Η παραβίαση του θελήματος του Θεού ονομάζεται αμαρτία

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Σκοπός της υπάρξεως της ζωής του ανθρώπου, όπως τονίζουν όλοι οι Άγιοί μας, είναι η θέωση και η αγιότητα. Αυτά τα δύο τα επιτυγχάνει κανείς μόνο ως μέλος της Eκκλησίας, ως μέλος δηλαδή του σώματος του Χριστού, ο οποίος ως μοναδικός και Άγιος Θεός χαρίζει στα μέλη Του την αγιότητα και τη θέωση. Για να αποκτήσει, λοιπόν, κάποιος την αγιότητα και τη θέωση, όλη η ζωή του πρέπει να είναι μια πορεία προς το Φως, μια πορεία υπακοής στη φωνή του Χριστού και στο θέλημά Του, μια ζωή σύμφωνη με όσα ο ίδιος ο Χριστός υποδεικνύει ως αρεστά σ’ Εκείνον και ωφέλιμα για τον άνθρωπο. «Ἐγώ εἰμί ἡ ἀληθινή ὁδός», τόνισε ο Χριστός μας, κηρύττοντας έτσι ότι, αν ακολουθήσει ο άνθρωπος το δικό του θέλημα, θα πορευθεί προς λάθος πορεία, μια πορεία που θα τον οδηγήσει οπουδήποτε αλλού εκτός από τη θέωση, και αποκλείοντας ταυτόχρονα κάθε σκέψη για άλλους ασφαλείς δρόμους σωτηρίας.

Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο μέσα στον Παράδεισο, του ζήτησε να υπακούσει στο θέλημά Του και να μην φάει από τον καρπό που ο ίδιος ο Θεός του είχε υποδείξει. Ο άνθρωπος, όμως, τότε διέπραξε την πρώτη και καθοριστική για τη ζωή του αμαρτία. Αυτή ήταν η παρακοή του προς το θέλημα του Θεού. Υπάκουσε, δηλαδή, στο ίδιον θέλημα, έφαγε από τον καρπό παραβιάζοντας έτσι το θέλημα του Θεού. Αυτή η παρακοή ονομάστηκε αμαρτία, όπως ονομάζεται κάθε παρακοή του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού.

Με την ανυπακοή του αυτή ο άνθρωπος διέπραξε αμαρτία, αστόχησε δηλαδή στην πορεία της ζωής του που είναι η ένωσή του με τον Θεό (διότι αμαρτάνω σημαίνει αστοχώ, ξεφεύγω από τον στόχο μου) και έκτοτε η αμαρτία έγινε τοίχος και φράγμα που χώρισε τον Θεό από τον άνθρωπο. Αυτός ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό, εντός του Ιερού Ναού συμβολίζεται με τη δημιουργία του τέμπλου. Το Ιερό είναι ο θρόνος του Θεού, ενώ το τέμπλο είναι το μεσότοιχον που χώρισε τον άνθρωπο από το θρόνο του Θεού.

Η αμαρτία, όμως, επέφερε και τον θάνατο του ανθρώπου, διότι, καθώς ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, και όταν κάτι χωρίζεται από την πηγή της ζωής του, πεθαίνει, έτσι και ο άνθρωπος χωριζόμενος από Εκείνον, γέννησε τον επί γης θάνατό του και βύθισε τη ζωή του στο σκοτάδι. Κατά συνέπεια, η πορεία των Χριστιανών, ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, πρέπει να είναι μια συνεχής απομάκρυνσή τους από το σκοτάδι και το θάνατο και μία συνεχής πορεία προς τη χώρα του Φωτός και της ζωής, που είναι ο Χριστός. Όποιος φεύγει από το σκοτάδι και το θάνατο και πορεύεται προς το Φως και τη Ζωή, αυτός ζει το δικό του προσωπικό Πάσχα και τη δική του προσωπική Ανάσταση. Αυτό το νόημα έχει, εξάλλου, και η ευχή «καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση». Εύχεται, δηλαδή, ο ένας χριστιανός στον άλλον «καλό πέρασμα απ’ τη χώρα του σκότους στη χώρα του Φωτός και από τη χώρα του θανάτου στη χώρα της Ζωής». Οι ευχές αυτές, που δίνονται προ της Αναστάσεως του Χριστού, είναι ευχές ουσίας που εννοούν τα όσα ανωτέρω αναφέραμε, για αυτό δεν πρέπει να λέγονται τυπικά, αλλά με συναίσθηση του βάθους του νοήματός τους. Με την ευχή αυτή δεν εννοούμε να περάσει ο άνθρωπος καλά τις εορταστικές πασχαλινές ημέρες, αλλά ευχόμαστε την ουσιαστική αποκατάσταση της σχέσης του με τον Θεό.

Η αμαρτία, λοιπόν, είναι η παράβαση, κάθε φορά, του θελήματος του Θεού, η οποία μας χωρίζει ως ένα τείχος από τον Χριστό, γεννά τον σωματικό και πνευματικό μας θάνατο και μας φέρνει στο σκοτάδι. Δεν μπορεί, όμως, κάποιος να λογίζεται στα μάτια του Θεού ως χριστιανός, αν δεν πορεύεται ως μέλος της Εκκλησίας από το σκότος προς το Φως και από το θάνατο στη Ζωή, και αν δεν προσπαθεί να αποφεύγει κάθε είδος αμαρτίας, δηλαδή κάθε είδος παρακοής στο θέλημα του Χριστού.

Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι για να γνωρίζουμε τι είναι και τι δεν είναι αμαρτία πρέπει να γνωρίζει ο χριστιανός ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Πρέπει να γνωρίζει αν ο τρόπος που ζει καθημερινά, είναι σύμφωνος με το θέλημα του Θεού. Αν ο τρόπος που μιλά και συμπεριφέρεται, ο τρόπος που σκέπτεται και ενεργεί, αν είναι σύμφωνος με το θέλημα του Θεού. Αν δεν είναι, τότε αμαρτάνει και χωρίζεται με το μεσότοιχο της αμαρτίας από το Φως, τη Ζωή που είναι ο Θεός και παραμένει στο σκότος, καταδικασμένος σε θάνατο.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα από την καθημερινότητα της ζωής μας, για να διαπιστώσουμε αν, ως χριστιανοί, πορευόμαστε πραγματικά προς το Φως ή προς το σκοτάδι. Ας δούμε αν στην καθημερινότητα της ζωής μας υπακούμε στο θέλημα του Θεού ή κάνουμε το δικό μας θέλημα σαν τον Αδάμ και την Εύα. Αν υπακούμε στο θέλημα του Θεού, τότε θα βρεθούμε μέσα στον Παράδεισο και τη Βασιλεία Του. Αν κάνουμε το δικό μας θέλημα και το δικό μας εγώ, τότε θα βρεθούμε, όπως βρέθηκε ο Αδάμ και η Εύα, εκτός του Παραδείσου και η ζωή μας θα γίνει κόλαση.

Συνεχίζεται {1}