἀρνητές της, τά ὁποῖα σέ διαφορετική πε­ρί­πτωση δέν θά ἦταν δυνατόν οὔτε νά ἐπιτύχουν οὔτε νά τά ἀντέ­ξουν, ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ  Χρι­στός εἶναι ὄντως Θεός, καί ὅτι ὄντως ἀναστήθηκε χαρίζοντας καί σέ μᾶς τήν ἀνάσταση ἀπό τήν ἁμαρτία  καί τήν αἰώνιο ζωή.

Αὐτό εἶναι, ἀδελφοί μου, καί τό μήνυμα τῶν ἑορταζομένων ἁγίων νεοφανῶν μαρτύρων, τῶν ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, καί πρός ἐμᾶς πού τούς τιμοῦμε σή­μερα στό ἱερό αὐτό παρεκκλή­σιο πού εἶναι ἀφιερωμένο στή χά­ρη τους.

Τό μήνυμά τους εἶναι ὅτι ὁ ἀνα­στημένος Χριστός εἶναι ἡ ἐλπί­δα καί ἡ δύναμη καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε σέ Αὐτόν. Εἶναι ἡ ἐλπίδα καί ἡ βεβαιότητά μας ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά τόν ἐξαφα­νίσει ἀπό τή ζωή τοῦ κό­σμου, οὔτε νά βλά­ψει καί νά ἐξα­φανίσει ὅ­σους τόν πιστεύουν καί τόν ἀκο­λου­θοῦν, ὅ,τι καί ἄν συμ­βεῖ, ὅσες δυσκολίες καί ἄν χρεια­στεῖ νά ὑπομείνουν, ὅσα μαρτύρια καί ἄν ἀναγκασθοῦν νά ἀντέξουν. Ἡ δύ­ναμη τῆς Ἀναστάσεως εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε δέν μποροῦν νά χα­θοῦν. Καί ὅπως οἱ τρεῖς ἑορ­ταζό­μενοι ἅγιοι ἀποκαλύ­φθηκαν καί ἐμφανίσθηκαν πεντακόσια χρό­­νια μετά τόν θάνατό τους, χω­ρίς κα­νείς νά τούς γνωρίζει, καί ἐπιτε­λοῦν τόσα μεγάλα καί θαυ­μαστά, ἔτσι καί ἐμεῖς, πού πι­στεύ­ουμε στόν ἀνα­στά­ντα Χριστό, δέν θά πρέ­πει νά φοβούμεθα καί νά ἀνη­συ­χοῦμε γιά τίποτε, γιατί ἡ δύ­να­μη τοῦ Χριστοῦ, ἡ δύναμη τῆς Ἀνα­στάσεώς του εἶναι αὐτή πού νι­­κᾶ πάντοτε καί θριαμβεύει πά­ντο­­τε, ὁδηγώντας στή νίκη καί στόν θρίαμβο καί ὅσους τήν πι­στεύ­ουν καί τήν ἀκολουθοῦν.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Ὦ Πάσχα τό μέγα καί ἱερώ­τα­τον, Χριστέ, … δίδου ἡμῖν ἐκτυ­πώ­τε­ρον σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέ­ρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου».

Αὐτό τό Πάσχα ζοῦν καί ἀπο­λαμ­βάνουν καί οἱ ἑορταζόμενοι καί τι­­μώ­μενοι σήμερα ἅγιοι μάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος καί Εἰρήνη. Γιατί Πάσχα, ἀδελφοί μου, εἶναι τό πέρασμα, τό πέρασμα ἀπό τή ζωή τῆς δουλείας στή ζωή τῆς ἐλευ­­θε­ρίας.

Πάσχα ἦταν γιά τούς Ἰου­δαί­ους ἡ ἀνάμνηση τῆς ἐξόδου τους ἀπό τή δουλεία τῶν Αἰγυ­πτίων καί ἡ ἀρχή τῆς πορείας τους πρός τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

Πάσχα εἶναι γιά μᾶς πού πιστεύ­ου­με στόν ἀναστάντα Χριστό ἡ διά­βασή μας ἀπό τή ζωή τῆς ἁμαρ­τίας στή ζωή τῆς ἑνώ­σεως μέ τόν Θεό, στή νέα ζωή, τή ζωή τῆς ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός μέ τή θυσία του καί μέ τήν Ἀνάστασή του.

Πάσχα εἶναι γιά μᾶς τούς χρι­στι­α­­νούς καί ἡ δυνατότητα νά ζή­σουμε τήν αἰώνια ζωή, νά ζή­σουμε μέσα στό φῶς τῆς ἀνεσπέ­ρου βα­σι­λείας τοῦ Θεοῦ καί μέσα στήν ἀτε­λεύτητη χαρά τῆς πα­ρου­σίας του.

Καί ἐάν, ἀδελφοί μου, οἱ μαθητές πού συνάντησαν τόν Χριστό μετά τήν Ἀνάστασή του στόν δρόμο πρός τούς Ἐμμαούς αἰσθανόταν τήν ψυ­­­­χή τους νά φλέγεται ἀπό τή συναναστροφή καί τή συζήτηση μαζί του, παρότι δέν εἶχαν κα­τα­λάβει μέ ποιόν μιλοῦσαν, μποροῦ­με νά κατανοήσουμε καί ἐμεῖς πό­σο πιό μεγάλη καί πιό συγκλονι­στι­κή ἐμπειρία εἶναι ἡ συνάντηση μέ τόν Χριστό καί ἡ ζωή μαζί του στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού ἐκφράζει μοναδικά ὁ ἱερός ὑμνογράφος στό ἀναστάσιμο τρο­πάριο πού ψάλ­λου­με αὐτήν τήν περίοδο, εὐ­χό­με­νος νά γίνει γιά ὅλους μας πραγ­μα­τικότητα. Τί λέγει, λοιπόν; «δί­δου ἡμῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετα­σχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βα­σιλείας σου».

Αὐτή τήν ἐμπει­ρία, δηλαδή, πού ζήσαμε ἑορτάζο­ντας τό μέγα καί ἱε­­ρώτατο γεγο­νός τοῦ Πάσχα καί τῆς Ἀναστά­σεως τοῦ Κυρίου, ἀξί­ω­σέ μας νά τή ζήσουμε ἐντο­νό­τερα, νά τή ζή­σουμε σέ ὅλη τήν ἔκταση καί σέ ὅλο τό με­γαλεῖο της, μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν.

Αὐτή ἀκριβῶς τήν ἐμπειρία ἀπο­λαμβά­νουν, ὅπως εἴπαμε, καί οἱ τρεῖς ἅγιοι τούς ὁποίους ἑορτά­ζουμε καί τι­μοῦμε σήμερα, τήν ἐμπει­ρία νά βρί­σκονται κοντά στόν ἀναστάντα Κύριο καί νά εὐ­φραίνονται βλέ­πο­ντας τό φῶς τοῦ προσώπου του, βλέποντας τήν αἴ­γλη καί τή δόξα τῆς νίκης του κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θα­νάτου.

Διότι καί οἱ τρεῖς ἅγιοι ἔζησαν τό δικό τους προσωπικό Πάσχα. Ἔκα­ναν πράξη τό δικό τους Πάσχα, ἔ­καναν τή δική τους διάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» μέ τό μαρτύριό τους. Θυσίασαν τή ζωή τους γιά τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Προτίμη­σαν τόν θάνατο ἀπό τή ζωή, προ­κει­μέ­νου νά μήν χωρισθοῦν ἀπό τόν Χρι­στό καί νά μήν ἀρνη­θοῦν τήν πίστη τους σέ αὐτόν, διότι γνώ­ρι­ζαν ὅτι ἡ ζωή χωρίς τόν Χρι­στό δέν ἔχει νόημα, δέν ἔχει προο­πτι­κή. Εἶναι μία ζωή πού ἔχει ἕνα ὁρι­στικό τέλος, τόν θάνατο καί τήν ἀπώλεια. Ἀντίθετα ἡ ζωή μέ τόν Χριστό δέν τελειώνει μέ τόν θά­νατο, ἀλ­λά συνεχίζεται καινή, συ­νεχίζεται νέα καί αἰώνια στή βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀνα­μένει ὅσους πι­στεύουν στόν ἀνα­στάντα Κύριο καί ὅσους προσ­φέρουν τή ζωή τους γιά χάρη του.

Ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἅ­γιοι Ραφαήλ, Νι­­κόλαος καί Εἰ­ρή­νη ἀπολαμβά­νουν αὐτή τή ζωή, τήν αἰώνια μαζί μέ τόν Χριστό, εἶναι τά πολλά θαύματά τους, τά ὁποῖα ἀποτε­λοῦν γιά μᾶς πρόσκληση ὥστε νά ζήσουμε οὐσιαστικά καί βαθύτερα τό Πάσχα. Νά τό ζήσουμε πραγμα­τικά, πνευματικά, ὡς μία ἀληθινή διάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν».

Ἐμεῖς δέν χρειάζεται βέβαια, ἀ­δελ­­φοί μου, νά θυσιάσουμε τή ζωή μας γιά τόν Χριστό. Δέν χρειάζεται νά μαρτυρήσουμε καί νά πεθά­νου­με γιά νά μήν ἀρ­νηθοῦμε τήν πί­στη μας. Χρειάζεται ὅμως καί εἶ­ναι ἀνάγκη νά μήν ἀρνούμεθα τήν πίστη μας μέ τή ζωή μας· γιατί εἶ­ναι ἄρνηση τῆς πίστεως στόν ἀνα­στάντα Χριστό, ὅταν, ἐνῶ εἴ­μεθα χριστιανοί, ἐνῶ εἴμεθα μέ­λη τῆς Ἐκκλησίας, ἐμεῖς ζοῦμε ἀντί­θετα πρός τίς ἐντολές του, ζοῦ­με ἱκα­νο­ποιώντας τό δικό μας θέ­λη­μα καί τίς δικές μας ἀδυναμίες. Καί ἔτσι μπορεῖ νά μήν ἀρνούμεθα τόν Χριστό μέ τόν λόγο μας ἀλλά τόν ἀρνούμεθα μέ τή ζωή μας.

Ἄν ὅμως θέλουμε νά ζήσουμε καί ἐμεῖς τό Πάσχα ὡς διάβαση πρός τήν αἰώνιο ζωή, δέν ἔχουμε παρά νά κάνουμε τή δική μας ἔξοδο ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀπό τόν παλαιό ἄνθρωπο, καί νά ζήσουμε τήν καινή ζωή, τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ζώντας ὅπως ὁ Κύριος μᾶς ὑπέδειξε μέ τή ζωή του καί μᾶς δι­δάσκει μέ τό εὐαγγέλιό του, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε μα­ζί μέ τούς ἑορταζομένους ἁγί­ους μας τό Πάσχα «ἐκτυπώ­τερον ἐν τῇ ἀνε­σπέ­ρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας» του.